مرغکی فرستاده خواهرم مرا
بال‌و‌پر همه سفید، کوفی‌نگار.
حالیا نشسته پیش عکسی از پدر
بی‌خبر ز مرگ او و سوگ من.
دست می‌برم تا بگیرمش ز روی رف
می‌پرد ز دست من، پرنده‌وار
گویدم: “مکن مرا جدا ز دلبرم.
مرغ جان او شدم چو رفت از میان ما.”
در شگفت از جادوی هنر
آفرین برآورم ز دل به خواهرم
که آفریده با دستهای کوچکش
مرغ جان مهربان پدر.
دهم فوریه دوهزار‌و‌هشت
The Soul Bird of Father
By Majid Naficy
My sister has sent me a little bird.
Its feathers are white and embellished in arabesque.
Presently it sits in front of my father’s photo
Unaware of his death and my grief.
I extend my hand to pick it up from the ledge.
It flies away from my reach as birds do
And says: “Do not separate me from my beloved.
I became his soul bird when he left from amongst us.”
Startled by the magic of art
I praise my sister with all my heart
Who has created with her small hands
The bird of the soul of our gentle father.
February 10, 2008
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.