آتش بس راه حل نیست

مانع اصلی برای رسیدن به صلح، سماجت اسرائیل در ادامه حیات رژیم اشغال و برنامه‌های مستعمراتی این کشور است. اوایل هفته گذشته صحبت از «نزدیکی» هیأت‌های مذاکره کننده اسرائیلی و فلسطینی در مذاکرات غیرمستقیم در قاهره بود، که گویا دولت اسرائیل تن به برخی از «تسهیلات» در مورد محاصره نوار غزه داده است.

با نگاهی جدی مشخص می‌شود که این رویکرد تنها نوعی مانور سیاسی است و گشایش واقعی حلقه محاصره مطرح نیست. شایعه بود که دولت نتانیاهو پذیرفته، ورود مصالح ساختمانی به نوار غزه مجاز باشد و همین‌طور حریم ماهیگیری شهروندان فلسطینی در سواحل غزه از ۶ میل به ۹ میل دریایی افزایش یابد. علاوه بر آن، شایع شد که او آماده است عوارض گمرکی محصولاتی را که در فلسطین تولید شده است، و دولت اسرائیل مدت‌هاست به دلیل حکومت رژیم اشغال، مغایر با مفاد قرارداد تصاحب می‌کند، مجدداً در اختیار مقامات فلسطینی قرار دهد. از این منبع در ضمن حقوق کارمندان دستگاه خودگردان در نوار غربی رود اردن و نوار غزه پرداخت می‌گردد. و سر آخر، شایع شد که اسرائیل پذیرفته که پست‌های کنترل در گذرگاه‌های مرزی غزه و اسرائیل و همین‌طور بخش فلسطینی گذرگاه مرزی غزه و مصر زیر نظر نیروهای انتظامی دستگاه خودگردان تحت رهبری محمود عباس قرار گیرد، که عملاً به معنی خلع ید حماس در نوار غزه است. و همه این اقدامات بایستی زیر «نظارت بین‌المللی» و توسط یک «نیروی سوم» انجام گیرد.

این خواست‌های اسرائیل جای امیدی برای رشد آتش‌بس موقت به «آتش‌بس دایم و همیشگی» که در جهت منافع مردم تحت ستم و نیازمند باشد، باقی نمی‌گذارد.

آتش‌بس قبلی ۵ تا ۸ اوت به شکست انجامید، زیرا دولت دست راستی اسرائیل حاضر نشد محاصره کامل نوار غزه را که از سال ۲٠٠۷ اعمال کرده، لغو کند. لذا پس از پایان مهلت آتش‌بس اولی در آخر هفته گذشته، پرتاب مجدد موشک‌های نیروهای مقاومت فلسطین و ۱۵٠ حمله نیروی هوایی اسرائیل به منطقه ویران شده غزه که ۷ سال است در سطح ۴۱ در ۱۲ کیلومتری آن قریب ۱٫۸ میلیون نفر زندانی هستند، آغاز شد.

آمار تراز جنگی
تراز کامل جنگ اسرائیل علیه نوار غزه: ۱۹۱۶ کشته که بنا بر گزارش سازمان ملل ۱۳۵٠ نفر آن، یعنی اکثریت آن‌ها از مردم غیرنظامی بوده اند. بنا بر گزارش صندوق کودکان سازمان ملل یونیسف بیش از یک‌چهارم کشته‌شدگان کودکان خردسال بوده اند. تعداد مجروحین بیش از ۹۸۱۷ نفر رصد شده است. تعداد افرادی که خانه و کاشانه خود را در اثر بمباران‌ها از دست داده اند، متغیر است ولی حداقل ۲۸٠ هزار نفر فلسطینی در سرزمین خود آواره گردیده اند. بیش از ۱٠ هزار خانه مسکونی و نیمی از سرزمین‌هایی که مورد استفاده مؤسسات کشاورزی و صنعتی بود، ویران گشته. ۵ بیمارستان و ۳۴ کلینیک به طور کامل و ۳۴ عدد نیمه ویران شده اند. همین‌طور ۶٠ مسجد ویران و ۱۶٠ مسجد نیمه ویران شده است. نیروگاه برقی که قسمت بزرگ منطقه را تأمین می‌کند از کار افتاده و به همین صورت سیستم لوله‌کشی آب آشامیدنی و فاضلاب غزه نیمه ویران گشته است. صدها هزار نفر مجبورند بدون برق و آب جاری زندگی کنند. مخارج ترمیم خسارات جنگی بنا بر تخمین سازمان امور بشردوستانه سازمان ملل برای غزه بین ۴٫۵ تا ۶ میلیارد یورو است.

