جنبش کارگری در چهل سالگی انقلاب

در آستانه جشن چهل سالگی انقلاب: ” صدای هر کارگر، مرگ بر ستمگر” …!
چهل سال قبل در چنین روزهایی: (نقل از سایت تاریخ ایرانی): “۲۲ مهر ۱۳۵۷ کارمندان و کارگران پالایشگاه آبادان اعتصاب کردند. این اعتصاب و تحصن با دخالت نیروهای نظامی به خشونت کشید. به دنبال اعتصاب کارمندان و کارگران پالایشگاه آبادان، از ۲۵ مهرماه، کارکنان اداره مرکزی شرکت نفت نیز به پشتیبانی از کارکنان پالایشگاه دست از کار کشیدند. اعتصابیون خواستار ۵۰ درصد افزایش حقوق خود شدند.‌‌ رییس پالایشگاه آبادان و سایر مقامات صنعت نفت در این شهرستان اعلام کردند «خواسته‌های کارمندان و کارگران مورد توجه قرار دارد و تبعیضات موجود از بین خواهد رفت». رییس پالایشگاه آبادان از طرف خود و هیات مدیره شرکت نفت از واقعه پالایشگاه و دخالت ماموران ابراز تاسف کرد…، تعداد زنان کارمند، دیروز در میان اجتماع‌کنندگان بیشتر بود…، روسای واحد‌ها با مدیران صنعت نفت آبادان ملاقات داشتند. مدیران اطلاع دادند که اضافه حقوق کارکنان تصویب شده و در صورتی که از شنبه سر کار حاضر نشوند غایب محسوب می‌شوند…، در مورد بازداشت و دستگیری عده‌ای از کارمندان صنعت نفت، بر اساس خواست‌های کارمندان، مقامات مسئول باید عذرخواهی کنند و پلیس حفاظت پالایشگاه برکنار شود… با گسترش و همه‌گیر شدن اعتصاب در صنعت نفت، موج اعتصاب کارخانجات دولتی و بخش خصوصی، همراه با تظاهرات در تهران و سراسر شهرهای ایران، به تدریج از درخواست‌های سیاسی و رفاهی، به مخالفت با رژیم سلطنت کشیده شد…”
دیماه ۱۳۹۶ جهان شاهد اوج گیری اعتراضات مردم خشمگین ایران بر ضد استبداد و بی عدالتی فزاینده بود. اعتراضاتی که ظرف چند روز قریب صد شهر کوچک و بزرگ را درگیر نمود. معترضین طیف وسیعی از اقشار مختلف جامعه را در دل خود جای داده بود. دانشجو، کارگر، کاسب، مردم کوچه وبازار، پیر و جوان، زن و مرد و خلاصه همه. اعتراضات مطابق معمول از جانب حکومت به عمال خارجی نسبت داده شد. معترضین به دو دسته مزدور و فریب خورده تقسیم گردیدند و پاسخ خواسته ها سرکوب از جانب نیروهای ضد شورش بود. صدها کشته و زخمی و بازداشتی ظرف چند هفته فضای خفقان را بر کشور مستولی نمود.
به فاصله چند ماه بعد از آنچه در رسانه های آزاد بین المللی نام اعتراضات سراسری گرفت، اعتصابات سراسری آغاز شد. در بدو امر کارخانجات و تولیدی های کوچک وارد میدان شدند که بعضا مورد کم توجهی رسانه های بین المللی قرار گرفتند. سپس کامیون داران دست به اعتصاب سراسری زدند که می رفت تا کشور را فلج کند. وعده و وعیدهایی داده شد و همزمان تعدادی از رانندگان با اتهامات واهی دستگیر شدند. اوضاع ظاهرا تحت کنترل درآمد که در دنباله صنایع بزرگ درگیر شدند. از اصلی ترین آنها اعتصاب کارگان کارخانه نیشکر هفت تپه. در پاسخ به خواسته های معترضین سران سه قوه یکی به نعل می زنند و یکی به میخ. رئیس قوه مقننه و نمایندگان مجلس کاملا خنثی به موضوع می نگرند، هر چند صباحی غرغری می کنند و یک خط پیام توئیتری در وصف مظلومیت کارگران و قول پیگیری و تمام. رئیس قوه مجریه آقای رئیس جمهور و هیات وزرا کلا در ایران زندگی نمی کنند، نه عکس العملی و نه حضور در صحنه ای! حتی زحمت وعده و وعید هم به خود نمی دهند. بنوعی وانمود می کنند که اصلا صدایی نمی شنوند. موضع گیری رئیس قوه قضاییه اما جالب است، وی یک روز در میان، بعد از مرثیه خوانی در باب دست و پا زدن کارگران و خانواده اشان در فقر روزافزون همزمان تهدید می کند که: “بهانه کردن مطالبات کارگران برای برهم زدن نظم کشور قابل قبول نیست…، با کسانی که می‌خواهند به بهانه پیگیری مطالبات کارگران عزیز!، بهره‌برداری ابزاری کنند و نظم کشور را برهم زنند، برخورد می کنیم…”. با همین رویکرد جمعی از رهبران کارگران نیشکر بازداشت شدند که بعد از مدتی با تاکید بر اینکه پرونده اشان مفتوح است با قرار وثیقه بیرون آمدند.
