من اینجایم
من اینجایم
مرا پیدا کن از اعماق خاموشی
مرا پیدا کن از انبوه انکار و فراموشی
من اینجایم
من اینجایم
نشسته زیر این گل‌بوته‌هایِ سرخِ خود روییده‌ی غمگین
کنار خواب این دیوارِ‌های کهنه‌سال فاصله‌انداز
من اینجا این‌همه سال است بیدارم
خمیده زیر آوار حجیمِ گورِ تنگ بی‌نشانی‌ها
من اینجایم
من اینجایم
درونِ خاکِ خسته-خاورانی که دهان بسته
تو پیدایم کن و لبریز کن شب را از این فریاد
بگو اینجا هزاران تن درون خون سرخِ بی‌گناهی‌ها
در آغوش تمام آرزوهای شده بر باد
پس از آن صبح‌های سربی اعدام
به دنبال صدایی تازه می‌گردند
تو پیدایم کن و فریاد کن نام مرا در یاد
من اینجایم
من اینجایم
مرا پیدا کن از اعماق خاموشی
مرا پیدا کن از انبوه انکار و فراموشی
پویان مقدسی
مردا ۱۳۸۷
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.