محور ویژه: مسئله دانشگاه و زندگی دانشجویی
محور آزاد: بدون محدودیت موضوعی
مهلت ارسال فیلم و عکس: ۲۹ اسفند ۹۷
اعلام‌پذیرش فیلم و عکس: ۱۵ فروردین ۹۸
اردیبهشت ماه ۹۸ دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران
اطلاعات بیشتر در سایت همایش به نشانی:
socialsymposium.ir
———————————–
“چرا مستند؟”
آیدین باقری
بدون آنکه مقدمه چینی کنیم مواجهه با این سوال کوتاه دو وضعیت را در برابرمان نمایان می سازد :
وضعیت اول: عمده دانشجویان علوم اجتماعی بنا بر سنت آکادمی رسمی، غایت دانشجو را فارغ از فعالیت های انجمنی، فرهنگی و … در تولید محتوا چه از نوع مقاله های ظاهراً استاندارد و چه از نوع پایان‌نامه های مطلوب اساتید می بییند. آنچه که بوروکراسی دانشگاهی هم پیمان با برخی اساتید به غالب دانشجویان تحمیل می کند. نمی‌خواهیم تمام این تلاش‌ها را ناصواب بدانیم و انجام آن‌ها را بیهوده بخوانیم، اما ساز و کار تعریف شده آنچنان مشخص و از پیش تعیین شده است که گویی حتی اندیشیدن یا مواجهه به زبان دیگر و بهره بردن از سایر ابزار و رسانه های موجود غیر قابل تصور، عبث و فاقد اعتبار علمی انگاشته می‌شود. شرایطی که مدام در حال بازتولید و نه فرم های نگریستن بلکه یکسان نگریستن را تحمیل می کند .
وضعیت دوم : لازم نیست اشاره کنیم تا چه اندازه وضعیت کتاب و کتاب خوان در موقعیت فعلی اسفبار است. در شرایط موجود به نظر می رسد (اگر بخواهیم کاملا بدبینانه بنگریم) این قول که خود می نویسیم و خود می خوانیم تعبیر بسیار صحیحی برای حال کنونی مان است. جامعه شناسی به اندازه کافی در دایره مفاهیم و واژگان غیر قابل فهم برای عامه محدود شده است تا هر بار لب به سخن می‌گشاید پنداریم این علم و عالمانش از مریخ هبوط کرده است. فاصله ایجاد شده میان آنچه اصحاب علوم اجتماعی می خوانند و می گویند با جامعه و مردمان خیابان فرسنگ هاست. آنچنان که حتی ارجاع به نوشته های اندیشمندانی همچون جلال آل احمد و علی شریعتی نتواند راهکاری برای رفع گسل به وجود آمده باشد. این نه به معنای عدم یا فقدان تمرکز دانشمندان و دانشجویان علوم اجتماعی بلکه عدم توفیق برای حضور در فضاهای عمومی است.
مواجهه : اکنون جامعه شناسی برای خروج از چنین رخوتی، رسانه ای را برگزیده که البته چندان تازه و نو نیست و سابقه آن را می توان در سینما یافت. مستند جامعه شناختی که چند سالی‌ست در ایران افراد و گروه های مختلف سعی در معرفی و به‌کارگیری‌اش دارند، می خواهد مسئله اجتماعی را بر اساس رویکردهای نظری و پژوهشی در یک قاب به تصویر بکشد، مساله ای که شاید در روزمرگی ما آن چنان عادی و دم دستی باشد که حتی به فکرمان خطور نکند تا چه اندازه می تواند فهم ما از موقعیتمان را تغییر دهد. مستند جامعه شناختی می تواند چهار راهی برای هم سطح کردن بدنه جامعه و فهم تئوریک دانشمندان علوم اجتماعی باشد. رسانه ای که پتانسیل آن را دارد تا ظرف مدت کوتاهی مخاطبان بیشماری را در مقایسه با حجم انبوه نوشته ها و کتاب های این حوزه به سوی خود جذب کند. دانشجوی علوم اجتماعی می تواند مساله را در قالبی جدید طرح و عمومی کند، بی آنکه ملزم به رعایت قوانین و قراردادهای نانوشته عناصر زیبایی شناسی تصویر و سینما باشد. برای ساخت آن کافی است مساله در ذهن جامعه شناس–مستند ساز پرداخته و شکلِ تصویری یابد؛ روایتی که مبتنی بر همان اصول تعلیم دیده شده اما با ابزاری متفاوت است.
————
“چکیده مقالات و جستارهای نخستین سمپوزیوم آثار دانشجویی علوم اجتماعی”
اردیبهشت ۱۳۹۷، دانشگاه تربیت مدرس
بخش‌هایی از متن مقدمه‌ی کتاب:
برگزاری نخستین سمپوزیوم دانشجویی علوم‌اجتماعی کل کشور، ایده‌ی وسوسه برانگیزی بود. گمان می‌کردیم که باید گردهمایی‌ای از دانشجویان علوم اجتماعی کل کشور به واسطه‌ی توان اتحادیه‌ی علوم‌اجتماعی و به یاری انجمن علمی جامعه‌شناسی دانشگاه تربیت مدرس، فراهم آوریم که مختصاتی متفاوت از آن چه که تاکنون از سر گذرانده بودیم داشته باشد، موضوع ویژه‌اش، تأمل‌گرانه، رو به سوي خود دانشگاه و زیست دانشجویی چرخانده شود در عین آن که هیچ ایده‌ای از دایره‌ی شمول این گردهمایی پرت نیفتد؛ داوران‌اش نه از هیئت علمی دانشگاه‌ها که از دانشجویان علوم اجتماعی انتخاب شده باشند؛ کسی به واسطه‌ی آن که نمی تواند و یا نمی‌خواهد مقاله‌ی علمی- پژوهشی بنویسد بیرون از جمع گردهم آیندگان قرار نگیرد؛ نگاه به متن از حډ تنگ نوشتار فراتر رود و به ساحت تصویر پا گذارد.
در یک کلام، می‌خواستیم محدودیت‌های شناخته شده را جا به جا کنیم.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.