منصور برمکی از شاعران نسل معروف به شعر متعهد، در اردیبهشت ماه ۱۳۱۹ در شهرضای اصفهان به دنیا آمد اما سال‌های متمادی را در شیراز زندگی کرد.
اشعار او در زمره‌ی شعر نیمایی قرار می‌گیرند. با اینکه این شاعر کم کار و عزلت نشین بود اما چهار اثر از او چاپ و منتشر شده بود.
اولین کتاب مستقل منصور برمکی در سال ۱۳۴۸ با عنوان «گریه های ساحلی» توسط نشر دریچه منتشر شد.
از دیگر آثار او:
– «فصل بروز خشم»، (۱۳۵۷، نشر سپهر)
– «ریشه‌های ریخته» (انتشارات نوید ۱۳۷۱)
– «دهان بی‌شکل پنهان» (۱۳۸٠، نیم‌نگاه).
او تحصیل کرده و لیسانس مشاوره و راهنمایی از دانشگاه سپاهیان انقلاب ایران بود و به عنوان دبیر در دبیرستان‌های شیراز بازنشسته شد.
طی سال‌های دهه‌های ۱۳۶٠ و ۱۳۷۹ با نشریات ادبی همچون «آدینه» و «دنیای سخن» به صورت پراکنده همکاری داشت.
سرانجام او، صبح روز جمعه دوازدهم بهمن ماه ۱۳۸۶ پس از یک دوره بیماری کبدی در سن ۶۷ سالگی در بیمارستان سعدی شیراز درگذشت.
پیکر او در دارالرحمه شیراز به خاک سپرده شد.
▪︎نمونه‌ی شعر:
(۱)
در قاب‌های دریایی
آنجا که موجب خوانا بر می‌خاست
آواز گریه می‌‌خفت.
(۲)
با ما صدای گریه رها بود
مادر، کنار حادثه
تنها
(۳)
وقتی پرونده می‌‌مُرد
دست کبودِ مادر
از آب‌ها بیرون بود.
(۴)
دستی
بر دهان شعر
بغضی
بر گلوی صدا
و خنج شب
بر آوای خونین فاخته.
(۵)
هفت مادیان سرکش
ماه آبستن را
….
دلداری می‌دهند.
جمع‌آوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.