درباره گونه ای انسان افشاگر که باید پنهان شود!

سرمایه‌ برای پیشروی دائمی خود (که شرط بقای آن است) باید مزدبگیران/کارگران و زمین/طبیعت را به مثابه دو «مانع» اصلیِ غیرادغام پذیر (در ارزش مبادله) به طور دائمی از پیش پای خود بردارد («مرز»هایی ساختاری و مدام تجدید شونده که سرمایه به عنوان «مانع» با آنها مواجه می‌شود). امروزه درک ملموس این واقعیت حتی بدون دانش نظری از سازوکار «منطق سرمایه» چندان دشوار نیست: تشدید روزمره‌ی فلاکت کارگران و نابودی فزآینده منابع زیستی زمین فراگیرتر از آن است که به چشم نیاید (گو اینکه این ظاهرا خود دلیلی برای بدیهی نمایی آن است)

منطق سرمایه‌ به طور خود به خود و بی‌میانجی‌گری قلمروهای فرا اقتصادی قادر به متحقق ساختن خود نیست و برپایی و دوام مناسبات اقتصادی سرمایه‌محور مستلزم تابع سازی فزاینده‌ی قلمروهای غیر اقتصادی است. سرمایه‌داری برای تضمین دائمی جریان سود (بقای سرمایه) باید از مناسبات بنیادی خود پاسداری کند و مشخصا مقاومت انسان‌هایی را که لاجرم زندگی آنان را تباه می‌سازد، به طور مستمر در هم بشکند. دولت‌ها و مرزها و بسیاری از قوانین ملی و معاهدات بین‌المللی چنین کارکردی را به عهده دارند.

در ساحت جهان انضمامی، دوام چرخه‌های هم‌بسته با منطق سرمایه‌ تنها با شبکه‌ی پیچیده و تحول یابنده‌ای از مناسبات سلطه امکان‌پذیر است. امپریالیسم و نو استعمارگری، جنگ و کنترلِ جهانی شده، بازتاب‌های خویشاوند چنین ضرورتی هستند؛ گر چه تحت فشار نامحسوس ایدئولوژی نظم مسلط، اگر به چشم بیایند، قائم به ذات و خودمختار و تصادفی و نامرتبط به نظر می‌رسند.

در چنین فرایندی از تباهی و سرکوبِ دائمی و بازنمایی‌های ایدئولوژیک فریب آمیز آن، انسان پناهجو پا به عرصه می‌گذارد؛ کسی که حتی صرف حضور فیزیکی‌‌ و حیات بیولوژیکی‌اش برخی شکاف‌های پنهان شده را عریان می ی‌کند [۱] و به چرخه‌های ویرانگری اشاره می‌کند که نظم مستقر بر چرخش دائمی آنها متکی‌است. درست از همین رو ست که دولت‌مردان/زنان کشورهای معظم، به مثابه کالبد انسانی سرمایه یا پاسداران و کارگزاران نظم موجود، باید پناهجو را پنهان کنند: در کمپ‌ها، در دالان‌های بی پایان بوروکراسی، در دهکده‌ها و شهرک‌های دور افتاده و ایزوله شده از جامعه و غیره.

ورای همه‌ی آنچه که درباره‌خودکشی پناهجویان، غرق شدن قایق‌های پناهجویان، سرکوب نظام‌مند تحرکات پناهجویی در آلمان و هلند و اتریش و غیره شنیده‌ایم، سال گذشته (اگوست ۲۰۱۲) دولت استرالیا به گویاترین شکل ممکن، با تصویب یک مصوبه‌ی قانونی، از این روند «پنهان سازی سرکوبگر»‌ (یا در واقع «پنهان سازی افشاء گر») پرده برداشت:
متقاضیان پناهجویی در استرالیا در جزایری دوردست [۲] محبوس می‌شوند و یا به بیان دقیق‌تر ، به جایی دور از انظار تبعید می‌شوند! [۳]
اینک اما این محبوسان و حاشیه نشینانِ پاکسازی شده از صحنه‌ی اجتماع بار دیگر سر به شورش برداشته‌اند. شورش چند ساعته‌ی آنان اگر چه همانند شورش سال ۲۰۱۱ پناهجویان سیدنی [۴] وحشیانه سرکوب شد (شکست قابل انتظار دیگری برای ستمدیدگان در برابر قدرت مهیب سیستم )، اما آنان به سهم خود نشان دادند که انسان به سادگی قابل ادغام در مناسبات سلطه‌ی سرمایه نیست (یا نباید باشد). پس آنان به جای همه‌ی ما شورش کردند.

در همین ارتباط این خبرهای به هم پیوسته را بخوانید:

۱. استرالیا پناهجویان را به جزایر «نائورو» و «پاپوا گینه‌ینو» می فرستد (اگوست ۲۰۱۲)

http://is.gd/xJQZd5

http://is.gd/wfR9K7

http://is.gd/bin86f

۲. سرکوب شورش پناهجویان ایرانی (استرالیا) در جزیره نائورو (جولای ۲۰۱۳)

http://is.gd/abGs0C

http://is.gd/frbt5t

۳. به درخواست استرالیا صدور ویزای اندونزی برای ایرانیان دشوار می‌شود (جولای ۲۰۱۳)

۴. پناهجویان ایرانی و افغان از استرالیا به پاپوا گینه نو انتقال یافتند (آگوست ۲۰۱۳)

پانوشت‌ها:

[۱] مطلب پایین سویه‌های پیچیده‌تر ی از مساله را تشریح می‌کند:
ما پناهندگان | جورجو آگامبن | ترجمه: صالح نجفی

[۲] این جزایر که خود کشورهای مستقلی در اقیانوس آرام هستند عبارتند از:
Nauru  & Papua New Guinea

تصویر بالای متن، نمایی هوایی از جزیره/کشور «نائورو» است که تنها  ۲۱ کیلومتر مربع وسعت و کمتر از ده هزار نفر جمعیت دارد. شورش اخیر پناهجویان در همین زندان/جزیره رخ داده است.

[۳] یادداشت طاها زینالی درباره مصوبه دولت استرالیا (۲۰۱۲) برای تبعید پناجویان به جزیره‌ نائورا

[۴] گزارشی از شورش پناهجویان سیدنی در سال ۲۰۱۱

برخی اخبار مربوط به اعتصاب غذا یا اعتراضات گروهی پناهجویان در استرالیا در سال‌های پیشتر:
دوختن اعتراضی لب‌ها توسط ۱۰ پناهجوی عراقی و ایرانی در استرالیا

اعتصاب غذاى گروهى از پناهجویان ایرانى در استرالیا

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)