چرا شعار سیاسی در شادمانی فوتبال!

نسرین وزیری  –
اساس تفکر نواندیشی، استقلال ورزش و هنر و حتی مذهب از سیاست است. این خواسته دولتمردان و حکومت گران است که برای سلطه به توده مردم همه پدیده های اجتماعی را تحت پوشش سیاسی گرفته یا به عبارتی آنها را حکومتی کنند. سیاسی سازی پدیده های اجتماعی یعنی سلطه گری حکومتی.
دولتها می آیند و می روند اما هنر و ورزش ریشه در هویت ملی یک جامعه دارد و دست آوردهاشان افتخار توده مردم است. منفک سازی هنر و ورزش از سیاست و سیاست گرایی باعث ماندگاری و پایداری این پدیده ها شده که با آمدن و رفتن هر گروه سیاسی دچار صاعقه و سانحه نشوند. اصلا افتخار آفرینی ورزشکاران ما ربطی به آقایان هاشمی و موسوی و روحانی و غیره ندارد (مگر اینکه خود این جنابان از حوزه ورزشی باشند که آنهم چنین چیزی از ظاهرشان به نظر نمی رسد). این دوباره همان مطالب خرافی “ماه و تصویر و تصور” ، یا “خوش قدمی انتخابات” و … را مطرح می کند که همه امان چوب این خرافه پرستی ها را به اندازه کافی خورده ایم.
سینمای ما مستقل است، ورزش و موسیقی هم به همین منوال. آنها را با تشکر و شعار دادن از شخصیتهای سیاسی آلوده به سیاست نکنیم تا آنها دوباره در راهروهای تنگ و پیچدار سیاست برای احیا و ماندن کمر خم نکنند و هر نان خوار دستگاه نتواند زخمی به آنها بزند. اگر ورزش آمیخته به سیاست نباشد، تماشای فوتبال در استادیوم ورزشی تصمیم زنها خواهد بود و نه دستگاه حکومتی. اگر سینما مستقل از سیاست باشد، سلحشورها – نماد تندروی سیاسی/مذهبی، نمی توانند فیلم بسازند و با تندروی مانع اکران فیلم ها بشوند. اصلا سیاست نمی تواند در خانه سینما را ببندد مگر اینکه یا سیاستمداران سینماگر شود یا سینماگران سیاست مدار! دیگر سیاستمداران نمی توانند لباس و روابط زناشویی و مادر و فرزندی و … را تعیین کنند.
یادمان باشد که سیاست فقط بخشی از یک جامعه است و همه پدیده های اجتماعی را شامل نمی شود. اجتماعات، تشکلها، افتخارات، فعالیت ها و همه و همه اجزای پرونده اجتماعی و هویتی مردم هستند. همه مردم سیاسی نیستند و سیاست همه زندگی مردم را نباید شامل شود. سیاست یک تخصص است (البته در ایران بسیاری از سیاست مداران متخصص سیاسی نیستند) و مثل همه مشاغل و تخصص ها حوزه تعریف شده ایی را شامل می شود.
استقلال فردی و انتخاب فعالیت های اجتماعی زیر بنای اعتقاد به یک جامعه سالم و دموکراتیک است. افراد مستقل در یک جامعه، صاحب شخصیت فردی، منش و قدرت تصمیم گیری می شوند که از همه این ویژگیها میتوانند در موارد مورد علاقه خود بهره برداری کنند، به اجتماعات بپیوندد، گروه تشکیل دهند و برای فعالیت های مورد علاقه اشان شعار سر دهند اما برده سیاسی نباشند.
شعار سیاسی خاص انتخابات سیاسی دولتی است نه ورزش و هنر. پس جامعه سازان کمک کنند تا مردم در هیجانات و افتخارات هنری و ورزشی از ورود سیاست زدگی پیشگیری کنند.
– ژوییه ۲۰۱۳ – استرالیا

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)