در یک سالگی پویش دختران خیابان انقلاب

پویش دختران خیابان انقلاب یک ساله شد. پویشی که آغازگرش بانوی دلیر و بی‌باکی بود که تا کنون از وی تنها نامش را می‎دانیم، ویدا موحد.
در صبح روز چهارشنبه، ششم دی ماه سال ۱۳۹۶، در شبکه های اجتماعی ویدیویی از دختری منتشر شد که بر بالای سکویی در تقاطع خیابان انقلاب و وصال شیرازی در تهران، ایستاده و شال سفید رنگش را بر سر چوبی زده و به نماد اعتراض آن را در هوا تکان می‎دهد. عکس منتشر شده از این حرکت جسورانه بسیار زیبا و با شکوه بود، با شکوهترین اعتراض به حجاب اجباری. تصویر دختری همانند یک الهه بر بلندای سکویی در قلب تهران، پایتخت جمهوری اسلامی. تا مدتها کسی حتی نام وی را هم نمی دانست. به همین سبب نام او را دختر خیابان انقلاب گذاشتند.
پس از آن پویش اعتراضی دختران خیابان انقلاب در تهران و شهرهای دیگر ایران در مخالفت با حجاب اجباری شکل گرفت. ویدا موحد تکثیر شد. زنان در نقاط مختلفی از شهرهای ایران روی سکوها میرفتند و روسریهای خود را به نشانه اعتراض بر سر چوب می‌زدند.
اولین اعتراض به حجاب اجباری در ایران، دو هفته پس از پیروزی انقلاب سال ۵۷، دفتر آیت الله خمینی تصمیم به لغو قانون حمایت خانواده و اجباری شدن حجاب اسلامی گرفت. و پس از آن اولین اعتراض به این تصمیم در روز هشت مارس همان سال برابر با روز جهانی زن صورت گرفت.
شاید تا آن روز شناخته ترین نامی که از اعتراض به حجاب اجباری وجود داشت، هما دارابی، پزشک متخصص کودکان و روانپزشک ایرانی بود که در اعتراض به حجاب اجباری در میدان تجریش تهران دست به خودسوزی زد.
اعتراض به حجاب اجباری از همان ابتدای اجباری شدن آن پس از پیروزی انقلاب آغاز شده بود و در سالهای اخیر نیز با نام‌های مختلفی همانند آزادیهای یواشکی، چهارشنبه های سفید، پویش پیاده روی بدون حجاب و … مجددا آغاز شد و ادامه پیدا کرد. اما نمیتوان منکر آن شد که ویدا موحد و حرکت اعتراضی‌اش آغازگر و نقطه عطفی برای حرکتها و مبارزات مدنی زنان در تاریخ معاصر ایران بود. راه تازه ای پیش پای جنبش آزادیخواهی در ایران باز کرد. راهی نوین که بر شکستن دیوارهای ایدئولوژیک حاکم بر کشور بنا شده بود.
حرکتی که بعدها مردان بسیاری، همانند مجید عزیزی در شهر شیراز، نیز با آن همراه شدند و با بر سر چوب بستن یک شال و ایستادن بر روی سکو یا بلندیهای شهر به اجباری بودن حجاب برای زنان اعتراض کردند.
این پویش و اعتراضها، اعتراض به یک تکه پارچه نبود، بلکه اعتراض به تبعیض و تحقیر و تحمیل بوده و است. درخواست احترام به کرامت انسانی زنان، آزادی عقیده و در نهایت برخورداری از حق انتخاب پوشش یک انسان است. بسیاری از مردان ایرانی نیز در این مدت، همدوش و پا به پای زنان، در اعتراض به این قانون ناعادلانه و نابرابر اعتراض کردند و ایستادند.
حرکت اعتراضی ویدا موحد شکستن نمادین دیوار ایدئولوژی استبدادی مذهبی حاکم بر ایران بود. این اقدام وی گذشته از اعتراض به حجاب اجباری، بزرگترین و پررنگترین نماد از اعتراض اقشار غیر مذهبی جامعه ایران به حاکمیت مذهب و استبداد غیرمذهبی حاکم بر ایران بود. این پویش در واقع نمادی از آغاز دورانی نو برای ایران، در آینده ای نه چندان دور است.
اکنون یک سال از آن حرکت اعتراضی مبتکرانه، زیبا و متفاوت گذشته است.
آزادی بی بها نیست. دختر و دختران خیابان انقلاب بهای آزادیخواهیشان را پرداخت کردند. همگی ما برای رسیدن به آزادی و حقوق اولیه انسانی خود باید بهای آن را بپردازیم. باید با ایجاد گفتمان سیاسی گرداگرد آن، همبستگی میان نیروهای مردمی از مردمان مذهبی گرفته تا غیر مذهبی‎ها و سکولارها را در برابر تحمیل حجاب، و اجباری بودن نوع پوشش و حجاب اجباری اسلامی را همسو و همبسته کرد. برای این کار باید ابتدا از بزرگان خانواده ها، اقوام، دوستان و آشنایان آغاز کرد. باید یک همبستگی اجتماعی میان تمامی آزادیخواهان مخالف حجاب اجباری و ایدئولوژی استبداد دینی ایجاد کرد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)