وضعیت اقلیت‌های جنسی

متن زیر در رابطه با وضعیت اقلیت‌های جنسی در کشور هند است.

اقلیت‌های جنسی گروهی هستند که هویت جنسی، گرایش جنسی، و رفتار و بیان جنسیتی آن‌ها متفاوت از اکثریت جامعه است. معمولا اقلیت‌های جنسی شامل افراد لزبین، گی، دوجنس‌گرا، ترنسجندر (کوئیر، اینترسکس، بی‌جنس‌گرا، پرسش‌گر-مترجم.) می‌شود.
دوگانگی زنانه/مردانه در جوامع دگرجنسگرامحور، باعث ویرانی و تخریب در زندگی اقلیت‌های جنسی شده است. به این معنا که این دوگانه‌ی زن/مرد، حقیقت اینکه اقلیت‌های جنسی هم انسان هستند را پنهان می‌کند. در اینجا قصد داریم تا نقص حقوق بنیادین این گروه اجتماعی و نیاز به حقوق برابر و حفاظت از حقوق این افراد، درست مانند هر شهروند پایبند به قانون دیگر را توضیح دهیم.
تفاوت در مراقبت‌های بهداشتی برای اقلیت‌های جنسی در تمام جوامع وجود دارد. برای مثال افراد ترنسجندر در هیچ بیمارستانی بخش مخصوص به خود را ندارند و یا هیچ تخت مخصوصی برای آن‌ها وجود ندارد. اغلب حتی اجازه ورود به بیمارستان را نداشته و بخش جداگانه‌ای برای مراقبت در بیمارستان ندارند. از دسترسی این افراد به مراقبت‌های بهداشتی باید اطمینان حاصل شود زیرا آن‌ها در ریسک بالایی برای انواع بیماری‌های روانی و فیزیکی قرار دارند. در اینجا ما با توجه به مفهوم سلامتی، که توسط سازمان بهداشت جهانی ارائه شده بر روی مشکلات سلامتی اقلیت‌های جنسی تمرکز می‌کنیم- سلامت جسمی، روحی و اجتماعی در پیش نویس قانون اساسی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۴۶) مستند شده است.

سلامت جسمی:
اقلیت‌های جنسی در ریسک بالایی برای گسترس بیماری‌های مقاربتی و ایدز/اچ‌آی‌وی قرار دارند. علت شیوع بالای اچ‌آی‌وی استفاده از سوزن مشترک و فعالیت جنسی غیرایمن است که به عنوان بخشی از تجارت کارجنسی هم در روابط همجنس‌گرایان و هم در روابط دگرجنس‌گرایان وجود دارد. آن‌ها همچنین قربانیان خشونت فیزیکی، جنسی، اقتصادی و عاطفی از سوی جامعه‌ی به اصطلاح عادی هستند. متاسفانه ارائه خدمات به بسیاری از افراد ترنسجندر که تمایل به هورمون درمانی و انجام عمل تطبیق جنسیت دارند، در اکثر بیمارستان‌ها رد می‌شود. اغلب جراحی‌ها بدون ارزیابی مناسب، نظر روان‌پزشک، هورمون درمانی و تجربه زندگی واقعی یا حتی اقدامات احتیاطی آسپتیک (روش های ضد عفونی برای انجام عمل جراحی- مترجم) انجام می‌شود. بسیاری از افراد تحت عمل جراحی و یا کارکنان حرفه‌ای انجام دهنده این عمل‌ها از استانداردهای “هری بنجامین” برای مراقبت عمل تطبیق جنسیت اطلاعی ندارند. نیازی فوری برای استاندارد‌سازی دستورالعمل‌های عمل تطبیق جنسیت برای جامعه ترنسجندر هند وجود دارد و همچنین لازم است که روند جراحی تطبیق جنسیت در بیمارستان‌های خصوصی و عمومی دردسترس و با قیمتی ارزان و مناسب ارائه شود.

سلامت روحی و روانی:
اقلیت‌های جنسی به دلیل ننگ و تبعیض در ریسک بروز اختلال‌های عاطفی قرار دارند. خطر خودکشی مردان در روابط همجنس‌خواهانه در کشور دانمارک بشدت بالا است. افراد ترنسجندر مجبور به ترک خانه‌های خود می‌شوند و یا به دلیل ترس طرد شدن توسط والدین، انتخاب می‌کنند که خانه را ترک کنند که باعث افزایش ریسک بی‌خانمانی، فقر و عوارض منفی آن در این افراد می‌شود. آن‌ها به صورت فیزیکی، جنسی و زبانی مورد آزارو اذیت قرار می‌گیرند. که این عوامل می‌تواند به صورت افسردگی، حملات وحشت (پانیک)، افکار خودکشی و اضطراب روانی، اختلال تصویر بدن و اختلالات خوردن بازنمود پیدا کند. نوجوانان اقلیت جنسی اغلب بیشتر خانه را برای کشف هویت خود ترک می‌کنند و بیشتر قربانی و مجبور به انجام رابطه جنسی می‌شوند. آن‌ها اغلب از مواد بسیار اعتیادآوری برای غلبه بر غم و اندوه خود استفاده می‌کنند و شرکای جنسی بیشتری نسبت به همتایان دگرجنسگرای خود دارند. نوشیدن زیاد الکل و مصرف مواد مخدر به صورت یک مشکل قابل توجه سلامت عمومی در این جمعیت باقی مانده است. درجات بالای تبعیض ممکن است زمینه ساز مشاهده شیوع بیماری‌های روحی و روانی در میان اقلیت‌های جنسی شود.

