مسعودخوشابی
تیتر اول روزنامه اقتصادی آسیا ۱۴۰۲/۱۰/۲۳ باعنوان “آسیبی‌عیان به بخشِ شفافِ اقتصاد” باطرح برخی از دیدگاه های رئیس کمیسیون صنعت اتاق ایران درباره نقش مالیات در رفع یا ایجاد موانع درراه توسعه پیش‌کش، بقاء صنایع بخش خصوصی درسایه‌ی بلند (!)بودجه ۱۴۰۳ اختصاص داشت ، که شاید پرداختن به آن ، خالی از لطف نباشد .
کسانیکه درطول زندگی شان صرفاً دستی بر آتش صنعت به ویژه دربخش خصوصی داشته و دارند ، به خوبی می دانند ، حوزه‌ی بخش خصوصی صنایع ، نه تنها از کم توجهی و بی‌توجهی ، بلکه نارواتر از آن‌ها کارشکنی‌های بخش های دولتی ، نیمه دولتی (معروف به خصولتی ها ) و حتی عمومی اقتصاد ایران ، درحقِ شان ، فریادشان به آسمان بلند است !
حتی نظاره گران بی‌طرف به بخش‌های خصوصی صنایع به این فکر می‌افتند که نکند خدای ناکرده دست‌اندرکاران این حرفه‌ی پُر دردسر انسان های عاشق یا عقل باخته‌ای بیش نباشند که درجائی سرمایه گذاری مادی ومعنوی کرده‌اند که پیشاپیش واضح است عاقبت کارشان باکرام الکاتبین است !
داستان بخش خصوصی صنایع ایران ، ازبعد از انقلاب سیاسی بهمن ۱۳۵۷ تا کنون “کتاب الکُتُب” است ، یعنی کتابی سرتر از تمامی کتاب ها ! یعنی پُرغصه‌ترین قصه‌های اقتصادی آن!
نه صرفاً ازاین بابت که بدرستی گفته شد :
” از۲۰۰-۳۰۰میلیارد دلاری که ، به صنایع بالادستی (به خصوص شیمیائی و پتروشیمی) خورانده شد که برای بازاربورس هم رونق زاشد ، مفتخر به قیمت صادراتی است که نسبت به اقلام مشابه برای عربستان ۳۰درصد وکره جنوبی ۳۳ درصد ارزان تر !” به عبارت دیگر باارزش افزوده‌ای به مراتب ناچیز !!
درهنگامه‌ای که به قول ریاست کمیسیون صنعت اتاق ایران ، دولت می‌بایستی روزبه روز خود را کوچک وکوچک‌تر کند ازنقش اجرائی‌اش بکاهد به ایفای‌نقش نظارتی‌اش بیافزاید ، درصدد بهبود برنامه‌ریزی‌هایش درسطح کلانِ مملکتی باشد ، پای دانشگاه ها، علم و تکنولوژی روز را به صنعت بازکند ، و….خلاصه از آموزه‌های گران‌سنگ تاریخی جهان مدرن برخوردارشود ، دمادم وبی‌وقفه سُرنا را با دم‌های نیرومندتری از سرِگشادش به صدائی هرچه دلخراش‌تر درمی‌آورد و بیش از ۴۰ سال است که ول کن ماجرا هم نیست چون درگوش هایش پنبه گذاشته تا کمتر نواهای خودنواز را بشنود !
دست اندرکاران کمیسیون صنعت اتاق ایران ناله سرمی دهند که : بابا سودمان کو که توهم ۱ درصدبه آن می افزائی ، خیر سرت حالا افزودی ، اقلاً آن‌چه ستاندی را درشهرک های صنعتی طوری هزینه کن که به هیأت مدیره‌ی شهرک هابرسد که دارند کارشهرداری ها را انجام می‌دهند، تا حداقل ازشارژ پرداختی مان به آن‌ها قدری کم شود ! … به عبارت دیکر : بابا! ازما می گیری اقلاً یه کم‌اش هم خرج ما کنی آخه چه می شود ؟!خاموشی آتش برافروخته را نخواستیم ، درجه آتش افروزیت را قدری کم کن !
سطح گله وشکایت ها به وضوح نشان می‌دهد که بخش صنایع خصوص مملکت در چه منجنیق عذاب اندری است که حضرت ابراهیم خلیل الله ، والله … نبوده است !
تریبون زمانه سوای انتشار گزارش های متعدد از کاستی‌ها و نارسائی های چشمگیر دربرنامه بودجه ۱۴۰۳، که علی القاعده می بایستی متأثر ازبرنامه ی هفت ساله سوم باشد با میانگین رشد اقتصادی ۷درصدی (!)، مقالات کوتاه تحلیلی مستند پرشماری دراین راستا ازصاحب این قلم منتشر کرده است که جادارد علاقمندان به این موضوع به آن ها بی‌توجه نباشند .
درخاتمه یادداشت فوق را با نقل قول ارزشمند ریاست کمیسیون اتاق صنعت ایران مزین می‌کنیم که چه بسا :” مشکل اصلی بخش صنعت کشور ما ، نرخ بسیار پائین تشکیل سرمایه ، وبدتر از آن ، عدم تعادل درسرمایه گذاری صنعتی است .”
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.