چیزهایی هست که نمی دانی ، از لذت بخش ترین فیلم های این سال ها

ماه‌ها بود منتظر دیدن «چیزهایی هست که نمی‌دانی»، ساخته فردین صاحب‌زمانی، بودم. بالاخره پریروز دی‌وی‌دی‌اش در شبکه نمایش خانگی (همان ویدئوکلوپ‌های سابق) پخش شد و بعد از یک روز روی اینترنت و یوتیوب هم آمد و من هم در جا دیدمش.
نمی‌دانم فیلم خوبی بود یا نه، ولی این را می‌دانم که مدت‌ها بود از دیدن فیلمی (ایرانی یا خارجی) این‌قدر کیف نکرده بودم. این‌قدر دلم نلرزیده بود. این‌قدر دلم نخواسته بود ادامه پیدا کند و تمام نشود.
اشکال‌هایی هم داشت (مثل بعضی جاهای بازی مهتاب کرامتی، یا بعضی دیالوگ‌ها که رویشان دقت نشده بود و کمی کلیشه‌ای بودند، یا حتی بعضی حرکت‌های دوربین که به چشم منِ هیچی‌ندان زیبا نبود) اما فضای کلی فیلم و بخصوص بازی علی مصفا و لیلا حاتمی این‌قدر خوب بود که …
و البته خودم هم متوجه بودم که بخشی از لذتی که دارم از فیلم می‌برم (جدا از فضا و بازی‌ها و لیلا حاتمی)، بخاطر تصویرهای تهران است و از همه مهم‌تر خانه‌های قدیمی تهران. قدیمی که یعنی همین (یا شاید همان) خانه‌هایی که ما توش بزرگ شدیم.

ممنون از آقای صاحب‌زمانی، و اگر کسی او را می‌شناسد و این‌جا را می‌خواند لطف می‌کند اگر تشکر و ارادت من را به او برساند.

فیلم درباره یک مرد حدودا چهل ساله منزوی است که راننده آژانس است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)