آیا جنگ در عراق به خاک ایران هم می کشد؟/ پ. مهرکوهی

آیا جنگ در عراق به خاک ایران هم می کشد؟

یک هفته پس از سقوط موصل، دوومین شهر بزرگ عراق، به دست نیروهای داعش، شهر “تل افار” هم در پگاه دوشنبه شانزدهم ژوئن به دست آنان افتاد. تل افار شهری بود با ۲۰۰ هزار نفر جمعیت که بیشترین مردم شهر آن شیعه بودند ولی یک اقلیت بزرگ سنی ی ترکمن هم از در آن زنده گی می کرد. اکنون همه ی مردم تل افار ناچار به ترک خانه و زنده گی خود شده اند و به گفته ی خبرگزاری ی “آی. پی”، که توانسته با یکی از نیروهای امنیتی ی گریخته از کشتارگری های داعش تلفنی گفتگو کند، بخش بزرگی از آوره گان آن شهر به منطقه های کردنشین پناه برده اند. نبردهای تل افار در روز یکشنبه آغاز شد و تنها یک روز به درازا کشید. نیروهای داعش توانستند در نبردهای تل افار از موشک ها و خمپاره هایی که در جریان تصرف پادگان شهر موصل به دست آورده بودند بهره گرفته و تلفات زیادی به نیروهای دولتی ی عراق وارد کنند. شمار زخمی ها چنان زیاد بوده که بیمارستان های شهر تل افار توان رسیده گی به آنها را نداشتند.
از سوی دیگر خبرگزاری های جمهوری ی اسلامی گزارش داده اند که “ابوبکر ِ البغدادی”، رهبر نیروهای داعش، در جربان جنگ های موصل زخمی شده است. منبع این خبر جمهوری اسلامی بر کسی روشن نیست و تارنمای گروه دهشت آفرین داعش هم هنوز واکنشی درباره ی این خبر از خود نشان نداده است. عکس ها و ویدیوهایی که این گروه برای افکندن تخم ترس در دل نیروهای دولتی ی عراق و شیعیان عراقی پخش کرده است نشان از کشتار بی رحمانه ی هزاران تن اسیر شیعه به دست نیروهای این جریان تندرو سنی آیین دارد. این که چگونه یک نیروی سی هزار نفری ی آرتش عراق نتوانسته است در برابر تنها هشتسد تا یک هزار تن از جنگجویان ایسناده گی کند، یک معما است. در یکی دو روز گذشته بالگردهای نیروی هوایی ی عراق وارد کارزار شده و توانسته اند مواضع نیروهای داعش را به موشک (راکت) ببندند و از پیشروی ی آنان به سوی بغداد جلوگیری کنند.
پیشروی ی پرشتاب نیروهای داعش مایه ی نگرانی هایی در ایران شده است و تاکنون چندین شبکه ی بزرگ خبررسانی ی غربی از حضور سردار قاسم سلیمانی به همراهی ی شماری از نیروهای زبده ی سپاه قدس در بغداد خبر داده اند. تصور این که داعش بی یاری ی یک یا چندین کشور بتواند چنین با اطمینان خاطر دست به حمله نیورهای دولت عراق بزند از سر ساده گی است. در پشتیبانی ی کشورهای قطر و عربستان از جنگجویان داعش شکی نیست و بی گمان آنان خواستار کشانیدن جنگ سنی و شیعه به خاک ایران و دامن زدن به ناآرامی در ایران هستند. هرگونه ناآرامی ی فرقه ای و مذهبی در ایران به دست بالا یافتن سپاه پاسداران در سیاست برونمرزی ی ایران می انجامد و تلاش های آشتی جویانه ی دولت آقای حسن روحانی را نقش برآب می کند و این درست همان چیزی است که دو کشور عربستان و اسراییل به دنبال آن هستند. آن دو دولت می کوشند از هر راهی که شده جلو نزدیکی ایران و آمریکا را بگیرند. بی یاری کشورهای عربستان و اسراییل و مهندسی ی سازمان امنیت پاکستان، که یک دست در دست دولت عربستان است، نه گروه های خشونت گرایی که در استان سیستان و بلوچستان ایران فعالیت می کنند دوام توانند آورد و نه شبکه های تله ویزیونی یی که با یاری عربستان و اسراییل به تنش های قومی و زبانی در ایران دست می زنند. ما ایرانیان از دیرباز یک مردم، یک ملت بوده و هستیم. بیش از هزار سال حکومت های سنی آیین بر کشور ما فرمانرانی کرده بوده اند. دولت ها، چه دین سالار و چه سکولار، می آیند و می روند ولی آنچه مایه ی هستی یک ملت است روح همبستگی ی ملی است. از آنچه امروز با کشور عراق می رود می توان درس ها آموخت و در راستای حرکت به سوی یک ایران ِ آزاد از دار و دسته هایی که زیر پوشش آزادیخواهی به بحث مثلا گفتمان “ملیت” ها در ایران دامن می زنند فاصله گرفت. برای باز داشتن یک مردم از دست یافتن به آزادی هیچ چیز بهتر از تهی کردن چم (مفهوم) آزادی و به کژراهه کشانیدن آن مردم نیست. ما نه تنها می توانیم از سرنوشت شوم عراق درس بگیریم، که می توانیم با درس آموزی از تاریخ گذشته ی نه چندان دور کشورمان از عراقی شدن وضعیت در ایران جلو گیری کنیم.

پ. مهرکوهی

۱۶/۰۶ /۲۰۰۱۴

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)