گفتار برای یک ترانه، در شهادتِ احمد زیبرم
به علیرضا اسپهبد

 

در شهرِ بی‌خیابان می‌بالند
در شبکه‌ی مورگی پس‌کوچه و بُن‌بست،
آغشته‌ی دودِ کوره و قاچاق و زردزخم
قابِ رنگین در جیب و تیرکمان در دست،

                 بچه‌های اعماق
                 بچه‌های اعماق

باتلاقِ تقدیرِ بی‌ترحم در پیش و
دشنامِ پدرانِ خسته در پُشت،
نفرینِ مادرانِ بی‌حوصله در گوش و
هیچ از امید و فردا در مشت،

                 بچه‌های اعماق
                 بچه‌های اعماق

بر جنگلِ بی‌بهار می‌شکفند
بر درختانِ بی‌ریشه میوه می‌آرند،

                 بچه‌های اعماق
                 بچه‌های اعماق

با حنجره‌ی خونین می‌خوانند و از پا درآمدنا
درفشی بلند به کف دارند

                 کاوه‌های اعماق
                 کاوه‌های اعماق

 

۱۳۵۴

 

 

 

 

 

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)