مالکوم ترن بال بهعنوان نخست‌وزیر در اولین مصاحبه‌اش در «برنامه‌ی امروز» که روز دوشنبه اجرا شد، در پاسخ به سوال‌هایی درباره‌ی افزایش بودجه برای زنانی که به‌دلیل خشونت، خانواده‌ی خود را ترک می‌کنند، اعلام کرد: «مردان واقعی، زنان را کتک نمی‌زنند».
با توجه به آمار اخیر شیوع خشونت علیه زنان در استرالیا، اغراق‌آمیز جلوه‌دادن اهمیت این پیام ممکن نیست.
اما همان‌طور که صحبت‌های نخست‌وزیر دارای اهمیت است، مسوولیت رهبران حمایت‌کننده در سیاست و رسانه هم برای انعکاس این صحبت‌ها حیاتی است. تنها آن‌زمان است که می‌توانیم تغییر طرزفکر جامعه درباره‌ی روابط بین زنان و مردان در استرالیا را آغاز کنیم.
بااین‌وجود، درحال‌حاضر پیام‌های فرهنگی روابط بین خود زنان چه هستند؟
از آخرین نتایج حاصل از رسانه‌ها و فرهنگ عامه می‌توان برداشت کرد که با این‌که زنان همدیگر را کتک نمی‌زنند، همیشه در حال انتقادکردن از همدیگر هستند. این ایده به‌هیچ‌عنوان چیز جدیدی نیست.
دختران بدجنس؟
در طول دهه‌ی گذشته، یافته‌های جامعه‌شناختی به دنبال اثبات این بودند که زورگویی میان دختران شکلی از خشونت رابطه‌ای – از نوع پرخاش کلامی یا عاطفی – در مقابل خشونت فیزیکی میان پسران است.
این شروع جرقه‌ی بحث درباره‌ی دختران بدجنس در تمامی سنین بوده است، اما فقط به‌معنای زیرمجموعه‌ای از زنان درگیر با «جرم زنان بر علیه زنان» نیست.
بلکه اتفاقاتی چون ازپشت‌به‌هم‌خنجرزدن یا غیبت‌کردن در میان زنانی در جایگاه‌های اجتماعی بالا و همین‌طور اظهارنظرهای خصومت‌آمیز درباره‌ی زنان مشهور در رسانه‌های اجتماعی به‌منزله‌ی اثبات دشمنی ذاتی میان زنان به‌حساب آمده است.
روزنامه‌نگاران در توییتر با شور و شوق نزاع بین ستاره‌هایی هم‌چون تیلور سویفت و نیکی میناج، بیانسه وریهانا و کلوئی کارداشیان و اَمبر رُز را گزارش می‌کنند.
این فرضیه که زنان در رقابت برای جلب‌توجه مردان به همدیگر می‌تازند، برای سرگرمی در برنامه‌هایی مثل «مجرد» و «زنان خانه‌دار ملبورن» یا بهعنوان یک مساله‌ی کمدی در استندآپ‌کمدی کریس راک استفاده می‌شود.
مجرد استرالیا (۲۰۱۵)، از سایت نتورک تِن.
با استفاده از مفهوم‌هایی چون «ومینیسم» یا «آدم‌خواری خواهرانه»، خصومت نسبت به زنان دیگر بهعنوان ویژگی‌ای تاریخی ترسیم شده و بهعنوان رفتاری زنانه پذیرفته شده است.
اما مفسران اجتماعی کلیشه‌‌ی جنسیتی «دختران بدجنس» را یک پدیده‌ی تازه کشف‌شده می‌دانند و یا بخشی از حالت انسان که به‌تازگی مورد توجه قرار گرفته است.
افسانه‌ای با یک تاریخ طولانی‌تر
در واقعیت این‌که زنان مخفیانه از یکدیگر نفرت دارند دارای سابقه‌ای طولانی است.
زنان به‌مدت چندین قرن به این معروف بودند که قادر به داشتن رابطه‌ی دوستی واقعی نیستند. افرادی که در عهد ویکتوریا زندگی می‌کردند روابط عاطفی دوستانه بین زنان را تجلیل می‌کردند، اما آن را به‌صورت یک اشتیاق و علاقه‌ی سطحی توصیف می‌کردند که تنها زنان را برای ازدواج آماده می‌کرد.
بر خلاف مردان که از دوستی‌های طولانی‌مدت لذت می‌برند، روابط دوستانه‌ی بین زنان این‌طور توصیف شده‌اند که کوتاه‌مدت هستند و به‌علت طبیعت ستیزه‌جوی زنان باقی نمی‌مانند.
فیلسوف آلمانی، آرتور شوپنهاور در کتاب «درباره‌ی زنان» (۱۸۵۱) گفته است که احساسات بین مردان، چه با هم آشنا باشند و چه غریبه، یک بی‌تفاوتی محض است درحالی‌که احساسات زنان دشمنی حقیقی است.
ویلیام رنزویل آلگر، وزیر یکتاپرست و نویسنده‌ی کتاب «دوستی‌های زنان» (۱۸۶۸) هم این‌طور نتیجه‌گیری می‌کند:
«من غالبن با تعداد کمی از مثال‌های ثبت‌شده از روابط عاطفی میان زنان …
ادامه مطلب بلند را در سایت کارگاه خبر ژوپی‌آ بخوانید.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.