با وجود تهدید صریح و شدید خانواده اعدام‌شدگان تابستان ۱۳۶۷ مبنی بر سکوت دربارۀ اعدام فرزندان‌شان و ممنوعیت برگزاری هرگونه مراسم و یادبود برای اعدام شدگان، آنها از همان روزهای نخست با برگزاری مراسم فردی و جمعی برای اعدام‌شدگان از یک سو و حضور در خاوران به عنوان محل دفن فرزندان‌شان از سوی دیگر، تلاش علیه سکوت و فراموشی فاجعه‌ای که رخ داده بود را آغاز کردند. آنها همچنین از طریق تجمع در برابر کاخ دادگستری و سازمان ملل و نوشتن نامه به مقامات داخلی و بین‌المللی پیگیر دادخواهی اعدام‌شدگان بودند.
تمامی این تلاش‌ها با خشونت سرکوب شد و شمار زیادی از خانواده‌ها در تجمع‌های اعتراضی، در خاوران و مراسم یادبود اعدام‌شدگان بازداشت شده یا مورد ضرب و شتم و توهین قرار گرفتند. خشونت اعمال شده از ماموران مستقر در اطراف خاوران در سال‌های ۱۳۶۷و ۱۳۶۸ به گونه‌ای بود که خطر بازداشت همواره حاضران در خاوران را تهدید می‌کرد. اولین مراسم دسته‌جمعی در خاوران، پس از خبر قطعی شفاهی حکومت مبنی بر اعدام زندانیان و دادن ساک آنها در آبان و آذر سال ۱۳۶۷، در دی ماه همان سال به عنوان مراسم چهلم اعدام‌شدگان در خاوران برگزار شد و همچنین اولین سالگرد اعدام‌ها در دهم شهریور ۱۳۶۸ با خشونت شدید نیروهای امنیتی مواجه شد و شمار زیادی از خانواده‌ها بازداشت شدند.
*****
برگرفته از کتاب داستان ناتمام، مادران و خانواده‌های خاوران- سه دهه جست وجوی حقیقت و عدالت – انتشارات عدالت برای ایران ١٣۹۴
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.