بکش تا بمانی

آفرینش هنری برای جاودانگی است. حسی که گویی از همان آغاز مثل حس تولیدمثل بخشی از غریزه انسان‌ها بوده است. جاودانگی در قالب یک اثر هنری ذهن انسان‌های هنرمند را پیوسته  به خود مشغول داشته تا چیزی به یادگار بگذارند و جاودانه شوند. ثبت کردن واقعیت‌ها و آن‌چه که هست و دیدن خود در آن اثر چه عکس باشد و چه نقاشی و یا مجسمه و یا آفرینش‌های هنری دیگر نیز از همین تلاش برای جاودانگی است. کشیدن تصویر خود یا سلف‌پرتره و یا به زبان ساده‌تر خودکِشی هم بخشی از همین غریزه می‌تواند باشد. همین میل و تلاش برای جاودانگی٬ مایه آن شد تا گروه گرافیکی “چیز” در قالب یک کار گروهی از آدم‌ها دعوت کند تا خودِ خودشان را در کادری کوچک به ابعاد ۱۱در ۱۱سانتیمتر جاودانه کنند. با کنار هم گذاشتن این قاب‌های یازده سانتیمتری مجموعه‌ای از پیام‌های آدم‌ها گرد آمده که در آنها هر کسی آن برداشتی را که در ذهن از خود داشته با دیگران به اشتراک بگذارد. و این مایه خلق یک اثر هنری شده است.

آثار ارائه شده در”نمایشگاه خودکِشی” کار یک نقاش یا گرافیست حرفه‌ای نیست. بسیاری از این کارها توسط افرادی همچون یک دانشجو، محصل‌ و یا زنی خانه‌دار که بیگانه با هنر نقاشی بوده اند، کشیده شده است. شاید به همین علت “گروه چیز” از شرکت‌کنندگان خواسته علاوه بر استفاده از خطوط و طرح‌ها و کشیدن شکلکی از خود، با استفاده از کلمات، نوشتن یک شعر و مونولوگ و تک‌گویی، خود را توصیف کنند تا بیننده اثر بیشتر و بهتر به حالت و روحیات خالق اثر پی ببرد. اینجاست که افراد شخصیت‌ خود را به خوبی نشان می‌دهند و حتا شاید بتوان گفت که این کادرها، شبیه آینه هستند با این تفاوت که این آینه‌ها چیزی را نشان می‌دهند که خودت می‌خواهی و خودت از خودت می‌بینی.

در معرفی نمایشگاه خودکِشی آمده است: “گاه نوشتن متون اداری و بورکراسی‌های طولانی برایمان عادت می‌شود ولی در نوشتن یک جملۀ کوتاه، از حس و حالمان درمی‌مانیم و جملات آدم‌های بزرگ را به عاریه می‌گیریم. اما اینجا آثارمان با قاب‌های دیگران به اشتراک گذاشته می‌شود و حالا می‌توان چند قدم آنسوتر رفت تا خودمان و خودتان را از دورتر ببینیم”.

گروه چیز در سال ۱۳۸۸، و با تلاش “امین منتظری”، به عنوان اولین گروه گرافیتی ایران آغاز به فعالیت کرد. امین منتظری، متولد ۱۳۵۷ در اهواز و فارغ‌التحصیل رشته مهندسی کامپیوتر و دانشجوی کارشناسی ارشد رشته تصویرسازی است. دیگران منتظری را بیشتر به عنوان کاریکاتوریستی موفق می‌شناسند. کاریکاتوریستی که چندین جایزه معتبر بین‌المللی نیز در کارنامه دارد. اما در واقع باید گفت که او گرافیستی است که همواره دل در پی تجربه‌های جدید دارد. تجربه‌هایی همچون اجرای پروژه گرافیتی “شهر زخمی در خرمشهر” به همراه گروه چیز و “پروژه خودکِشی” که پیش تر یک بار در موزه هنرهای معاصر اهواز در آبان ماه سال ۹۰ در معرض دید عموم قرار گرفت.

اعضای گروه چیز، محمد موسوی پارسا، مرتضی طلائیان، مریم عفراوی، ساناز حمید و فرامهر خواجه هستند. آنها حدود دو سال روی پروژه خودکِشی کار کرده‌اند “تا کاری را انجام دهند که ببینی و لبخند بزنی، فکر کنی و یا حتا فراموش کنی. کاری کرده‌اند که نتوانی از کنار هیچ تصویری بی‌تفاوت عبور کنی. اصلا لازم نیست که نقاش باشی یا گرافیست؛ باید قلم را برداری و هرچه از خودت می‌دانی را روی کاغذ بیاوری تا بمانی. به بیان دیگر، این قاب‌ها را می‌توان دریچه کوچکی به حقیقت دانست که در برخی موارد حتا خود فرد نیز از آن حقیقت بی‌اطلاع است”.

آثار گردآوری شده در قالب “نمایشگاه خودکِشی” از اول تا هفتم بهمن ماه در خانه هنرمندان تهران در معرض دید عموم قرار گرفت.

در گزارش چندرسانه‌ای این صفحه پای صحبت‌های امین منتظری و چند نفر از شرکت‌کنندگان در پروژه خودکِشی می‌نشینیم.