نقدی بر بیانیه‌ی صد زن فرانسوی در دفاع از آزادی اغوا گری یا لاس زدن/ سحر دیناروند

هزاران زن از سراسر دنیا با هشتگ “من هم” Me too به کمپین آزار و اذیت جنسی زنان در محیط کار پیوسته اند و از تجربه آزار جنسی توسط همکاران و یا مدیران مرد سخن گفته اند. صد زن فرانسوی در واکنش به این کمپین نگران آزادیهای جنسی شده اند. در نامه ای سرگشاده به ظهور بخشی از دیدگاههای فمینیستی که به شکل «تنفر از مردان و تنفر از جنسیت» تجلی می یابد هشدار داده اند. اما این زنان دقیقن روشن نکرده اند که به صورت مشخص کدام دیدگاههای فمینیستی به شکل «تنفر از مردان و تنفر از جنسیت» تجلی یافته است؟ دیدگاه های فمینیستی و نظریه های فمینیستی به عنوان رشته ی تحصیلی در چندین دانشگاه تدریس می شود و به روش علمی بیان و ثبت شده اند. از آنجا که اساس فمینیسم بر پایه برابری جنسیتی و رد هر گونه تبعیض می باشد، پس هیچ کدام از دیدگاه های فمینیستی نمی تواند بر اساس «تنفر از مردان و تنفر از جنسیت» بیان شده باشد.
البته این به معنای رد افراط گرایی و تندروی عده ای از فمینیست ها نیست اما هر آنچه که فمینیست ها بیان میکنند لزومن دیدگاه فمینیستی نیست. به نظر می رسد که ادعای امضا کننده گان واکنشی به رفتار و گفتار فمینیست های تندرو باشد که از طرف مخالفان و منتقدان آنها به عنوان یک دیدگاه فمینیستی بیان شده است .

آزار جنسی به چه معنا است و آزادی های جنسی چه هستند؟

خانم آزاده کیان, جامعه شناس و مدیر مرکز مطالعات جنسیتی و فمینیستی در دانشگاه پاریس, در این رابطه مصاحبه ای داشتند و گفتند که ما تعریف جامعی از آزار جنسی نداریم. با توجه به گفته خانم کیان ما حتی اگر تعریف جامعی از آزار جنسی نداشته باشیم معنی آزار را خوب می دانیم و از ترکیب دو کلمه “آزار” و “جنسی” می توانیم به مفهوم کلی آن پی ببریم .معنای آزار کاملن مشخص و روشن است و وقتی در حیطه جنسی صورت می گیرد آزار جنسی نامیده می شود. آزار جنسی کلام و یا رفتارهایی است که خواستار التفات جنسی بدونه تمایل دیگریست. آزارگر جنسی با اصرار و ایجاد مزاحمت برای دیگری موجب آزار و اذیت روحی، روانی و جسمی او می شود. آزار جنسی تجاوز به حریم خصوصی دیگری است. آزادی های جنسی تا زمانی قابل احترام و پذیرفتنی هستند که موجب آزار و تجاوز به حقوق دیگری نشوند.

در بیانیه ی امضا کننده گان با دفاع از «آزادی سماجت و آزار دادن» برای مردان به عنوان «یک آزادی انکار نشدنی» اعلام کردند: «تجاوز یک جرم است. اما تلاش مداوم و یا حتی ناشیانه برای جلب توجه و برقرار کردن یک رابطه ی عاطفی نه جرم است، نه اغفال و نه تجاوزی قلدرمآبانه».

