چند کوتاه سروده از خالد بایزیدی (دلیر)

کاشکی!…
انسان جانوردریایی بود
تاکه هیچ کس
گریه هایش را
دردوآزارهایش را
سیلی برگونه هایش را
برای لقمه ای نان
ازدست سرمایه داران را
هرگز!…نمی دید
……………………………………..
……………………………………..
غم نان
زندگی را
ازیادم برد
جوان ترین آرزوهایم را
به پائیز بی هنگام سپرد
…………………………………….
…………………………………….
پرندگان می میرند
همچون برگهای پائیز
بردرختان
……………………………………..
…………………………………….
گاهی به سرم می زند
پروازرا
به خاطربسپارم
تاکه ببینم:
تاکجاها می توان
پروبال زد
……………………………………..
…………………………………….
دانه گندمی را
روی زمین خاک غربت
برمی دارم
که مبادا!…
گنجشک ای درمام میهنم
گرسنه شده باشد
………………………………….
…………………………………
گلها که زرد می شوند
رخ زیبا وگلفام
دخترگلفروش نیز….
به زردی می گراید
…………………………………
…………………………………
توراکه بوسیدم
مرگ گریخت و
برگهای زرد
برروی شانه هایم
به شکوفه نشستند
…………………………………..
…………………………………
توراکه بوسیدم
مرگ را
انکار
وزندگی را
باورکردم
……………………………….
……………………………..
آه…
چه آدم هایی
یک زمانی
درین پنجره ی تنهایی
خودرا
جاگذاشتند
وپرنده آسا پرزدند
…………………………………
………………………………..
پرده را
که کشید
ماه محبوس شد
ومن نیز…
درتاریکی شب
فرورفتم
………………………………
…………………………….

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)