(۱)
کاش،،،
کسی بپرسد:
چرا لبخندهای تو؛
اینقدر بی‌رنگ است!؟
و من،،،
همه چیز را
بیاندازم گردن تنهایی!
▪︎برگردان:
خۆزگا کەسێک لێم دەپرسی:
بۆ ئەوەندە بێڕەنگه
–پێکەنینەکانت؟
منیش دەمگوت:
هەمووی خەتای تەنیاییە!
______________
(۲)
درختی که میوه نمی‌داد!
باغبان،،،
با اره بوسید،
گلویش را…
▪︎برگردان:
باخەوان
ماچ کرد،
قوڕوگی ئەو دارە،
کە سەمری نەو،
–بە تەور.
______________
(۳)
تەنیا،
شەقامەکانی تاران
بەبەر پێ ئەدەم و بیر دەکەم:
کچە‌کانی کۆبانی ،لە سێبەری دارە سێفەکان
یا کچە‌لی شه‌نگال لە سێبەری داره پرتەقاڵەکان
هاوڕێی کام مۆتەکە دڵداری فێر دەبن.
▪︎برگردان:
تنها؛
خیابان‌های تهران را زیر پا می‌گذارم.
می‌اندیشم:
دخترکان کوبانی،
پای درخت‌های سیب،
یا،
دوشیزگان شنگال،
در سایه‌سار پرتقال‌ها
با کدامین کابوس معاشقه دارند؟!
______________
(۴)
لە کاتی نەبوونت
دڵم لەبەندی زستانە.
خۆزگا بەهار هاوڕێ کەیت
لەگەڵ خوتا.
▪︎برگردان:
وقتی که نیستی؛
دلم،،،
اسیر زمستان ست…
کاش، بادست‌هایت،
کمی بهار بیاوری!
شعر: لیلا طیبی (رها)
برگردان: سعید فلاحی (زانا کوردستانی)
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.