پرده ی آخر

اگر گوستاو کوربه را خداوندگار رئالیسم بنامیم، بی شک این نقاشی اثری ست از دو لزبین. همخوابگان نقاش که بی شک نیستند. زیرا در هم آمیختگی پاهاشان نشان از لذتی وافر در لمس زنانگی همدیگر دارد. آسودگی در سر بر شانه گذاشتن زن موطلایی و نزدیکی وسوسه انگیز لبانش با سینه ی آن دیگری. جهان هنرمندان بی شک ورای مذهب و عرف است. این دو زن که از رفقای نزدیک نقاش می باشند از افشای راز عشقشان پیش کوربه ابایی نداشته اند. آرامشی که در صورت این دو دلداده ترسیم شده است آدم را یاد پرده ی آخر رومئو و ژولیت می اندازد. این دو شاید تکفیر شدگان کلیسای محلی بوده اند که خبر ” همجنسبازی ” ایشان مذهبیون شهر را برآشفته است. جام زهری که در سمت چپ کادر به چشم می خورد، می تواند قوت این شایعه را دو چندان کند. پیکی به خانه ی کوربه فرستاده شده است. نامه این مضمون را در برداشته: کوربه ی نازنین … از جاودانگی عشق بی گناه ما، تصویری ثبت کن برای آیندگان. قلم موی نقاش در تمام طول اثر بر تابلو می لرزیده است. نام این دو زن هیچ گاه فاش نشد.

Gustave Courbet – Le Sommeil:Il sonno

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)