امسال فقط هفت آبان نه، انقلاب می‌خواهیم!

اکنون که این مطلب را می نویسم چهارم آبان برابر با یکصدمین زادروز محمدرضا شاه پهلوی است که فضای مجازی اکثر اپوزسیون عمدتا پادشاهی و مشروطه خواه را تحت تاثیر قرار داده و تایملاین اکثر پادشاهی خواهان پر شده است از تصاویر محمدرضا شاه و تبریک یکصدمین زادروزش…

یکصدمین زادروز محمدرضا پهلوی مصادف شده است با اوج گیری مجدد دور جدید اعتراضات در کشورهای لبنان و عراق و معترضین در این کشور در اعتراض به فساد و ناکارآمدی دولت ها به خیابان ها آمده و با نیروهای عمدتا طرفدار جمهوری اسلامی که به دفاع از حکومت های این دو کشور می پردازد، درگیر شده اند. هر لحظه بر ویدئو های امیدوار کننده از این کشورها افزوده می شود.

از طرفی سه روز دیگر مراسم هفتم آبان در ایران را در پیش داریم که طی یکی دوسال اخیر با دخالت حکومت ایران و بطور خاص سپاه پاسداران از برگزاری هرچه باشکوه تر آن جلوگیری شده است.

سوالی که ذهنم را در این میان و در رابطه با این اتفاقات بطور همزمان مشغول ساخته این است که کشوری مانند عراق که چند سالی بیشتر از آزادی اش از دست صدام نمی گذرد چرا و چگونه به چنان بلوغ سیاسی رسیده است که با پی بردن به سیستم فاسد اداری که تحت تاثیر جمهوری اسلامی در این کشور  شکل گرفته است، مردمانش اینچنین به خیابان ها ریخته و بر طبل براندازی حکومت و انقلاب می کوبند حال آنکه مردم ایران بعد از گذشت چهل سال از رژیم مستبد و دیکتاتور جمهوری اسلامی که کارنامه ی به مراتب سیاه تری از حاکمان چندساله ی عراق دارند، همچنان در خانه نشسته و نهایت مبارزه شان پخش شیرینی به مناسبت تولد شاهنشاه فقید و یا حضور در مراسم هفت آبان باشد؟!

صحبت این است که اگر حضور بر سر مزار کوروش خوب است که هست، پس چه کسی و چه زمانی باید برای آزادی سرزمین کوروش قیام کند؟ مگر حضور بر سر مزار کوروش و یا زنده نگه داشتن یاد شاهنشاه فقید نه به معنای تجدید بیعت در راستای ادامه دادن راه آنهاست؟ و مگر خواسته ی شاهنشاه و یا کوروش بزرگ اگر می بودند نه این بود که در ابتدای امر باید این سرزمین از دست دژخیمان کنونی آزاد گردد؟! حال با این صحبت چگونه بر سر مزار اینان حاضر شویم و شمع روشن کنیم حال آنکه مزار کوروش امروز در کف خیابان های پایتخت است نه در پاسارگاد!

تا کی باید هر ساله با هزار زحمت و تحت مزاحمت های سپاه باید درگیر مراسم چند روزه در امثال پاسارگاد باشیم و چرا همین انرژی را بر علیه حکومت در خیابان های پایتخت و مشهد و تبریز و اصفهان صرف نکنیم؟!

صحبت این است هموطن خلاصه ی کلام:

بزرگداشت یکصدمین یاد و خاطره ی شاهنشاه و روز کوروش بسیار نیک است و محترم لکن امروز وقت اقدام انقلابی است، کمی به دور و برمان نگاه کن همسایه هامان نیز از سیاست های جمهوری اسلامی خسته شده اند. مردم لبنان و عراق به خیابان ریخته اند چرا ما چنین نکنیم ؟ بگذار در تاریخ بنویسند که امسال هفت آبان بر سر مزار کوروش نبودیم بجایش آزادسازی سرزمین کوروش را از این تاریخ کلید زدیم، ما از جوانان عراقی چیزی کم نداریم…

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)