بیانیه جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ایران به مناسبت ۳۰خرداد، روز زندانیان سیاسی

گروهی از فعالین سیاسی و مدنی ایران در بیانیه ای خواهان لغو اعدام در ایران شده و از همه هموطنان درخواست دارند که با امضای بیانیه در این کارزار حقوق بشری شرکت کنند.

برای لغو حکم اعدام در ایران و همچنین آزادی زندانیان سیاسی به ما بپیوندید و با امضای بیانیه ی زیر در این کارزار حقوق بشری سهیم شوید:

بیانیه جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ایران به مناسبت ۳۰خرداد، روز زندانیان سیاسی

گذشته چراغ راه آینده است و هرگز ملتی روی سعادت و آزادی نخواهد دید مگر اینکه بر آن چه در تاریخ میهنش گذشته است آگاه باشد.
وقتی به ۴۰ سال گذشته در سرزمینمان ایران می‌نگریم، تنها تصاویر هولناکی از آزادی کشی و انسان کشی را می بینیم که قلب را به درد می آورد؛ کشتارهای کور دولتی و اعدام های خیابانی در دهه ۶۰، قتل عام زندانیان سیاسی بی گناه در سال ۶۷، کشتار نویسندگان و روشنفکران و دگراندیشان در دهه ۷۰ در جریان قتلهای زنجیره یی، کشتار جوانانی که جویای سرزمینی آزاد با حاکمیت دموکراسی بوده و هستند؛ قتلهای خاموش در بازداشتگاهها به نام خودکشی؛ و بالاخره تداوم بی وقفه اعدام ها در زندانها و زندانی کردن فعالان و روشنفکران و مخالفان و پر کردن زندانها از آزادیخواهان، مرور کوتاهی است از آن چه در این سالیان بر ما رفته است.
واقعیت تلخ‌تر آن است که افراد؛ نهادها و ارگانهایی که این ظلم و جفا را بر جامعه ایران روا داشتند همچنان در حاکمیت هستند و در یک بازی سخیف محافظه کار و رادیکال و یا اصول گرا و اصلاح طلب و استمرارطلب؛ سعی در گم کردن رد و نشانی اصلی این همه جنایت دارند، اما در جریان اعتراضات گسترده سراسری دیماه سال ۹۶ بیش از هر زمانی روشن شد که این بازی کودکانه با افکار عمومی؛ دیگر رنگ باخته و در میان مردم جایی ندارد.
ما فعالین سیاسی و مدنی که هر یک به شکلی از این فرآیند زندان و ارعاب و اعدام متاثر بوده‌ایم، اعلام می‌کنیم که دوران سیاه وحشت و سرکوب و ترکتازی ناقضان حقوق شهروندی و حقوق بنیادین انسانی در ایران؛ دیگر به پایان رسیده است. افکار عمومی و بخصوص نسل جوان جامعه از روشهای دیکتاتورمآبانه به تنگ آمده‌اند.
تا کی باید بر سرکوچه‌ها و خیابان‌ها و یا در خلوت زندانها شاهد اعدام جوانان به بهانه های واهی باشیم؟
تا کی باید مادران ما سیاهپوش باشند؟
تا کی باید مادر رامین حسین پناهی با اشک هایش زندگی کند؟
تا کی باید زانیار و لقمان و صدها و هزاران جوان زندگی شان را در انتظار مرگ سپری کنند؟
مگر ملت بزرگ ایران و جوانان و دگراندیشان جز زندگی در کشوری بر پایه آزادی؛ برابری و کرامت انسانی و التزام دولت و حاکمیت به رعایت حقوق شهروندانش و قائل نشدن هیچگونه تبعیضی در میان آحاد ملت از هر قوم و با هر دین و آئینی چه میخواهند؟
بنابراین ما فعالین سیاسی و مدنی بر این خواسته ها پای‌می فشاریم:

-لغو کامل حکم اعدام در ایران همانند ۱۴۲کشور جهان که این حکم را متوقف و یا لغو کرده اند.
-آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
-به رسمیت شناختن حقوق پایه‌ای زندانیان مثل حق داشتن وکیل و ممنوعیت شکنجه و فشارهای روحی-روانی
-محاکمه عاملان و آمران کشته شدگان چهار دهه اخیر

برای لغو حکم اعدام در ایران و همچنین آزادی زندانیان سیاسی؛ به ما بپیوندید و با امضای این بیانیه در این کارزار حقوق بشری سهیم شوید.

جمعی از فعالین سیاسی و مدنی ایران
خرداد ۱۳۹۷

حامیان:

شهین مهین فر، فرنگیس مظلوم، راحله راحمی پور، زرتشت احمدی راغب، دایه شریفه و خالو میرزا (پدر و مادر رامین حسین پناهی)، اقبال مرادی پدر زانیار مرادی، شهناز اکملی، محمد کریم بیگی، شعله پاکروان، امجد حسین پناهی، امید نوروزیان، پونه اسطلخی، آرشام رضایی، رضا حضرتی، کاوه مرتضوی، افسون دهقانی راد، سودابه نامدار زنگنه، رضوان بیگی ، بهزاد بهرامی، امیر حاجیلویی، سرشک درخشان، سرور درخشان، احسان الله صدیق، حسین موسوی، نازان شریعتی، زینب کاوری زاده، سیروان حسین پناهی، مبینا پرورش نیا، آزاده خزایی، نادر آزاد، فاطمه میر احمدی، نادیا عنبری، مهدی ساجدی فر، بهزاد آسیایی، مسعود سیفی زاده، امیر نوذر نوری پور، کامران ایازی، نوید کامران، بهنام بختیاری، امیر امیر قلی، سعید بحر عمانی، امیر علی مرادی، روزبه اکرادی کرماشانی، رباب نیکوکار، بهمن لایقی، نگین رستمی زاده، سکینه اسودی قوشچی، مهران فاضل زاده حبیب آبادی، بهنام منصور یار، شراره آرام، سهیلا دالوند، داوود آرام، فرنگیس مرادی، سولماز اسکندری

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)