نطق آقای روحانی در سازمان ملل و چند سوال راهرویی

حسن روحانی – مقرر سازمان ملل – ۲۰۱۴

سخنرانی حقوقدانانه و متلک های زیرکانه ی آقای روحانی در اجلاس امسال (۲۰۱۴) سازمان ملل تحسین بعضی ها و لج بعضی های دیگر را درآورد. سخنرانی ای که به گفته ی نزدیکان وی (آقای یونسی، ۳۰ شهریور ۱۳۹۳)، مکمل نظرات سیدمحمد خاتمی در سال ۲۰۰۱ و نظریه ی «گفتگوی تمدن ها» ی او بود. در حاشیه ی این سخنرانی و حضور در نیویورک هم چندین جلسه ی پرسش و پاسخ با حضور آقای رئیس جمهور برگزار شد و باز هم سنت محرومیت خبرنگاران آزاد ایرانی از مصاحبه با سیاستمداران ایرانی پابرجا ماند. اما شاید کسی از سران کشورها که هم خاتمی و هم وضعیت سیاسی ایران طی ۱۳ سال گذشته (از ۲۰۰۱ تاکنون) را بشناسد در میان آنهمه دیپلمات و فرستاده وجود داشته باشد که آقای روحانی را یک گوشه ای گیر بیاورد و از او بپرسد:«راستی فلانی! حالا این رئیس جمهور قبلی تان که پز ارائه ی نظریه ی گفتگویش در سال ۲۰۰۱ را دادی الان در کشور خودتان در چه حال است؟»

«راستی فلانی! حالا این رئیس جمهور قبلی تان که پز ارائه ی نظریه ی گفتگویش در سال ۲۰۰۱ را دادی الان در کشور خودتان در چه حال است؟»

آقای روحانی اما قطعا می تواند بالاخره عین خیلی از پاسخ های در کنفرانس های مطبوعاتی دیگرش، این سوال را هم یک جوری پاسخ حقوقدانانه بدهد و یک لبخندی بزند و مساله را ختم به خیر کند. اما ممکن است آن آدم پرسشگر کمی پیله کند و بپرسد «خب! حالا آمدیم و این ائتلافی که تو دو سال است داری می گویی برای صلح و ضد خشونت باید تشکیل داد را همه ی کشورها پذیرفتند و قرار شد تو خودت بشوی رهبر آن. چه تضمینی هست که خود تو هم به سرنوشت آن رئیس جمهور بیست میلیونی تان دچار نشده و ممنوع الخروج نشوی و بتوانی در نشست های این ائتلاف شرکت کنی؟» آقای روحانی حقوق دان است. قطعا یک جوری جواب این سوال را هم خواهد داد. اما پرسشگر خیالی ما ممکن است ولکن نبوده و باز بپرسد: «این که می گویی خاور میانه تشنه ی صلح و توسعه است و خسته از جنگ، خیلی حرف درستی ست. پس شما چطور آشکارا از حرکات نظامی بشار اسد، حماس و مسلح کردن فلسطینیان حرف می زنید؟ این اقدامات شما کجایش به تلاش برای توسعه و رفع شر خستگی از جنگ شبیه است؟» باز هم آقای روحانی مطمئنا مارا مایوس نخواهند کرد!

این تنها حافظه ی مردم است که در تنها راهروی «تاریخ» گیر می افتد و باید با این سوال ها و جواب هایی که برایشان پیدا نمی شود زندگی کند!

پاسخ ها بالاخره در یک گوشه ای از عبا پیدا میشوند و پرسشگر ما هم لابد خسته و گیج بالاخره سر کار خود را می گیرد و می رود.
اما آیا خود رئیس جمهور به این نتیجه نرسیده که بهتر است کسی از ایران در این اجلاس ها شرکت کند که زبان و پیامش با سیاست های عملی جمهوری اسلامی بیشتر شباهت داشته باشد؟
سازمان ملل جای پر از راهرویی ست. قطعا آقای روحانی را از راهروهایی می برند که با آدم سریش پرسشگری مواجه نشود. این تنها حافظه ی مردم است که در تنها راهروی «تاریخ» گیر می افتد و باید با این سوال ها و جواب هایی که برایشان پیدا نمی شود زندگی کند!

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)