تئاتردرمانی یا نمایشدرمانی (Drama Therapy) شاخه‌ای جدید در روان‌درمانی است که بنابه تعریف انجمن نمایشدرمانی آمریکای شمالی یعنی: “استفاده عمدی از نمایش یا تئاتر برای دستیابی به اهداف درمانی، تجربه‌ای فعال که موقعیتی را برای شرکت‌کنندگان فراهم می‌کند تا بتوانند داستان خود را بگویند، هدف تعیین کنند، مشکلات را در قالب نمایش حل کنند، احساسات خود را بروز دهند یا از نظر روانی تخلیه شوند.”
تئاتر یک هنر جمعی است؛ یعنی حداقل چیزی که برای اجرای یک نمایش لازم داریم، یک بازیگر و یک تماشاگر است. همچنین تأثیر عمیق گروه بر فرد، را نمی‌توان نادیده گرفت که منشاء درمان گروهی است. در تئاتر جسم و روح با هم به وحدت می‌رسند و در واقع فرد در آن درونیاتش را بروز می‌دهد. به عبارت دیگر با همه‌ی جنبه‌های وجودی خود که شامل احساس و فکر و جسم است در صحنه ظاهر می‌شود. بنابراین به تمام جنبه‌های وجود انسان در نمایش پاسخ داده می‌شود و این مزیت اصلی نمایشدرمانی است.
تئاتر واقعی تنها شامل کلام و مفاهیم عقلی نیست بلکه جنبه فیزیکی، تجسمی و عاطفی هم دارد. چون “حرکات و جنبش‌های روان و احساسات و مفاهیم در تئاتر باید معادل‌های فیزیکی بی‌واسطه پیدا کنند” و این همان چیزی است که در نمایش درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. به همین دلیل تئاتر چه از نوع درمانی، چه تفریحی به عنوان مناسب‌ترین وسیله برای پیوند میان جنبه‌های مختلف وجود انسان با جامعه دیده می‌شود.
روش‌های متفاوتی برای انجام نمایشدرمانی وجود دارد اما پیش از بیان آن‌ها باید توجه داشته باشید که نمایشدرمانی باید در حضور یک روان درمانگر آموزش دیده در زمینه‌ی نمایشدرمانی انجام شود تا وی بتواند در نقش کارگردان، بازیگر را برای رسیدن به مقصود اصلی نمایشدرمانی، هدایت و راهنمایی کند.
در یکی از روش‌های تئاتردرمانی، از میان گروه، یک نفر بعنوان قهرمان داستان انتخاب و به روی صحنه آورده می‌شود. شخص انتخاب شـده به کمک کارگردان (روان‌درمانگر) به بازنمایی، وضع درونی یا بیرونی (محیطی) خود بر روی صحنه می‌پردازد. دراین فرآیند هـمه پرده‌های نمایش به صورت بداهه سازی، کاملا خلاقانه و خودانگیخته است. این نمایش هیچ متنی ندارد و افراد در جریان آن دنیای خصوصی خود را به اجرا و نمایش می‌گذارند.
در روش دیگر می‌توان از مشارکت یک یا چند نفر دیگر نیز برای بازسازی مشکل یکی ازاعضاء گروه استفاده کرد. دراین روش یک بار فرد گیرنده‌ی درمان (درمانگیر)، نقش خودش را ایفا می‌کند و همکارش نقش مقابل او را بازی می‌نماید و در مرحله بعد، همکار در نقش فرد درمانگیر و روان‌درمانگر بعنوان فرد مقابل عمل می‌کند(تکنیک آئینه). دراین حالت با ایجاد تعارض شخصیتی، درمانگیرامکان پی بردن به راه‌حل‌های دیگری برای حل مشکلات را خواهد داشت که مطمئناً در بهبود رفتار و مناسبات فرد با اطرافیان نقش بسزایی دارد.
راههای ارتباط با ما:
پیامک در تلگرام
کانال تلگرام
اینستاگرام
فیس بوک
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.