کمی بعد از اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه، کارگران کارخانجات فولاد اهواز به حمایت از آنها و در اعتراض به ظلم ۴۰ ساله به اعتصاب کنندگان پیوستند. اعتصابی گسترده و عمیق و دراز مدت که امروز سی و نهمین روز خود را تجربه نمود و ادامه دارد. واکنش نظام سیاسی اینکه: نیمه شب گذشته ۱۵ نفر از رهبران کارگران معترض با یورش شبانه مامورین امنیتی بازداشت شده اند. در این بین نکته بسیار جالب توجه اینکه آیت الله خامنه ای در مقام رهبر نظام که نسبت به هر واقعه ای واکنش نشان می دهد و از یمن تا عراق، از فلسطین تا سوریه و از موشک تا پوشک را تحت امر خود می داند و در مورد هر یک بطور جداگانه فتوا صادر می کند تا امروز در مورد این جنبش کارگری سکوت اختیار نموده و لام تا کام حرف نمی زند. اما در لفاف هشدار می دهد و اخطار می کند و با لحنی حق به جانب نوستراداموس گونه می فرماید: (نقل به مضمون) “همه حواسشان را جمع کنند، احتمالا آمریکایی ها سال ۹۸ را نشانه گرفته اند؟! به کوری چشم دشمنان چهلمین سال نظام اسلامی را جشن خواهیم گرفت!…” سخنانی که گویا خطاب به همین کارگران گرسنه و از ظلم به تنگ آمده ادا می گردد و همچون نمک بر زخمشان پاشیده می شود. مراجع تقلید نیز بتبع رهبر و مقتدایشان آنچنان خود را سرگرم بررسی صدور فتوا برای مشق شب فرزندان کارگران کردند که دیگر وقتی برای پدر و مادرهای معترض آنها برایشان باقی نمانده است!
نقش و واکنش رسانه های وابسته به حکومت نیز بسیار جالب توجه است. در طول مسیر و حین اعتراضات انفعال کامل! گویا نه چیزی می بینند و نه چیزی می شنوند. بعد از چند هفته، در اخبار بیست و سی، بیست و یک، بیست و دو و الباقی کارگرانی را می بینید که همچون توابین دهه ۶۰ سر را پایین انداخته اند و اعتراف می کنند که از دریافت بخشی از حقوق معوقه خود راضی هستند و تا پای جان بر سر تحقق آرمان های نظام سیاسی حاکم خواهند ایستاد و به ولایت فقیه ایمان دارند و در کل تنها شکایت و گله ای که داشتند چند ماه حقوق بوده که دیگر برطرف گردیده است. این در حالیست که همزمان تصاویر و فیلم های منتشر شده در شبکه های مجازی امواج خروشان معترضین را به نمایش می گذارد.
اما آنچه ذهن همه را درگیر نموده اینکه هدف اصلی اعتصابات و اعتراضات چیست؟ آیا واقعا چند ماه حقوق معوقه کارگران را به خیابان ها کشانده؟ آیا کارگران برای چند ماه حقوق حاضر به رویارویی با پلیس ضد شورش و تحمل بازداشت شبانه و زندان شده اند؟ آیا دریافت چند ماه حقوق معوقه کارگران را به کارخانجات باز خواهد گرداند؟ آیا آنگونه که سران حکومت ادعا می کنند اعتصاب کارگران کارخانه نیشکر هفت تپه پایان یافته و کارگران به کارخانه و خط تولید بازگشته اند و تمام؟! و یا هر پایان آغازی است در روند اعتراضات و اعتصابات.
شاید نیم نگاهی به برخی از شعارهای کارگران اعتصابی معترض به روشن شدن این موضوع کمک کند. آنجا که از اعماق وجود ابتدا به زیبایی هر چه تمام خود را اینگونه به هموطنانشان معرفی می کنند: «همشهری بگوش باش ما کارگریم نه اوباش» و در ادامه خطاب به سران نظام فریاد می زنند «صدای هر کارگر، مرگ بر ستمگر»، «اسلام و پله کردید، مردم و ذله کردید»، «حسین حسین شعارشون، دزدی‌ها افتخارشون»، «این همه بی عدالتی، هرگز ندیده ملتی»، «اهواز شده فلسطین،‌ مردم چرا نشستین» و …
بنظر می رسد پیشگویی آیت الله خامنه ای در مورد احتمال اتفاقات بزرگ سیاسی در سال ۹۸ صرفا نوعی فرافکنی سیاسی رندانه است که در عمل برخاسته از جمع بندی اخبار اتفاقاتی است که این روزها شاهد هستیم و گزارشش بطور دقیق برای وی ارسال می شود. آیت الله بخوبی می داند که روند اعتراضات و اعتصابات دیروز و امروز به چه فردایی خواهد انجامید. اینگونه، شاید بقول آیت الله خامنه ای نظام اسلامی بتواند بهمن ماه، چهل سالگی اش را جشن بگیرد، اما قطع یقین همزمان صدای دادخواهی کارگران، معلمین، دانشجویان و… در گوشش می پیچد، صدایی آنچنان بلند و مهیب که فضای سیاسی کشور و جهان را به لرزه خواهد انداخت، صدایی که حتی ناشنوایانی همچون حضرات را تکان خواهد داد. در چنین فضایی جشن و پایکوبی میسر نیست مگر با حضور پلیس ضد شورش و نیروهای اطلاعات و امینت.
جشن چهل سالگی در چنین فضایی واقعا مایه افتخار و مباهات است…

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)