مخدوش کردن واقعیات زندان از طرف یک زندانی سیاسی سابق!

آیا با دروغ می توان رژیم را سرنگون کرد؟

چندی پیش دوستی، قسمتی از گفته های یک زندانی سیاسی سابق در کنفرانس سالانه حقوق بشر کردستان ایران در ژنو را برایم ارسال کرد. این جلسه در تاریخ ۱۲ مارس ۲۰۱۶ توسط جمعیت حقوق بشر کردستان ایران در رابطه با حقوق ملیت ها با حضور احمد شهید گزارشگر ویژه سازمان ملل برگزار شده بود. شهادت نرگس شایسته ( اعظم قوامی ) از زندانیان سیاسی سالهای ۶۱ – ۵۹ را من از گفتار به متن تبدیل کرده ام.

نرگس شایسته میگوید : “….. در بند زندان وقتی ۲۰۰۰ زندانی زن بود. در طی دو سه ماه ما می شدیم ۶۰۰ نفر!! اینها را می کشتند و به گفته رئیس زندان “حاج داوود” توی حیاط زندان دفن و منفجر می کردند!! مادر من زندان بوده. من زندان بودم. بچه های ما هم توی زندانند. ما برای یک چادر باید بریم زندان. همه ما داریم فعالیت میکنیم. که بگیم که در ایران قرون وسطی است. تمام فعالیت های ما میاد به آقای احمد شهید ختم میشه. خوشحالم که احمد شهید را رژیم ما نتونست بخره. شش ساله گزارش میده. واقعا ایران قرون وسطی است. هر چند سالی یک بازی در میاره. اینکه من خوشحالم اینجا هستم. از شما متشکرم که همه شما هم فکر هستید. ولی امیدوارم که این زحمات ما به یک نتیجه ای در تعویض رژیم برسه. ”

لازم به ذکر است که از قرار ابتدای صحبت ها ضبط نشده است و نمیدانم که آیا شهادت نرگس شایسته به همین چند دقیقه خلاصه میشود یا بیشتر بوده است. من سعی کردم فیلم کامل این کنفرانس را ببینم اما تا کنون میسر نشده است. ولی در مورد همین چند دقیقه مایلم از زندانیان سیاسی که در زندان قزل حصار در سال شصت بوده اند بپرسم که آیا گفته نرگس شایسته در مورد انفجار زندانیان آنهم در ابعاد بیش از هزار نفر، در حیاط زندان قزل حصار را تائید می کنند یا نه؟ من به عنوان یک زندانی سیاسی که تمام مدت زندانم را با نرگس شایسته در یک زندان و در یک بند بوده ام. میدانم که چنین گفتاری دروغ محض است. اکثریت زندانیان سیاسی سال شصت می دانند که اعدام ها در زندان قزل حصار صورت نمیگرفت. زندانیان را برای اعدام از زندان قزل حصار به زندان اوین منتقل میکردند. انفجار و دفن زندانیان در حیاط زندان نیز از دروغ ها و خیال پردازی های امثال نرگس شایسته است که معلوم نیست آیا خودشان دروغ میگویند یا برای گفتن این شهادتها از قبل توجیه شده اند. به هر حال امیدوارم که این شهادت دروغ یک حرکت فردی بوده و حضور مترجم جوانی که به لحاظ وابستگی سیاسی شناخته شده است نیز یک اتفاق باشد!

جنایت های رژیم جمهوری اسلامی در دهه ی شصت به حد کافی دهشتناک و غیر قابل دفاع هست که ما مجبور نباشیم با دروغ های شاخدار، شهادت های واقعی از زندان را نیز زیر علامت سئوال ببریم. گفته های امثال نرگس شایسته در رابطه با زندانها مخدوش کردن آن واقعیات دردناکی است که در زندانهای دهه شصت اتفاق افتاده. زندانیانی که زیر شکنجه های طاقت فرسا جان دادند. یا قبرهایی که حاج داوود رحمانی در قزل حصار بپا کرد و باعث روانی شدن بسیاری از زندانیان سیاسی شد. هنوز شکنجه ها و آزارهای حاج داوود رحمانی در قزل حصار از یاد زندانیان سیاسی آن زمان نرفته است. کارنامه او سیاهتر از این ها است که نرگس شایسته ها بخواهند با افسانه های خیالی آنرا زیر علامت سئوال ببرند.مسخره تر اینکه در این داستان داوود رحمانی دژخیم زندان قزل حصار در دهه شصت بعد از کشتن ۱۴۰۰ زندانی سیاسی زن و انفجار و دفن آنها در حیاط زندان! میآمده نزد نرگس خانم اعتراف به این جنایت می کرده است!! از طرفی معلوم نیست چرا نرگس خانم از بیان چنین افشاگری بزرگی در مدت بیش از سی سال خودداری کرده است!؟ و اکنون نیز حتی در صفحه فیسبوک خودش آنرا در ابعاد وسیع تری بیان نمیکند؟ من نمیدانم هدف این خانم از دروغ به این بزرگی چه میباشد؟ اما اگر او را از نزدیک نمی شناختم حتما فکر میکردم چنین شهادت هایی از اختراعات رژیم برای لوث کردن واقعیات زندان و شکنجه است!

این خانم علاوه بر این شهادت گفتاری، دو نوشته در رابطه با زندان دارد که هردو نوشته فقط خیالپردازی است. اولین نوشته او در رابطه با خاتمی در زندان بود که بعدها معلوم شد که اساسا خاتمی جزو هیئت تحقیق شکنجه زندانها نبوده است و در چنین تاریخی نمی توانسته در زندان اوین حضور داشته باشد! دومین نوشته او در رابطه با کشف یک اطاق شکنجه و دیدن اجساد روی هم انباشته! در یک گشت و گذار آزادانه در راهروی زندان قزل حصار! ابهام انگیز بود. براستی چه نیازی به دروغ بافی است با وجود اینهمه واقعیت آشکار در رابطه با جنایات رژیم در زندانها چه در دهه شصت و چه بعد از آن؟ چرا با دروغ گفتن دستهای خون آلود رژیم جمهوری اسلامی را در جنایاتش می پوشانیم؟ مگر رژیم جمهوری اسلامی از دهه شصت تا کنون جز شکنجه و اعدام در زندانها کار دیگری انجام داده است؟ مگر مدرک از واقعیات شکنجه کم داریم که به دروغ بافی می پردازیم؟ مگر اینهمه اعدام و کشتار در زندانها برای محکوم کردن رژیم جمهوری اسلامی کافی نبوده است؟ بر زندانیان سیاسی است که اینگونه دروغ پردازی ها که به واقعیات شکنجه و اعدام در زندانها خدشه وارد می کند، را محکوم کنند.

عاطفه اقبال – ۵ بهمن ۹۵ برابر با ۲۴ ژانویه ۲۰۱۷
http://eghbalatefeh.blogspot.fr/

یوتوب : ویدئوی شهادت دروغ در کنفرانس حقوق بشر در مقابل احمد شهید

لینک فیسبوک

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)