عبداله ظریف، وزیر خارجه

زمانی قرار بود با شخصی توافقنامه ای امضاء کنم، به منظور تسریع در کار به او گفتم قرارداد را در دو نسخه تهیه ، امضاء  و برای من بفرست، تا منهم امضاء کنم . وقتی متن قرارداد رسید و خواندم، در کمال تعجب دیدم قرارداد کاملا بصورت یکطرفه و به نفع تهیه کننده قرارداد تنظیم شده است.  به تهیه کننده قرارداد تلفن زدم و گفتم، امضاء قرارداد مانعی ندارد، فقط اشکال این هست که اسم من را اشتباه نوشته ای، اسم را اصلاح و قرارداد را امضاء و می فرستم.

فردای آن روز شخص موصوف زنگ زد و گفت قرارداد را دریافت کرده، و سئوال کرد، من فکر می کردم اسم تو “حسین” هست نه “عبداله”، پاسخ دادم ، بله اسم من “حسین” هست، اما فقط “عبداله” کسی است که قراردادی که تو فرستادی، را امضاء می کند.

امضاء کننده قرارداد “برجام” از طرف جمهوری اسلامی ، ظریف بود. گفته شده اسم کوچک ظریف ، محمدجواد است، اما با امضائی که پای برجام گذاشته، مشخص است اسم واقعی او “عبداله” است. چرا؟ کافی است به داده ها و ستانده های جمهوری اسلامی در قرارداد توجه شود.

جمهوری اسلامی، تعهد داده غنی سازی ، نگهداری اورانیوم غنی شده، و آب سنگین را بشدت محدود کند، تاسیسات آب سنگین اراک را به آب سبک تبدیل کند. و در مقابل، کشورهای طرف مذاکره ، پذیرفته اند که با تصویب یک قطعنامه در شورای امنیت، اجرای قطعنامه های صادره در ارتباط با موضوعات اتمی ایران را معلق کند.

مکانیسم حل اختلاف در قرارداد از موارد بالا هم جالبتر هست، هر یک از طرفین قرارداد در صورت اعتراض به اجرای آن، شکایت خود را به هیئتی متشکل از نمایندگان امضاء کننده قرارداد ارائه  می کند، در صورت عدم حل اختلاف ، موضوع اختلاف به شورای امنیت ارجاع می شود. در شورای امنیت چه اتفاقی می افتد، ساده است اگر جمهوری اسلامی شاکی باشد، قطعنامه توسط کشورهای صاحب حق وتو، خنثی می شود. برعکس اگر شاکی سایر امضاء کنندگان باشند، مصوبه قبلی شورای امنیت برای تعلیق قطعنامه های علیه جمهوری اسلامی بصورت اتوماتیک باطل و تحریمها دوباره برقرار می شوند.

آیا به نظر خواننده این سطور، نماینده جمهوری اسلامی در امضای برجام، غیر از “عبداله”  می تواند باشد!!!!!!

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)