زمانی که من و یک فعال زن دگرباش در یک روز ابری در ماه فوریه در کافه ای در استانبول دیدار کردیم، او به من گفت امروزه افراد دگرباش در ترکیه بیش از گذشته در ترس زندگی میکنند. او بسیار از این ترس داشت که نامش فاش شود.
او گفت :”با سرکوب آزادی بیان، فضاهایی برای افراد دگرباش که در آن فضا بتوانند خودشان باشند در حال کم شدن است. آنها امید و آینده ای نمیبینند. بسیاری از ما یا به کشورهای دیگر نقل مکان کردیم یا به فکر ترک کشور هستیم.”
این شیونی از راه دور از ترکیه در حتی چند سال گذشته بود، هنگامی که سازمانهای دگرباش بطور فزاینده نمایان و قادر به صحبت بودند. آخرین جشن غرور استانبول در ژوئن ٢٠١۴ شاهد راهپیمایی دهها هزار نفر از مردم در خیابانها بود که تصویری از اعتماد به نفس را به تصویر کشید. اما تمامی آن اکنون خاطره ای دور است، بویژه از زمان سرکوبی که پس از تلاش ناکام کودتای ژوئیه ٢٠١۶ صورت گرفت.
در طی سه سال گذشته، راهپیمایی جشن غرور در استانبول و آنکارا ممنوع شده است، و دیگر رویدادهای غرور مانند فستیوالهای فیلم دگرباشان به دلیل حساسیتهای اجتماعی تعطیل شده اند.
نوامبر گذشته، پس از کودتای نافرجام، استان آنکارا با اعلام شرایط اضطراری ممنوعیت نامحدودی را بر تمامی رویدادهای عمومی که سازمانهای دفاع از حقوق دگرباشان در این شهر برگزار میکردند، اعمال کرد و آن را امنیت عمومی، حفظ سلامت و اخلاق عمومی “و” حفظ حقوق و آزادی های دیگران ” نامید.
این ممنوعیتهای همه جانبه وجود سازمانهای دفاع از حقوق دگرباشان را مورد تهدید قرار میدهد و موجب بی اثر شدت روند پیشرفت حذف همجنسگراستیزی و دگرجنسگونه ستیزی که پیش از کودتا حاصل شده بود میگردد.
اما تنها سازمانهای دگرباش نیستند که تحت حمله قرار دارند.
امروز گزارش جدیدی توسط سازمان عفو بین الملل منتشر شد که چگونگی یورشی فزاینده به مدافعان حقوق بشر، را فاش کرد. این یورش زندگی صدها هزار نفر از مردم ترکیه را ویران کرده، فعالیت حیاتی سازمانها را مختل نموده است و جامعه ترکیه را درحالت ترس مداوم رها کرده است.
نتیجه ی این دستگیریها و اخراج از شغلهای بخش دولتی، خالی کردن سیستم قانونی و خاموش کردن مدافعان حقوق بشر با تهدید، آزار و اذیت و زندان و سرکوبی در سطح ملی بوده است.حالت اضطراری که تقریبا دو سال پیش و به عنوان ابزاری موقتی که استثنآ مورد استفاده قرار میگیرد اعلام شده بود، برای هفتمین بار در هفته ی گذشته تمدید شد. اعمال حالت اضطراری، موجب تضعیف حقوق بشر شده است.
بیش از ١٠٠ هزار نفر به دلیل حمایت از این #کودتا، با تحقیقات جنایی روبرو شدند، و حداقل ۵٠ هزار نفر به زندان افتادند، و در انتظار محاکمه هستند. بیش از ١٠٧ هزار کارمند بخش دولتی بی درنگ به همین دلیل اخراج شدند.
قوانین ضد تروریسم و اتهامهای موبوط به کودتا برای هدف گرفتن و خاموش کردن مخالفتهای قانونی و صلح آمیز مورد استفاده قرار گرفتند. روزنامه نویسان و دانشگاهیان مشهور، مدافعان حقوق بشر و دیگر فعالان تحت بازداشت خودسرانه قرار گرفتند و اگر در محاکمه های ناعادلانه گناهکار شناخته شده و به زندان دراز مدت مجازات میشدند.
عثمان ایشچی، دبیرکل سازمان حقوق بشر به عفو بین الملل گفت :”هدف حفظ جو ترس است. این اقدامی خودسرانه و پیشبینی نشده است. این اقدام بطور موثر قابل به چالش کشیدن نیست و معاف از مجازات میباشد.”
