دستگیریهای متعدد فعالین محیط زیست و محکومیت های طولانی، پرونده سازی علیه آنها و متهم کردن آنها به جاسوسی، به قتل رساندن آنها در زندان ها و انواع آزار و اذیت های سپاه، سیستم قضایی و وزارت اطلاعات است. قبل از هر چیز وحشت از برملا شدن جنایات محیط زیستی حکومت و ترس از شکل گیری جنبش وسیع دفاع از محیط زیست را آشکار میکند. جمهوری اسلامی نه تنها محیط زیست را بطور غیر قابل توصیفی تخریب می کند بلکه فعالینی که دست به اطلاع رسانی و افشاگری علیه فجایع محیط زیستی حکومت میزنند را مورد جنایات سیستماتیک و توطئه گرانه خود قرار می دهد. فعالیت در دفاع از محیط زیست و علیه طرح های مخرب حکومت علیه محیط زیست و اقدامات جنایتکارانه علیه فعالین این عرصه را باید گسترش داد، از خانواده های قربانیان محیط زیست باید قاطعانه حمایت کرد و صدای اعتراض آنها را بلندتر نمود. دفاع از محیط زیست مانند سایر جنبش های مردمی و آزادیخواهانه بخشی از جنبش سرنگونی حکومت است و باید با تمام قوا به آن پیوست و آنرا تقویت کرد. برخورد با فعالان محیط زیست، ابتدا با بازداشت ۷ نفر آغاز شد. پس از آن فعالین محیط زیست در سرتا سر ایران در شهرهای مختلف بازداشت شدند. هومن جوکار، امیرحسین خالقی، سام رجبی، طاهر قدیریان، نیلوفر بیانی، سپیده کاشانی، مراد طاهباز، عبدالرضا کوهپایه و کاووس سیدامامی ، از جمله بازداشت‌شدگان به‌شمار می‌روند. کاووس سیدامامی، روز ۱۹ بهمن به طرز مشکوکی در زندان جان باخت. دستگاه جنایتکار قضایی علت آن را “خودکشی” اعلام کرد. ”پیام درفشان”، وکیل خانواده سید امامی که در ۲۹ فروردین ۱۳۹۷ برای پیگیری پرونده کاووس سیدامامی به دادسرا مراجعه کرده بود اعلام کرد: ”در گزارش معاینه اولیه پزشکی قانونی، کبودی‌های متعدد در نقاط مختلف بدن و جای تزریق پوستی روی بدن وی مشهود بوده‌است.” وکیل سید امامی گفت: ”علت دقیق مرگ از سوی پزشکی قانونی اعلام نشده‌است اما در گزارش به این شکل عنوان شده که دور گردن، آثار کبودی ناشی از فشار یک جسم دیده می‌شود.”
غلامحسین محسنی اژه‌ای با تأیید خبر بازداشت فعالین محیط زیست این افراد در ایران گفت: “این افراد به اتهام دادن اطلاعات طبقه بندی‌شده از مراکز حساس به سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه از جمله رژیم صهیونیستی و آمریکا دستگیر شده و در بازداشت هستند.
مشکل جمهوری اسلامی با فعالان محیط زیست در کجاست؟
فعالان محیط زیست جاسوس نبوده و علت برخورد با آنها مقاومت در برابر طرح‌های سپاه پاسداران برای استقرار سامانه‌های موشکی در محدوده‌های جغرافیایی حفاظت شده بوده است”
بخش محیط زیستی سازمان ملل در کشورهای مختلف نقاطی را به عنوان مناطق حفاظت‌شده محیط زیست معرفی میکند و با تخصیص بودجه به سازمان‌ھای غیردولتی و حتی دولت‌ھا خواستار حفاظت از مناطق خاص و گونه‌ھای محیط زیستی می‌شود به محض آنکه این مناطق در سازمان ملل ثبت شدند سپاه با گمان اینکه می‌تواند سامانه‌ھای موشکی خود را بدون مزاحمت در این مناطق مستقر کند؛ اقدام به تاسیس زاغه در این مناطق کرده و تجھیزات خود را در آنجا مستقر می‌سازد.
پس از آن گروه‌های محیط زیستی مورد حمایت سازمان ملل بارها با این اقدام سپاه مخالفت کرده و خواستار خروج آنها از مناطق حفاظت شده بوده‌اند تا فعالان محیط زیست بتوانند به طور مرتب از پوشش گیاهی و حیات وحش در این مناطق عکس و گزارش تهیه کنند و به سازمان ملل بفرستند. اما سپاه از گروه‌های محیط زیستی خواسته این مناطق را ترک کنند و عکس‌هایی را که در آغاز این پروژه تهیه کرده‌اند هر سال به عنوان عکس‌های جدید به سازمان ملل ارسال کنند.”
گروه‌ھای محیط زیستی زیر بار نرفته و این مساله منجر به درگیری‌ھا و کشمکش‌ھای چندین ساله بین سپاه و گروه‌ھای غیردولتی محیط زیستی می‌شود. در نهایت اطلاعات سپاه به بهانه جاسوسی این گروه را دستگیر کرد تا، با خیال راحت بتواند فعالیت‌ھای خود را در مناطق حفاظت شده دنبال کند.
از دیگر دلایل برخورد سپاه و نهادهای امنیتی حکومت با فعالان محیط زیست، نگرانی نظام از برملا شدن فعالیت‌های اتمی جمهوری اسلامی بود.”سید امامی” و دیگر فعالان محیط زیست در بررسی‌های خود، متوجه آلوده بودن گیاهان، جانوران و منابع آبی مناطق نزدیک به سایت‌های اتمی ایران به تشعشعات و مواد رادیواکتیو شده بودند موارد متعدد دیگری از این آلودگی‌ها در پروژه‌های متعلق به سپاه به خصوص در زمینه سدسازی و پروژه‌های عمرانی و نشانه‌هایی از رادیواکتیو منتقل شده به آب‌های مصرفی در بخش کشاورزی مشاهده شده بود. نظام بیم آن داشت که این گروه، دست به انتشاراسناد و شواهد خود بزنند.
سارا خلیلی پناه
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.