القای مذهبی یا تغییر تفکر
 
سردار حسن باقر(غلامرضا افشردی) یکی از شناخته شده ترین سرداران جوان سپاه است که صوتهای بجا مانده از ایشان همواره مورد بحث و مناقشه بوده و هست، بخصوص در مورد سهل انگاری های قبل از عملیات رمضان و نگرانی دائمی این سردار سپاه از اینکه مبادا خون بسیجیان تحت امر بیهوده ریخته شود .
اما بحث امروز من از باب دیگر است
مستند آخرین روزهای زمستان به زندگی سردار حسن باقری میپردازد و از دید من، مستندی خوش ساخت و قوی است (از لحاظ ساختاری و نه الزامآ مفهومی)
در قسمت اول این مستند به نکته ای برخوردم که گویای تغییر بنیادین یک نسل بود
در دقیقه بیست و هشت قسمت اول دز زمانی که ایشان دیپلم گرفته اند و بعد از کنکور در رشته دامپروری ارومیه قبول شده اند به نقل از سرلشکر محمد باقری، جانشین فرمانده کل نیروهای مسلح فعلی، گفته میشود که :
یک گزینه اش این بود که برود سربازی و یک گزینه اش این بود که برود دانشگاه، چون سال پنجاه و چهار اوج درگیری های ایران و عراق بود، وقتی بحث میکردیم که سربازی مشکلش چیه؟ گفت: خوب اگر با عراق جنگ بشه تکلیف یکی مثل من چیه؟
باید برم با یه مسلمون بجنگم؟؟ (پایان سخنان محمد باقری)
راوی مستند: آن روزها اختلاف مرزی شدیدی بین ایران و عراق پیش آمد و حتی جنگ کوتاهی درگرفت، مثل همیشه دعوا بر سر اروند بود، همان دعوای که شهریور سال پنجاه و نه دوباره اوج گرفت و باعث جنگی بزرگ شد .
حال سوال این است ، از سال پنجاه و چهار تا پنجاه و نه چه تغییر در دیدگاه حسن باقری اساسی شکل گرفت؟
به طور حتم نه دین ما عوض شده بود و نه دین عراقیها و هر دو مسلمان و عراق هم با اکثریت شیعه، حاکمیت عراق هم تغییر نکرده بود و همان بود که سال پنجاه و چهار بود .
چه چیز باعث شد که حسن باقری و حسن باقری ها که در سال پنجاه و چهار به واسطه مسلمان بودن عراقی ها از رفتن به سربازی سر باز میزدند که مبادا جنگی بین دو کشور مسلمان شود اما در سال پنجاه و نه همه بدون در نظر گرفتن دین و مذهب طرف مقابل به جبهه های جنگ شتافتند؟؟
آنچه به نظر میاید قدرت توجیه گر مذهب است که این توان را دارد که این تغییر اساسی را ایجاد کند چون در بحث ارتش نوع نگاه متفاوت است، ارتشیها بدون در نظر گرفتن مذهب کشور همسایه، عراق تحت سلطه صدام حسین را بالقوه ترین خطر برای ایران ارزیابی کرده بودند، پس میماند رزمندگان سپاه و بسیج .
این تحول در بسیاری از ساختارهای کشور تاثیر داشت که برای نمونه در بعد فرهنگی هم از کامران آوینی دهه چهل تا مرتضی آوینی پنجاه و هفت فاصله از زمین تا آسمان است
هر چند این تحول بیشترین نقش مثبتش همان بسیج همه مردم در جنگ مقابل عراق بود ، در مقابله با دشمنی که دیر یا زود به ایران حمله میکرد.
 
خلیلی

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)