پروین محمدی: یا مرگ یا زندگی

هر روز شاهد خودکشی کارگران بخاطر فقر و تنگدستی تحمیل شده به آنان هستیم. کارگران یک روز چون بیژن قلوزی کارگر کارخانه اسفالت کامیاران با ۱۱ ماه حقوق معوقه خود را از خشم بی پاسخی کارفرما به آتش میکشد و روزی دیگر همانند علی نقدی پور کارگر جوان نی بر نیشکر هفت تپه که برای گرفتن بخشی از مطالباتش به کارفرما مراجعه میکند و با جواب نه این کارفرما، خودش را در رودحانه غرق میکند.

کارگرانی که خودکشی نمیکنند نیز در حال جنگ با مرگ تحمیل شده از طرف دزدان حاکم بر شرکتها و مسئولینی هستند که با این دزدان همکاری میکنند و زندگی به غایت ضد انسانی را به میلیونها خانواده‌های کارگری تحمیل کرده‌اند.

خبرهای حقوق‌های معوقه وحشتناک است به نوشتن ساده، ولی در عمل نشان دهنده فاجعه ا‌ی عظیم در زندگی میلیونها انسان است.

کارگران گروه ملی فولاد اهواز، نیشکرهفت تپه، هپکو، فولاد ارومیه، فولاد خراسان، کارگران شهرداری‌ها و الی آخر، شرکتی نیست که دستمزدهای پنج برابر زیر خط فقر کنونی را بموقع پرداخت کند و هیچ مسئولی زبان باز نمیکند که این چه سرنوشتی است که برای ما کارگران رقم زده‌اند.

کارگران به درست در تجمعاتشان فریاد میزنند نمیتوانید کارخانه و جامعه را اداره کنید لطفا بکشید کنار، اما به جای چنین کاری خود دست اندر کار گفتن بلایایی شده‌اند که بر سر کارگر آورده‌اند.

سوالم اینجاست شما که واقف هستید به اینکه در چهل سال اداره این جامعه آنرا به نابودی کشاندید چند سال دیگر لازم دارید تا درست رفتار کنید آیا اصلا بلد هستید درست کار کنید که البته اگر بلد بودید چهل سال گذشته زمان کمی نبود.

آیا متوجه هستید خودکشی ما کارگران یعنی چه؟ یعنی ما دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم و برای زندگی مان خواهیم جنگید و نخواهیم گذاشت بیش از اینها ما را برای خاطر لقمه نانی به خودکشی سوق دهید.

۸ اسفند ۹۶

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)