پروفسور شبنم کرور فینجانجی، در گفتگو با من در دفترش در دانشگاه استانبول گفت :”من کیف کوچکی آماده در خانه ام دارم.” او این کیف را در صورت یورش صبحگاهی پلیس به خانه و بازداشتش آماده کرده است.
سرکوب مخالفان اثر ناگزیر مخربی بر آزادی بیان داشته است. ارن کسکین، وکیل و مدافع حقوق بشر که با ١۴٠ اتهام جنایی مختلف مواجه شده است، گفت :”من در تلاش هستم که دیدگاههایم را آزادانه بیان کنم و اما به این وافعیت مشرفم که پیش از صحبت کردن یا نوشتن، باید دو بار فکر کنم.
پست آنلاین نیز میتواند مردم را به زندان بیندازد.
پس از یورش ارتش ترکیه به عفرین، شمال#سوریه، که ٢٢ ژانویه ٢٠١٨ آغاز شد، صدها نفر که موضعشان را نسبت به این عملیات بیان کردند، مورد هدف قرار گرفتند.
بنا بر گزارش وزارت کشور، ٨۴۵ نفر تا ٢۶ فوریه به دلیل پستهای اجتماعی بازداشت شدند، ۶۴٣ نفر برای رسیدگی به دادگاه ارسال شدند و ١٧١٩ حساب کاربری رسانه های اجتماعی در ارتباط با پست مطالبی درباره عفرین تحت تحقیق قرار گرفتند.
در همین حین، بیش از ١٣٠٠ ان جی او، تحت حالت اضطراری به اتهام ارتباط های نامشخص با گروههای تروریستی بسته شدند. این ان جی او ها شامل سازمانهایی هستند که فعالیتهایی مهم در حمایت از گروههایی مانند نجات یافتگان خشونت جنسی یا وابسته به جنسیت، آوارگان و کودکان انجام میدادند.
زوزان اوزگوکچه از سازمان زنان وان، به من گفت :”در حال حاضر شکاف بزرگی در ارائه مشاوره و حمایت از بازماندگان وجود دارد. و این مساله واقعا قلب من را میشکند.”
این سازمان که آگاهی درباره کودکان مورد سواستفاده جنسی قرار گرفته را بالا برده و آموزش هایی در زمینه رهبری و سواد مالی برای زنان ارائه میداد، یکی از آنهایی است که بسته شده است.
سازمانهای دفاع از حقوق دگرباشان بسیاری نیز در بین این سازمانهای تعطیل شده هستند. آنهایی که باقی مانده اند، گزارش دادند که مورد ارعاب و آزار و اذیت روز افزون قرار گرفته اند و یا افراد یا رویدادهای برنامه ریزی شده ی آنها مورد هدف قرار گرفته اند. اقدامهای فوق العاده در ترکیه بطور فزاینده ای عادی شده اند – از جمله اینکه فعالان حقوق بشر اغلب مورد هدف قرار میگیرند.
با این وجود در طی چند ماه گذشته که به این کشور سفر کردم، علیرغم این حمله ها، هنوز مردم شجاعی وجود دارند که مایل به بلند شدن و صبحت کردن هستند.
میلنا بویوم، مبارز عفو بین الملل در ترکیه و فعال دگرباش به من گفت :”در ازمیر، استانبول و آنکارا ما قادر هستم که یکدیگر را ملاقات کنیم اما همین ملاقات در حال سخت شدن است. ما قبلا تقریبا ٣٠ سازمان در سراسر کشور داشتیم که بیشتر آنها در حال حاضر تعطیل هستند و فعالیتی ندارند.”
و او مانند بسیاری دیگر هنوز امید را از دست نداده است.
ما همه جا هستیم، آزاد و برابر:
فیس بوک ما:
وب سایت ما:
صفحه خبر وب سایت :
اینستاگرام ما:
dharma_martia
توییتر ما:
@DharmaMartia
کانال تلگرام ما:
همکاران ما:
رسانه همیاری:
سایت خودنویس:
فضای اختصاصی دارما و مارتیا در تریبون زمانه:
سایت پلنت ترنسجندر:
www.planettransgende
مترجم : احسان پارسی
ویرایش : ارسلان
منبع:
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.