زاد روز “وودی گاتری” ، سرایشگر “روح امریکا” و پدر موسیقی اعتراضی

“گیتار من فاشیست ها رو می کشه”

Woody Guthrie 1912 -1967

وودی گاتری ، پدر موسیقی اعتراض و افسانه ی موسیقی فولک آمریکا و یکی از مهم ترین شخصیت های تاریخ موسیقی ، یک قرن پیش در ۱۴ جولای, ۱۹۱۲ در اوکلاهامای آمریکا متولد شد . خواننده، شاعر و آهنگسازی که او را پدر موسیقی اعتراض میدانند.اهمیت و تاثیر وودی گاتری برای هزار ترانه ای است که موسیقی مردمی مدرن آمریکا که ترانه سرایی بنیان پیدایش آن است قبل و بعد از جنگ دوم جهانی با آن معنا پیدا کرد .او معبود و خداوند نسل خوانندگان معترض جهان بعد از جنگ جهانی دوم بود و موسیقی راک غیر مستقیم تحت تاثیر افکار و شخصیت اوست . باب دیلن وودی گاتری را معبود خود می دانست و و از شکل گیتار و خواندن تا نوع سفر کردن خود را از او می دانست و حتی به خود می بالید که موهایش مثل موهای وودی گاتری فرفری است

وودی گاتری در فقر سال های دهه ۲۰ و قبل از آن در اوکلاهاما رشد کرد در مدرسه سازدهنی می زد و به دلیل فقر و مشکلات ،دبیرستان را نیمه تمام رها کرد ،در نوجوانی خانواده اش از هم پاشید و شهرش را ترک کرد .نوازندگی گیتار او از زمانی آغاز شد که در مغازه ای کارگری می کرد که صاحب آن یک گیتار داشت در اوقات بیکاری در تنهایی خود سعی می کرد آهنگ هایی که از مادر مرحومش به یاد داشت همینطور لالایی مادرش را با گیتار بنوازد . وودی اما پسر بسیار باهوشی بود او اهل مطالعه بود و روزنامه و کتاب زیاد می خواند و در این بین سعی می کرد شیوه ای مخصوص به خود در سرودن ترانه به وجود بیاورد و در این راه بسیار موفق عمل کرد و از خود نبوغ نشان داد. یکبار کسی از او پرسید که اهل کجاست؟ و او در عرض چند دقیقه ترانه تپه های اوکلاهاما را نوشت که الگو و سنگ محکی برای موسیقی کانتری شد.

او با گیتارش مثل نقال های دوره گرد دائم در سفر بود در کافه ها و برنامه های رادیویی و میتینگ های سیاسی که بسیار دوست داشت هنرنمایی می کرد .او جثه ای کوچک داشت و جین می پوشید و چون همیشه در سفر بود مانند چمدانی متحرک بود چند پیرهن روی هم می پوشید تا دست و بالش ازاد باشد. با اینکه در فقر و محرومیت بزرگ شد اما دست و دلباز بود .از طرفی عقیده داشت پول زیاد روح را فاسد می کند.از طرفی بارها تاکید کرده بود هدف موسیقی او بیداری کارگران و دعوت به ستیز با ظلم است.جمله مشهور این ماشین فاشیست ها رو می کشه که بروی گیتارش نمایان بود بسان شعار موسیقی اعتراض درآمد که می توان فاشیسم و ظلم رو با هنر از پا درآورد. او سه بار ازدواج کرد و هشت فرزند داشت و به دلیل علاقه ای که به بچه ها به خصوص دختر خود که در آتش سوزی از بین رفت داشت آهنگ های بسیاری برای کودکان ساخت که در کتاب آهنگ هایی که با آنها بزرگ می شوی منتشر کرد که اکنون در هر مهد کودکی در آمریکا شنیده می شود.

وودی گاتری در جوانی از شدت بیکاری و فقر به کالیفرنیا کوچ می کند .او برای کارگران و فقرا آواز می خواند و برای آوارگان که با آنها همذات پنداری می کرد برنامه اجرا می کرد آهنگ “خداحافظ از آشنایی باهات خوشحالم” درباره مردمی است که به خاطر طوفان سرزمین خود را ترک کرده و به غربت کوچ کرده بودند.

آهنگ” دوشیزه اتحاد “که در حمایت از جنبش کارگری سرود سال های سال محبوب ترین آهنگ بود .

آهنگ “من خانه ای ندارم “عکس العملی بود به سرود “این دنیا خانه من نیست” که به عقیده او باعث می شد مردم کوتاهی حکومت درباره خود را بپذیرند.

همچنین آهنگ ” این خانه خانه تو ست” جوابیه خشمگینانه ای بود به ایروینگ برلین که ترانه “خداوند آمریکا را تقدیس کند ” را سرود. به نظر وودی گاتری این آهنگ بسیار جاهلانه بود.

آهنگ” این سرزمین سرزمین توست “به سرود ملی غیر رسمی آمریکا بدل شد.وودی گاتری مثل مرید خود باب دیلان صدایی سرد و زیر داشت و گیتاریستی معمولی بود اما نمایشی جذاب و حرفه ای داشت که همه را جذب می کرد باب دیلن کشدار خواندن همچنین نفوذ کلام و تاثیر جادوی کلمات را از او فرا گرفت . یکی از تکنیک های خوانندگی وودی گاتری تاکینگ بلوز بود که خوانندگان کانتری و بلوز قدیمی هم آنرا اجرا می کردند که عبارت بود از ریتمیک حرف زدن یا تلفیق حرف زدن و آواز خواندن به گونه ای که خواننده طوری آواز می خواند که گویی دارد صحبت می کند شاید ترجمه درست تاکینگ بلوز ، تکلم ریتمیک باشد.در بین خوانندگان جدید مارک نافلر از این تکنیک استفاده کرده و در میان ایرانی ها خواننده گروه کیوسک هم از این شیوه استفاده می کند.
Mean Talking Blues

وودی گاری این هنر را هم داشت که ترانه هایش را با نوشتن شعرهای جدید برای ملودیهای فولک موجود خلق کند. مانند این است که شما بخواهید برای آهنگ مراببوس یا سلطان قلب ها شعری جدید بگذارید!
.او جایی گفت :”از آهنگایی که باعث میشه فکر کنی برای از دست دادن به دنیا اومدی بیزارم ، سعی می کنم آهنگی بنویسم که نشون بده این دنیا مال توست.”او نیز مانند بسیاری از شهروندان ایالات میانه آمریکا در آن زمان که دچار خشک سالی شدید شده بودند راهی کالیفرنیا شد.در سال ۱۹۷۶ فیلمی درباره او به اسم جویای افتخار توسط هال اشبی و موسیقی لئونارد رزنمن ساخته شد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)