حال سوال این است که چرا «آزادی سماجت و آزار دادن» برای مردان به عنوان «یک آزادی انکار نشدنی» پذیرفته شده است و تنها زمانی نگرانی ظاهر میشود که به تجاوز قلدر مابانه ختم شود؟ و اگر به تجاوز قلدرمابانه نینجامد پس قابل قبول و پذیرفتنی است؟ یعنی تجربه ی درد و رنجی که آزار بیننده بدونه تمایل به رابطه جنسی متحمل می شود اهمیت چندانی ندارد مگر اینکه تجاوز قلدرمابانه صورت گیرد. آیا این امتیازی ویژه برای مردان به عنوان جنس برتر که از چنین حق ویژه ای برخوردار هستند نیست؟

زمانی جواب به یک درخواست جنسی قاطعانه نه است و ” نه” به معنای “نه” می باشد، چرا پذیرفتن آن برای مردان دشوار است؟ چرا باید این حق را برای خود قایل شوند که با اصرار بر خواست خود دست یابند و یا برای ارضای میل جنسی, حق خود بدانند که از دیگری استفاده کنند؟ آیا اصرار به درخواست التفات جنسی بدونه رضایت جز ایجاد مزاحمت و آزار معنای دیگری می تواند داشته باشد؟ و چرا مقابله با این حق به ناحق خود خوانده مردانه “مرد ستیزی” و تنفر از جنسیت تعبیر می شود؟

آمارها در کشورهای متفاوت مخصوصن جهان سوم نشان دهنده ی آن است که زنان در اجتماع, محیط کار و خیابان امنیت ندارند. این یک واقعیت انکار ناپذیر است که بسیاری از آزارهای جنسی به دلایل حفظ آبرو و حیثیت و یا اجبار در حفظ شغل مسکوت مانده است. حال که عده ای این شجاعت را یافته اند که در مورد آن صحبت کنند و تجربیات شخصی خود را به اشتراک بگذارند تا بتوانند راه حلی قانونی برای رفع آن پیدا کردع و از امنیت برخوردار شوند عده ای زن نگران آزادی جنسی و حق اغوا گری مردان شده اند!

در بخشی از بیانیه آمده است:
«تلاش برای اغوای کسی، چه مصرانه و چه ناشیانه جرم نیست؛ مردانی بدون روند قانونی مجازات شده اند، حرفه و شغل خود را به خاطر لمس زانو یا بوسیدن فردی از دست داده اند!».
لازم است گفته شود که بوسیدن و لمس کردن زانوی فردی بدونه اجازه و رضایت ان فرد آزار جنسی نامیده شده و تجاوز به حریم خصوصی افراد خوانده می شود. امضاکننده گان این بیانیه آزارهای روحی و روانی که فرد از این برخوردهای نادرست و متجاوزانه متحمل می شود را نادیده گرفته و آنرا عادی جلوه می دهند اما در عین حال نگران مجازات آزار دهنده برای رفتار نادرستش هستند!
رفتارهای متجاوزانه را نمیتوان رفتاری طبیعی جلوه داد. بنا بر قوانین حقوق بشر رفتاری که موجب صدمه به دیگری می شود را نمی توان هیچ نوع آزادی نامید. این ذهنیت مرد سالاری و مرد محوری است که تجاوز به حریم خصوصی دیگری را مساله ای طبیعی می بیند و متجاوز را مستحق مجازات نمی داند. تکرار رفتارهای متجاوزانه در جامعه, پذیرفتن و عادی جلوه دادن آ ن موجب شده که عده ای به سادگی آنرا تحت عنوان اغواگری و آزادی جنسی حق مردان بدانند.

سحر دیناروند

منابع

http://fa.euronews.com/2018/01/11/french-women-stand-up-against-persecution-of-men-and-for-sexual-liberty
http://fa.euronews.com/2018/01/11/french-women-stand-up-against-persecution-of-men-and-for-sexual-liberty

http://www.bbc.com/persian/world-42633441?ocid=telegram

نامه ی صد زن در فرانسه: “مردان باید آزادی اغوا کردن زنان را داشته باشند.” گفتگو با آزاده کیان استاد جامعه شناسی و رئیس مرکز تحقیقات جنسیتی در دانشگاه پاریس هفت https://www.facebook.com/bbcpersian/videos/10155652223567713/

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)