یکی از تنبیهات رایج در زندان قزل‌حصار که در مورد زندانیان زن اجرا می‌شد ایستادن با چادر و چشم‌بند رو به دیوار و بی‌خوابی دادن بوده است. سودابه اردوان که در سال ۱۳۶۰ از اوین به قزل‌حصار برده شده از “شب‌های بی‌نهایت” زندان قزل‌حصار به عنوان یکی از موارد بی‌خوابی دادن و کتک زدن زندانیان زن یاد می‌کند:
« شب‌های بی‌نهایت اصطلاحی بود که خود حاجی [داوود رحمانی] استفاده می‌کرد. قضیه از این قرار بود که بچه‌ها، چیزهایی مثل کاردستی‌ها یا وسائل شخصی‌شان که بر اساس گزارشی که توابی به اسم سهیلا حاجی‌زاده که مسئول بند ۸ زندان قزل‌حصار بود داده بود، ضبط شده بود را از اتاق سهیلا برداشته بودند. حاجی هم آمد و پرسید: کی این کار رو کرده و طبیعتاً کسی چیزی نگفت. حاجی هم همه را برد توی راهرو درازی که بندها را به هم وصل می‌کرد و رو به دیوار، با چشم‌بند و چادر ایستاند و با چند پاسدار دیگر شروع کرد به کتک زدن ما. با هر چیزی که دستشان می‌آمد می‌زدند. حاجی می‌گفت این شب‌ها تا بی‌نهایت ادامه داره و همین‌طور فحش می‌دادند و می‌زدند تا اینکه ۳ و ۴ بعد از نیمه شب که دیگر آنقدر زده بودند که از نفس افتاده بودند می‌رفتند. ما هم همان‌جا از شدت درد و خستگی توی راهروی خیلی سرد، روی زمین ولو می‌شدیم. این تنبیه ده شب طول کشید تا اینکه خود زندانبانان خسته شدند.»
بخشی از گزارش جنایت بی‌عقوبت،شکنجه و خشونت جنسی علیه زندانیان سیاسی زن در جمهوری اسلامی – گزارش اول-انتشارات عدالت برای ایران-دسامبر٢٠١١
برای دریافت متن کامل کتاب به صورت پی دی اف اینجا را کلیک کنید
کانال تلگرام عدالت برای ایران را دنبال کنید
نظرات
ماجراجویی در جهان سوم آخرش همینه
چهارشنبه, ۹ام تیر, ۱۳۹۵