سلامت اجتماعی:
انزوای شدید اجتماعی، تبعیض، شرم و آزار و اذیت، عزت نفس و احساس مسئولیت اجتماعی را کاهش می‌دهد. اقلیت‌های جنسی در دوران نوجوانی خود این مسئله را متوجه می‌شوند که آن‌ها متفاوت از اکثریت هستند. بسیاری از آن‌ها به دلیل فشار خانواده و اجتماع در نهایت وارد ازدواج‌های اجباری دگرجنس‌گرایانه می‌شوند. این ازدواج‌ها به ناسازگاری‌های زناشویی ختم می‌شوند و منجر به طلاق می‌شود و یا زندگی زوجین با کیفیت پایینی ادامه پیدا می‌کند. ارث قانونی اغلب توسط اعضای خانواده انکار می‌شود. آن‌ها اجازه ورود به موسسات آموزشی را ندارند. از این رو بی‌سوادی در بین اقلیت‌های جنسی (هند) رایج است. آن‌ها برای مشاغل دولتی در نظر گرفته نمی‌شوند. حتی اگر هم شغلی داشته باشند به محض این‌که گرایش جنسی/هویت جنسیتی آن‌ها فاش شود از کار برکنار می‌شوند. آن‌ها اجازه ورود به هتل‌ها، بیمارستان‌ها، سینما و دفاتر دولتی و بسیاری از فضاهای عمومی را ندارند. تبعیض و نبود محیط دوستانه در محیط کار آن‌ها را مجبور به گدایی و کارگری جنسی می‌کند تا زندگی خود را بگذرانند.
برای اقلیت‌های جنسی دشوار است تا خانه‌ای اجاره کنند و اغلب محل اقامت خود را تغییر می‌دهند بدین ترتیب برای آن‌ها اثبات محل اقامت دشوار است. متعاقبا بسیاری از آن‌ها حقوق بازنشستگی اجتماعی یا معلولیت، کارت رای، کارت جیره‌بندی و پاسپورت دریافت نمی‌کنند و اغلب آن‌ها حتی گواهی کست (طبقات مختلف مردم هند) را ندارند.
موارد متعددی وجود دارد که آن‌ها مجبور بودند برای رسیدگی به مدارک پزشکی خود به دادگاه مراجعه کنند. آن‌ها همچنین در سرشماری جمعیت حذف می‌شوند. از این رو، آن‌ها یک جامعه غیرموجود یا نامرئی هستند که در هیچ یک ازسیاست‌های اجتماعی و بهداشتی گنجانده نمی شوند.
کارجنسی توسط اقلیت‌های جنسی سبب سوء استفاده هم از جانب مشتری‌ها و هم نیروی پلیس می‌شود. دادگاه عالی دهلی در دادگاهی بین “بنیاد ناز” در مقابل اتحادیه هند، در تاریخ ۲ ژوئیه ۲۰۰۹، حکم قضائی برجسته‌ای صادر کرد که حقوق آن‌ها (اقلیت‌های جنسی) را حفظ کرده است. دادگاه عالی دهلی به بی‌مورد بودن بخش ۳۷۷ IPC و تفسیر آن را برای محدود کردن فعالیت‌های جنسی بین بزرگسالان رای داد. به این ترتیب، از همجنس‌گرایی جرم زدایی می‌کند. این قضاوت می‌تواند به عنوان یکی از نقاط عطف قدم‌های اولیه برای حفظ حقوق اقلیت‌های جنسی محسوب شود.
رسانه‌ها همچنین نقشی منفی در نمایش اعضای اقلیت جنسی به عنوان افراد جنایتکار و خشن ایفا کرده‌اند. تنها چند سازمان غیردولتی در هند مانند بنیاد ناز، سامارا، سانگاما و PUCL (اتحاد مردم برای حقوق مدنی) وجود دارد که برای حقوق اقلیت‌های جنسی مبارزه می‌کنند. نیاز فوری به رسیدگی به این موضوع برای حمایت از حقوق اساسی تضمین شده تحت قانون اساسی هند وجود دارد.
به این ترتیب، اقلیت‌های جنسی از تفاوت‌های مراقبت‌های بهداشتی رنج می برند که تنها در صورتی حل می شود که پزشکان از طریق گفت و گو باملاحظه و بدون قضاوت، اطلاعات مربوط به گرایش جنسی و هویت جنسیتی بیماران را از آن‌ها دریافت کنند.
اخیرا در یک بررسی سیستماتیک توصیه‌هایی پایدار در زمینه تنظیمات مراقبت‌های اولیه شناسایی شده است برای اینکه شامل یک محیط بالینی فراگیر، استانداردهای ارتباطات پزشک و بیمار، اسناد حساس مربوط به گرایش جنسی، دانش برای آگاهی فرهنگی، آموزش کارکنان و رسیدگی به مسائل مربوط به سلامت جمعیت باشد.
برای غلبه بر هوموفوبیا، نیاز فوری به سرمایه‌گذاری در تحقیقات در این زمینه و درج موضوعات مربوط به اقلیت جنسی در برنامه درسی پزشکی وجود دارد. این ممکن است به متخصصان بهداشت کمک کند تا واکنش خود را نسبت به تفاوت‌های بهداشتی بهبود دهند و همچنین بر نیازهای این جمعیت حساس شوند.
منبع

راه‌های ارتباط با ما:
پیامک در تلگرام
کانال تلگرام
اینستاگرام
فیس بوک

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)