کیانوش رستمی ، قهرمان من یارسانی نیست، کیانوش آسا قهرمان من است

کیانوش رستمی ، قهرمان من یارسانی نیست، کیانوش آسا  قهرمان من است.(یاداشتی از رضا شاهمرادی، اکتیویست کرد یارسان)

تنها “شرافت” است که ماندنی است.
قهرمان منِ یارسانی، کیانوش آسا است .
ماجرای کیانوش رستمی را باید دو قسمت کرد یکی قبل از هدیه مدال به شهدای حرم و یکی بعد از ان واقعه .
کیانوشِ قبل از واقعه یک قهرمان است او به تنهایی قدم در راهی سخت گذاشته است به گفته خود کیانوش ، خودش مربی خودش بوده است و ظاهرا چوب لای چرخ‌اش گذاشته‌اند و این کیانوش قهرمان می‌شود و قابل ستایش است و البته با یک چشم پوشی از انگشتر عقیق که بقول خودش بهترین جایزه زندگی اش بوده است. تا اینجا همه خوشحال هستند چه کسی که می بیند آن پرچم بالا میرود و چه کسی که نام ایران را از بلندگوی ریو می شنود چه انکه به صحبت های کیانوش به زبان کُردی افتخار می کند و او را یک قهرمان کرد می داند و چه اهالی کرماشان که همشهریشان قهرمان شده و چه مردم یارسان که بالخره نام یارسان در رسانه ها و محافل به زبان اورده می شود. تا اینجا همه چیز خوب است اما زمانی که ماجرا عوض می شود و به مرحله شهدای حرم می رسیم دیگر قضیه متفاوت است.
برای من چیزی که عجیب است پافشاری و ادامه خوشحالی دسته‌ای است که در مرحله قبل خوشحال بودند و ناخواسته و یا خواسته وارد یک سفسطه بازی عجیبی می شوند و باید انقدر شجاع باشند که مرزشان را مشخص کنند و قرار نیست بخاطر بالا رفتن پرچم یا مصاحبه کُردی و یا یارسانی بودن او ، پا روی خیلی چیزها بگذاریم . کیانوش جایزه اش را به قاتلان کودکان سوری تقدیم کرد و مساله زیاد پیچیده نیست .
در این راستا البته توجیهات عجیب و غریبی می شود ، مثلا می گویند که او اختیار جایزه اش را داشته و می تواند به هر کسی تقدیم کند ، بله کاملا درسته اما دیگر او یک قهرمان نیست او فقط یک طلا به گردن دارد همین و بس،او می توانست قهرمان بشود اما فرصت را از دست داد. توجیه دیگر این است که تحت فشار بوده است، طوری می گویند تحت فشار بوده که گویی خود ارایه دهنده این نظریه رییس کاروان ورزشی بوده و از همه چی خبر دارد چرا فکر نمی کنی ممکن است با میل و اراده خودش چنین کاری کرده باشد؟ در ثانی اگر هم چنین باشد قهرمان ماندن هزینه دارد و گرنه طلا به گردن اویختن قهرمان نمی سازد. یا می گویند هر کس را باید در شرایط خودش سنجید و کیانوش در ایران زندگی می کند، طبق گفته خود کیانوش، او مورد غضب فدراسیون بوده و خودش به تنهایی تمرین می کرده است اگر فرض کنیم کیانوش مقابل انها می ایستاد ممکن بود چه چیزی را از دست بدهد؟ او که قبلا چیزی نداشته است. آیا نباید تصور کرد که کیانوش به دنبال پهن کردن سفره خودش است؟ ایا چنین شخصی می تواند یک قهرمان واقعی باشد؟
توجیهات زیادی برای او شده است اما هر چه هست کیانوش خطا کرد مثل شهاب حسینی و او هم یک رضازاده جدید است با قاب جدید، ما هستیم که نباید کارت قهرمانی را برای هرکسی خرج کنیم. من از طلا گرفتن او خوشحالم اما کیانوش رستمی قهرمان من نیست.