مدیریت بحران یا بحران مدیریت در ایران

اول پروژه دشمن تراشی و دیگر توجیه سیاست های تبعیض آمیز و محدود کننده که منشا آن سو مدیریت کلان حکومت است

همواره حاکمین ایران این گونه الغا می کنند که دشمنان نظام سعی در براندازی حکومت دارند و برای این موضوع مشکلاتی را در کشور ایجاد میکنند.

مشکلاتی که در اصل ریشه در سیاست های غلط اداره کشور دارد را به منشا خارجی نسبت می دهند و از این رهیافت، سیاست مشت آهنی و برخورد سخت با مشکلات داخلی را دنبال کرده و از طرفی ادعای کنترل و مدیریت بحران می کند.

نمونه ای بر این ادعا سر باز زدن دوره ای مشکلات صنفی می باشد که به طور مثال مطالبات صنفی شرکت واحد که با انتساب آن به خارج از کشور ، حکومت اقدام به قلع و قمع مسئولان تعاونی شرکت واحد پرداخت.

حکومت می خواهد تلافی تحریم های بین المللی و عکس العمل جهان در برابر سرکشی های حکومت ایران، را بر سر عده ای از مردم که از نظر آنها عنصر نامطلوب محسوب می شوند خالی کند. در جامعه اینگونه الغا می کند که جهان به واسطه حمایت از این ها شما را تحریم می کند

و از این دست اتفاقات بسیار است و جمهوری اسلامی از بس مار خورده افعی شده و فکر می کند که در کنترل بحران های اجتماعی پر تجربه و ماهر شده است .

البته این توهم مدیریت به این خاطر است که تا کنون هر کدام از این مطالبات مربوط به یک بخش به تنهائی بوده و اصناف مختلف و بخش های مختلف جامعه با هم دست به اعتراض و اعتصاب نزده اند.

اما بخش دوم حاکمان جمهوری اسلامی به پشتوانه توجیهی که از انتساب بحران های اجتماعی به خارج از کشور و استکبار جهانی کسب کرده اند، تبعیض های گسترده و قوانین غیر انسانی را بر بخشی از جامعه اجرا می کنند، تا با این کار هزینه اعتراض و نافرمانی از حکومت را آن قدر افزایش دهند تا کسی جرات پرداخت این هزینه و ایستادن در برابر آن را نداشته باشد.

حکومت می خواهد تلافی تحریم های بین المللی و عکس العمل جهان در برابر سرکشی های حکومت ایران، را بر سر عده ای از مردم که از نظر آنها عنصر نامطلوب محسوب می شوند خالی کند. در جامعه اینگونه الغا می کند که جهان به واسطه حمایت از این ها شما را تحریم می کند. نگاه کوتاهی به زاویه اخبار داخلی تلویزیون ایران، این موضوع را کاملا روشن می کند. در ایام اعتراضات جنبش سبز مهم ترین خبر تلویزیون ایران حمایت فلان مقام اروپائی، حمایت فلان مقام آمریکائی از جنبش سبز بود.

این سیاست حکومت شاید در کوتاه مدت و در چند مورد جواب دهد ولی بستن بیش از حد جامعه در بلند مدت یک نارضایتی گسترده و یک شورش همگانی را به همراه خواهد داشت که دیگر دیوارهای سست حکومت حتی با پلیسی و امنیتی کردن جامعه هم تاب طاقت در برابر امواج سهمگین این اعتراض را نخواهد داشت و فرو خواهد ریخت . این اتفاق دیر یا زود خواهد افتاد و علت آن هم سو مدیریت در لایه های مختلف مخصوصا کلان حکومت دارد.

حکومتی که بقای خود را از همه چیز حتی از جان همه شهروندانش مهم تر می داند ؛ همه چیز را فدای باقی ماندن در قدرت می کند و این بزرگترین نقطه ضعف حکومت ایران است که کمتر به آن بها داده شده است.

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com