پیروزی لیبرالیسم در کانادا

انتخابات کانادا در حالی به پایان رسید که باز هم لیبرال ها توانستند با حفظ اکثریت نسبی برتری خود را در عرصه سیاسی این کشور حفظ نمایند. با توجه به آمار ماخوذه از حوزه های انتخابیه از ۲۷۱۲۶۱۶۶ نفر واجدین شرایط ، ۱۷۸۹۰۲۶۴ نفر در این انتخابات به پای صندوق های رای آمدند و این به معنای مشارکت ۶۵.۹۵ درصدی مردم در اتخابات پارلمانی ۲۰۱۹ بود. از این میزان ارای اخذ شده حزب لیبرال موفق شد با اخذ ۵۹۱۵۹۵۰ رای و کسب ۴۶.۴ درصد ارای (Electoral Districts) ۱۵۷ کرسی پارلمان را از ان خود نماید که این معادل ۳۳.۱ درصد از کل ارای عمومی است. رقیب اصلی این حزب یعنی حزب محافظه کار نیز توانست با کسب ۶۱۵۵۶۶۲ رای و کسب ۳۵.۸ درصد ارای (Electoral Districts) ۱۲۱ کرسی کسب نماید و با کسب ۳۴.۴ درصدی ارای کل جایگاه دوم را در این انتخابات به خود اختصاص دهد. احزاب دیگر نیز هر یک با اخذ کرسی هایی هر چند کوچک در رتبه های بعدی قرار گرفتند. به طور مثال حزب BQ (Bloc Québécois) ۳۲ کرسی را از ان خود کرد. حزب دموکراتیک جدید نیز توانست ۲۴ کرسی در مجلس را کسب نماید. به علاوه حزب سبزها ۳ کرسی از مجلس را به دست اورد. رقبای اصلی در انتخابات همین ۴ حزب بودند ما بقی احزاب با کمتر از یک درصد یا شکست خوردند یا به تنها یک کرسی اکتفا نمودند.

نکته حائز اهمیت در این انتخابات از دید تحلیل گران سیاسی ، ریزش محسوس در ارای حزب لیبرال بود این حزب که در سال ۲۰۱۵ موفق شده بود ۱۸۴ کرسی و ۳۹.۵ درصد ارا را به خود اختصاص دهد این بار با از دست دادن ۲۷ کرسی مجلس مجبور به ائتلاف با رقیب محافظه کار خود شده است. این در حالی است که محافظه کاران موفق شدند در این دوره میزان کرسی های خود را از ۹۹ کرسی در سال ۲۰۱۵ به ۱۲۱ کرسی ارتقا دهند و با رشد حدود سه در صدی در ارای کل بار دیگر این را در اذعان عموم تداعی کنند که ایا ممکن است سنت محافظه کاری و افراط گرایی درعرصه سیاست کانادا مجالی برای جولان دادن در سالهای اتی باشد یا خیر؟ این سوالی است که می بایست در تحلیل ان به عملکرد و دستاوردهای هر حزب یا جریانی توسل جست و از روی عملکرد ان آینده و دامنه اقبال عمومی به ان را به بحث نشست. در همین راستا بررسی شعارهایی که حزب لیبرال حول محور انها کمپین های انتخاباتی خود را می گرداند بر مسائلی از قبیل حقوق شهروندی ، کاهش جرائم ، شفاف سازی اقتصادی ، سیاست های پناهندگی و مولفه های اقتصادی از جمله بی کاری ، کسری بودجه دولت و مسائلی از این دست بود. مسائلی که حزب محافظه کار کانادا به شدت با ان مخالفت می ورزید و در صدد تعدیل در سیاست های مهاجرت و پناهندگی ، همچنین تعدیلات اقتصادی بود چیزی که در کارنامه عملکرد ۱۰ ساله هارپر می توان بدان اشاراتی داشت. کارنامه ای نه چندان درخشان که سبب شد تا دامنه نارضایتی های عمومی به حدی رسد که لیبرال ها به رهبری ترودو موفق شدند اکثریت مجلس و پست نخست وزیری را به دست اورند و بر حاکمت پدرخوانده این حزب از عرصه سیاست در کانادا خاتمه دهند.

بررسی امار و ارقام در سال ۲۰۱۵ یعنی زمانی که حزب محافظه کار قدرت را رها کرد با سال ۲۰۱۹ که ما شاهد دستاوردهای دولت لیبرال در کانادا بودیم حکایت از رشد نسبی اقتصادی و اجتماعی در این کشور دارد. با توجه با ارقام منتشره ، سیاست های نظامی دولت محافظه کار سبب گشته بود تا کانادا در سال ۲۰۱۰ با کسری ۳.۶ درصدی مواجه باشد که این میزان در سال ۲۰۱۸ چیزی بالغ بر ۰.۶ درصد را به خود اختصاص می داد. عمده علت کاهش این کسری به دلیل کنار گذاشتن سیاست های چپ گرایانه دولت محافظه کار و کاهش بودجه نظامی بود. همچنین نرخ بیکاری در این کشور از ۷ درصد در سال ۲۰۱۵ به ۵.۵ درصد رسید. در دوره حاکمیت حزب لیبرال ما شاهد بودیم که دستمزدها از ۱۱.۲۵ درصد تا ۱۴ درصد رشد داشت و تورم نیز از ۱ درصد به ۱.۹ درصد رسید. یکی دیگر از دستاوردهای حزب لیبرال در سیاست های پناهندگی و سیاست های مهاجر پذیری متجلی بود به طوری که میزان درخواست دهندگان پناهندگی به کانادا در سال ۲۰۱۵ از چیزی حدود ۱۵۹۸ نفر به ۵۱۸۷ نفر در ماه طی سال ۲۰۱۹ افزایش یافت. این فارغ از مسائل جنگ در سوریه و خاورمیانه بود که خب شاید همین نیز موجبات انتقاداتی را از دولت لیبرال ها در پی داشت. از دیگر دستاوردهای دولت لیبرال کاهش جرائم مواد مخدر بود. ازاد سازی مصرف ماریجوانا در کانادا با هدف مقابله با سوداگری و خرده فروشان مواد مخدر از سیاست های  جنجالی دیگری بود که طی دوران حاکمیت حزب لیبرال صورت گرفت و منجر به کاهش مصرف مواد مخدر توسط جوانان گشت.

به نظر می رسد عملکرد حزب لیبرال اگر چه عملکرد قابل دفاعی است اما حواشی ناشی از انتخابات گذشته که برای ترودو پیش امد و همچنین نقش پررنگ سیاست مهاجرت پذیری این حزب تا حدی توانست سایه خود را بر افکار عمومی انداخته و سبب ریزش هایی محسوس در کرسی های پارلمانی این حزب گردد. بنابراین می توان با توجه به تحولات جامعه کانادایی طی این دوران و احتمالا دوران پیش رو ، سنت افراط گرایی و محافظه کاری را برای جامعه کانادا سنتی رو به کمرنگ شدن دانست هر چند نمی توان کلیت ان را نفی و مردود کرد اما به نظر می رسد جریانات محافظه کار برای بازگشت به عرصه قدرت نیازمند پوست اندازی و تعدیلاتی در سیاست ها و عملکرد خود خواهند بود و این به معنی پذیرش استانداردهایی از اندیشه های لیبرال و کنارنهادن سنت چپ افراطی در اینده در جهت بازسازی قدرت خود است.

انتهای مطلب/#

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)