مدرسه‌ی علمیه از اولین مدارس مدرن کشور با بیش از ۱۲۰ سال سابقه است. با این حال خبر از تعطیلی و ادغام مدرسه با مدرسه‌ای دیگر و شایعاتی مبنی بر تخریب بنای مدرسه به گوش می‌رسد. اما چیزی که این مدرسه را خاص میکند ورای صرفا یک بنا یا یک اسم است.
این مدرسه در سال ۱۲۷۷ قبل از انقلاب مشروطه، طی اصلاحاتی که در آموزش و پرورش در حال انجام بود، تحت نظر انجمن معارف با ریاست میرزا محمود احتشام السلطنه ایجاد شد.
یحیی دولت آبادی، از وقایع نویسان مشروطیت می‌نویسد: «موضوع ایجاد مدرسه علمیه در هفتمین جلسه این مدرسه گذاشته شد و مطابق آنچه در اساس‌نامه انجمن آمده بود این مدرسه برای افراد بی بضاعت و فقیر این امکان را فراهم می‌آورد تا بدون پرداخت شهریه تحصیل کنند. این مدرسه در دو بخش ابتدایی و علمیه (دبیرستان) تشکیل شد. مسئولیت بخش ابتدایی با محمد صفی ناظم العلوم و دوره علمیه با کاظم مرزبان بود.»
سرانجام در سال ۱۳۱۶ مدرسه علمیه در ساختمانی پشت مجلس فعلی مستقر شد و تا سال ۱۳۸۲ به کار ادامه داد. ولی به دلیل «طرح توسعه مجلس شورای اسلامی» و احداث ساختمان جدید برای مجلس، در سال ۱۳۸۲ به آدرس فعلی منتقل کردند.
از مهمترین محصلان این مدرسه میتوان صادق هدایت، امیرعباس هویدا، ابوالحسن بنی‌صدر، ، سعید نفیسی، شجاع‌الدین شفا، انور خامه‌ای، نورعلی تابنده، احسان طبری، جهانگیر قائم مقامی، ناصر کاتوزیان، شاهرخ مسکوب، همایون خرم، بهمن فرمان‌آرا، اسفندیار منفردزاده، علیرضا مشایخی و… را نام برد.
«علمیه» نماد همه‌ی آرزوها و امیدهایی بود که موسسینش برای آینده‌ی ایران داشتند: ایرانی قوی و صنعتی. آرزویی که تنها با اصلاحات در آموزش و پرورش و تنها با ایجاد فضایی علمی می‌توانستند به آن دست یابند.
در حال حاضر وضعیت فعلی کشورمان بسیار مشابه سده‌ی سیزدهم است. الان هم به مانند آن زمان نیازمند ارتقاء وضعیت آموزشی و افزایش سطح علمی جامعه برای هدایت کشور به سوی ایرانی قوی‌تر و صنعتی‌تر هستیم. بر کسی پوشیده نیست که ارتقای سطح آموزشی و علمی به معنای ارتقای صنایع و در نتیجه به معنی تقویت اقتصاد کشور می‌باشد.
در سال‌های گذشته تلاش‌های زیادی برای تخریب بنای مدرسه و بهره‌برداری تجاری از آن شده بود که با تلاش های فراوان مدیریت قبلی، مرحوم آقای سمیعی، بی نتیجه ماند و علمیه به پرورش دانش‌آموزانی که شاید روزی نام‌آوران آینده‌ی این سرزمین شوند؛ ادامه داد.
قدمت و غنای تاریخی این مدرسه مسئولان منطقه‌ای و آموزش و پرورش وقت را مجاب به تعویض و ترمیم سر در مدرسه و احداث موزه در داخل محوطه مدرسه کرد که تا به امروز به کار خود ادامه داد.
مدرسه‌ی علمیه تماما زیر نظر دولت و آموزش و پرورش به کار خود ادامه می‌داده و همانند دیگر مدارس که مالک خصوصی دارند؛ نبوده و حتی ملک مدرسه هم متعلق به خود دولت می‌باشد. بنابراین امر غریبی است که مسئولین راضی به جایگزینی مدرسه با مدرسه دیگر شد و حتی حاضر به نگهداری نام مدرسه نشدند و عملا اینطور به خیرین مدرسه بی‌احترامی می‌کنند!
با این همه، این خبر به گوش می‌رسد که مدرسه در حال تعطیل شدن و ادغام با مدرسه‌ای دیگر است و مدرسه‌ای جدیدی -تحت عنوان مدرسه دخترانه امامی- در ساختمان فعلی جایگزین میشود. هرچند که این امر مورد جدید و جدی‌ای به نظر نمی‌رسد، اما این به معنی پاک شدن همیشگی نام «علمیه» خواهد بود.
از دیگر پیامدهای این موضوع تلاش مجدد سودجویان برای تخریب مدرسه است. سودجویانی که این بار با «علمیه» طرف نیستند و مدرسه‌ی جدید حمایت حامیان و دوستداران «علمیه» را نخواهد داشت و اینبار تضمینی بر پابرجایی مدرسه نخواهد بود.
تا به حال اعتراضاتی از سوی مدیریت و کادر مدرسه صورت گرفته اما نکته‌ی قابل توجه این است که حتی مدیریت مدرسه هم چند ماه بعد از صدور مجوزهای لازم -یعنی وقتی که دیگر تلاشی برای تغییر نظرشان عملی نبود- متوجه این موضوع شدند! جانب آقای محمد رهبری، از دبیران مشغول در مدرسه در اینباره میگویند: «شاید الان که دیدند مقاومت کادر مدرسه زیاد است خواستند با این ترفند کادر مدرسه و معلمین را دور کنند و پس از آن که مدرسه را با دخترانه جانشین کردند و دیگر کسی نبود که مقاومت کند، مدرسه را از کادر جدید بگیرند و نقشه های شوم خود را اجرا کنند.»
مسئولین باید متوجه این موضوع باشند که با تعطیلی دبیرستان علمیه، امید گذشتگان و زحمت همه‌ی خیرین و دلسوزانی که قدمی برای این مدرسه برداشتند را از بین می‌برند. امیدی مانند شمعی کوچک که در سالیان طولانی روشن مانده ولی هر روز خاموش و خاموش‌تر میشود. بعید نیست اگر بگوییم با تعطیلی یا تخریب مدرسه همان شعله‌ی کوچکی از امید که بیش از یک قرن روشن مانده بود هم خاموش میشود…
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.