مجازات جمعی مغایر حقوق بین‌الملل
تنها این ارقام نشان می‌دهند که حملات ارتش مدرن و مجهز اسرائیل به غزه به هیچ‌وجه فقط برای نابود کردن «تونل‌های حماس» نبوده است. این یک اقدام مغایر حقوق بین‌الملل برای مجازات جمعی یک خلق بود، کشتاری که یادآور بدترین جنایت‌های جنگی گذشته است.

لیبرمان خواهان سربازان اشغال‌گر آلمانی است
مانع اصلی یک آتش‌بس پایدار و سپس رهیافتی برای صلح، کماکان دولت اسرائیل است. اسرائیل می‌خواهد کنترل مرزهای آبی و زمینی فلسطین را دست خود نگه دارد و در بهترین حالت در بخش فلسطینی کنترل مرز را به عهده کشورهای بزرگ غربی (کنترل بین‌المللی) محول نماید. این هسته مرکزی امیال اسرائیل برای «غیرنظامی کردن» نوار غزه است. ولی این تغییر عملاً به معنی تبدیل نوار غزه به منطقه «تحت‌الحمایه» به سبک سیاست‌های استعماری امپریالیستی است. وزیر امور خارجه دست راستی افراطی نتانیاهو، لیبرمان حتا موکداً خواستار محول کردن مسؤولیت کنترل مرزها به ارتش آلمان از طرف اتحادیه اروپا است. این درخواست مطمئناً مورد پسند وزیر امور خارجه آلمان آقای اشتاین‌مایر (سوسیال-دمکرات) خواهد بود، که آمادگی آلمان برای شرکت در «مأموریت» اتحادیه اروپا در نوار غزه را اعلام کرده است. ظاهراً پس از بازدید وی از کیف، دیگر هم‌خوانی نظراتش با نیروهای راست افراطی به اشکال مختلف زیاد اسباب ناراحتی او نمی‌شود.

آتش‌بس کافی نیست
ولی حتا اگر یک آتش‌بس طولانی‌تر هم تمدید شود، باید گفت: آتش‌بس کافی نیست. آتش‌بس راه‌حل صلح نیست.

امنیت اسرائیل را نمی‌توان با سر تیز سرنیزه و عملیات نظامی مکرر تأمین کرد. امنیت و صلح اسرائیل و فلسطین طلب می‌کند که کلیه مناطق اشغالی فلسطینی، به طور کامل و برای همیشه آزاد گردد و رژیم اشغال‌گری اسرائیل خاتمه یابد. تنها از این راه می‌تواند اساس زندگی مسالمت‌آمیز اسرائیل و فلسطین در کنار یکدیگر و به عنوان دو کشور مستقل پدید آید. این امر ایجاب می‌کند که برنامه‌های کشورگشایانه راست‌ها و راست‌های افراطی اسرائیل برای ایجاد یک «اسرائیل بزرگ» که هنوز سرسختانه دنبال می‌شود و هدفش تبدیل شهروندان فلسطینی به بردگان کاری و انسان‌های دست دوم برای استثمار است، به کنار نهاده شود.

مانع تعیین کننده برای یک رهیافت صلح، مساعی دولت اسرائیل برای همیشگی کردن رژیم اشغال و اعتقاد به برنامه‌های کشورگشایانه برای مستعمره ساختن تمام فلسطین است. از آنجا که حکام اسرائیل حاضر نیستند این مانع را از جلوی پا بردارند، برای احراز قرارداد صلح تنها یک راه دیگر باقی می‌ماند: باید فشار بین‌المللی بر حکام اسرائیل افزایش یابد.

Seite 2 von 2
از سال ۲٠٠۱ این فرودگاه به پایگاه نظامی ایالات متحده آمریکا تنزل یافته. در آغاز هواپیماهای جنگی از طریق ایرلند به افغانستان و عراق پرواز می‌کردند. طی این سال‌ها قریب ۲٫۵ میلیون سرباز به مناطق مختلف جنگی اعزام شده اند. تسلیحات و لوازم جنگی دیگر نیز از طریق شانون به مناطق جنگی فرستاده می‌شود. جالب اینجاست که در رأی‌گیری ماه ژوئیه در مجمع حقوق بشر سازمان ملل متحد در مورد تعیین کمیسیون برای بررسی حمله اسرائیل به غزه، ایرلند رأی ممتنع داد. معلوم است چرا! چون سلاح‌هایی که علیه غزه به کار برده شد از فرودگاه شانون صادر گردیده و ایرلند در این جنگ سهیم بوده است. مردم ایرلند با پرداخت مالیات این اقدامات را سوبسید می‌کنند، ولی دولت ما انکار می‌کند و طوطی‌وار تضمین‌های فله‌ای آمریکا را، که «محموله‌ها جنگی نیست»، تکرار می‌کند.

تارنگاشت عدالت

منبع: www.kommunisten.de

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)