بحث هویت جنسیتی و سبک زندگی‌های متفاوت سالهاست که مورد تحقیق سازمان‌های حقوق بشری و همچنین فعالین حوزه ال‌جی‌بی‌تی‌پلاس است
می‌دانیم در دوره‌های پیشین در ایران، زنان و مردان زیادی که هویت های جنسیتی متفاوت داشته و یا گرایش جنسی خارج از نورم غالب اجتماعی داشته‌اند، مجبور بودند در انزوا زندگی کنند و هرگز عشق خود و زندگی مورد نظر خود را تجربه نکنند.
در ایران نیز هر کدام از ما کسانی را می‌شناسیم که بدون ازدواج سالها در تنهایی و یا با بیانی متفاوت زندگی کرده‌اند. مطلبی در وبسایت بی‌بی‌سی تحت عنوان آخرین «باکره‌های سوگند‌خورده آلبانی» نمونه جالبی از این سبک زندگی تحت عنوان بورنشا را به ما معرفی می‌کند که در مناطقی در آلبانی زندگی می‌کرده‌اند.
در آن به رسم و آئین بورنشا اشاره شده و با تعدادی از این افراد مصاحبه کرده است برای انتشار مجدد مطلب آن را برایتان خلاصه کرده‌ایم که در زیر می‌خوانید:
سنت باکره‌های سوگند خورده که در سرزمینهای غربی بالکان ( کوزوو، مقدونیه ، صربستان، مونته نگرو، بوسنی ) از حداقل قرن ۱۵ میلادی در شرایطی که زنان جایگاه بسیار پایین‌تری نسبت به مردان داشتند و از بسیاری از فضا‌ها و فعالیت‌ها طرد می‌شدند ادامه دارد.
برخی از زنان برای رهایی از تگناهای تحمیل شده و بازیابی حقوق از دست رفته خود، هویتی مردانه را برای خود انتخاب می‌کردند. آن‌ها می‌توانستند موهای خود را کوتاه کنند، لباس مردانه بپوشند، سیگار بکشند، نوشیدنی‌های الکلی بنوشند و اسلحه حمل کنند و در کل ، زندگی آن‌ها نسبت به سایر اعضای هم جنسشان بسیار آزادتر بود اما این آزادی هزینه‌ای داشت، این زنان باید از روابط جنسی ، ازدواج و فرزندان‌آوری خودداری می‌کردند. آن‌ها “بورنشا” نامیده می‌شدند.
همانطور که در مطلب بی‌بی‌سی اشاره شده است انگیزه‌های متفاوتی برای پیوستن به گروه زنان باکره سوگند خورده وجود داشته است برخی از زنان برای گریز از ازدواج اجباری، حمایت خانواده پس از مرگ پدر و یا همچنین به ارث بردن ثروت خانواده در دورانی که زنان از حق ارث محروم بودند. اما هستند افرادی که بورنشا شده‌اند چون احساس می‌کردند مرد هستند و برای دستیابی به هویت جنسی و جنسیتی با خواسته خودشان این مسیر را انتخاب کرده‌اند.
بی‌بی‌سی فردی به اسم « درانده» را معرفی می‌کند. درانده بورنشایی است که در شهر ساحلی شنجین زندگی می‌کند و خودش را مرد می‌داند، او می‌گوید: «من همیشه احساس کرده‌ام مرد هستم»
برای درانده پذیرفتن این آیین راهی برای برخورداری از آزادی‌های مردان مانند سیگار کشیدن و نوشیدن الکل بود، عناصری که با سنت بورنشا سرشته و عجین شده است.
در ادامه متن می‌بینیم که این سنت نه تنها رسم و آئین بورنشا هنوز در برخی از مناطق روستایی نشین آلبانی وجود دارد، بلکه هنوز ما با تعریفی مدرن از این درک از هویت جنسیتی و یا گرایش جنسی روبرو نیستیم و در سراسر مطلب نامی از ترنسجندر یا ترنس و یا همجنسگرا یا … نمی‌بینیم. در واقع ربط این سبک زندگی با هویت یا گرایش در این حیطه احتمالا همچنان تابو زده باقی می‌ماند. هرچند برخی از این افراد از انتخاب سبک زندگی خود به عنوان یک بورنشا راضی هستند اما در متن به حقوق از دست رفته این زنان و هزینه‌هایی که بابت انتخاب خود داده‌اند اشاره ای نشده است.
هرچند رئا نپراویشتا از فعالین حقوق زنان در آلبانی بر این باور است که آلبانی در مسیر روشن‌اندیشی حرکت می‌کند اما تبعیض جنسیتی، کلیشه‌های جنسیتی و خشونت‌های جنسی هنوز به‌طور گسترده در آلبانی وجود دارد.
بنا‌بر آمار بخش زنان سازمان ملل متحد حدود ۶۰٪ از زنان آلبانیایی بین ۱۵ تا ۴۹ سال دچار خشونت خانگی شده‌اند.
داده‌های سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که فقط هشت‌درصد از زنان مالک ملک هستند و به طور معمول در امور مربوط به ارث در حاشیه می‌مانند.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.