«جمهوری اسلامی» مدیونِ «اپوزیسیون متفرق»

با نگاهی دوباره به جنبش مردمی ایران در زمستانی که گذشت، می‌توان به نکته‌ای بس مهم پی برد. اینکه حکومت نابخردانه‌ی جمهوری اسلامی، به خاطر کارآمدی نیست که تا به امروز ماندگار شده بلکه به خاطر متفرق بودن اپوزیسیون متکثر است که رژیم ولایت فقیه توانسته قدرت را حفظ کند.

نگاهی به رفتار مخالفان سرشناس جمهوری اسلامی در گرماگرم جنبش دی ماه بکنید. مجاهدین خواستند نمد خود را از کلاه آن اعتراض‌ها ببافند. میان گروه‌های مختلف اپوزیسیون از ملی‌گرا تا مذهبیِ سکولار و چپ یا لیبرال و… هیچ همدلی‌ئی وجود نداشت. مخملباف از یک طرف به رضا پهلوی متلک پراند و از طرف دیگر تاجزاده را زیر عنوان «مصطفای عزیز» مورد عنایت قرار داد. اصلاح‌طلبان هم به حامیان اعتراضات و رسانه‌های اپوزیسیون حملات لفظی کردند.

این تفرقه است که مانع پیروزی ملت ایران بر ایران‌ستیزانِ حاکم می‌شود.

نگارنده به این باور رسیده‌ام که شاپور بختیار به این دلیل کشته شد که از همه نظر توانایی ایجاد همدلی میان اپوزیسیون متکثر را داشت. با مرگ او امکان ایجاد چنین وحدتی میان مخالفان گوناگون نظام کنونی حاکم بر ایران تا چند دهه به تاخیر افتاد.

اما امروز در ایران به مرزی از نارضایتی عمومی رسیده‌ایم که اکثریت مردم تنها می‌فهمند این نظام ناکارآمد را نمی‌خواهند اما نمی‌دانند چه می‌خواهند؟! همین ابهام در افکار عمومی موجب ماندگار شدن نظام کنونی شده است زیرا ایجاد ترس از آینده‌ای ناروشن، رشته‌ای‌ست که جمهوری اسلامی برای تداوم خود به آن چنگ زده است.

این موضوع را می‌توان از دل مباحثات مخالفان پیرامون سوریه‌ای شدن یا سوریه‌ای نشدنِ ایران در دوران پساجمهوری اسلامی فهمید.

کاش اپوزیسیون متکثر جمهوری اسلامی به جای کنکاش در گذشته‌ی تاریک یکدیگر و سرکوفت دادن به هم -که دشمن‌شادکن  است- درباره‌ی نخواسته‌هاشان به توافق برسند.

اشتباهات بزرگ عقیدتی-سیاسی و عملی را در گذشته‌ی همه‌ی گروه‌ها می‌توان یافت. از مصدقی‌ها تا نهضت آزادی و گروه‌های چپ و مجاهدین و اصلاح‌طلبان یا همان چپ مذهبیِ دهه‌ی ۶۰ تا حتا احمدی‌نژادی‌هایی که امروز برای رهبر و دم و دستگاهش مخالف‌خوانی می‌کنند.

امروز بهتر بود همه‌ی آن‌هایی که مدعی مخالفت با وضع موجود هستند، توافق موقت کنند. می‌گویم توافق موقت چون مطمئنا در ایرانِ پساجمهوری اسلامی دوباره اختلافات مبنایی سر باز خواهند کرد. اما چیزی که آشکار است اینکه تجربه‌ی سرکوب همه به نفع یک گروه نباید تکرار شود. این بار گروه‌ها با تفکرات‌شان بایستی حزب تشکیل بدهند تا برای تبلیغ مدل حکومت مورد نظر خود و سپس کسب موقت و دوره‌ای قدرت آزادانه رقابت کنند. از همین رو برای کج نگذاشتن دوباره‌ی خشت اول قدرت در ایران بایستی کابینه‌ی دولت موقتِ پساجمهوری اسلامی از همه‌ی گروه‌های مخالف نماینده داشته باشد. تنها در صورت اجرای این برنامه است که می‌توان به تغییر مثبت از جمهوری اسلامی به یک حکومت دموکرات امید داشت.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)