منع خشونت علیه زن

به بهانه روز جهانى منع خشونت علیه زن :

گاه فراموش می شود که این زن است که نخستین نگهبان یک طفل و بزرگترین پایه یک گسترش جامعه می باشد.

نه تنها فراموش شده بلکه گاهی کاملا نا دیده گرفته می شود.

این که خواسته او چیست ؟ و چه برنامه برای آینده خود دارد مهم نیست.

از دید جامعه ای که کور کورانه دنباله رو افکاری هستند که نسل به نسل به ارث برده اند و نه تنها برای پیشرفت و روشنگرایی نکوشیه اند زن جایگاهی جز پس خانه های نم ناک و تاریک جاهلیت ندارد.

جا هلیتی که امرز در بین تعدادی از مردان کوتاه فکر میهن من پرورش یافته و هرگز درست شدنی نیست.

فراموش شدن این موضوع که این زن است که بناءً نسل بشررا درتاریخ جامعه انسانی تکثیر، حفظ و پرورش مینماید واگر زن این همه زحمت را نمی کشید امروز نسل بشری در روی کره زمین با این کمیت فعلی وجود نمی داشت حیات بشری در روی این کره خاکی نبود.

از اینکه یک زن پرورش یابد و در جامعه که خود از ستونهای اصلی آن میباشد نقش پر رنگی داشته باشد چه کسی آسیب خواهد دید؟

اینکه یک همسر و یا دختر ده درجات بالای علمی دست یابد چه کسی ضرر خواهد کرد؟

آیا با سواد بودن یک زن تا این اندازه میتواند خطرناک باشد که از هر راه و روشی برای از پای در آوردنش استفاده می شود؟

مسموم کردن دختران ، اسید پاشیدن و فروش آنها همه تنها نشانه ترس و جهالت است .

آنان که فکر میکنند زن بایید اسیری باشد در جنگال تاریکی و خواموشی از دنیایی آمده اند که در آن اثری از انسانیت و ارتقاع عقلانی دیده نمی شود.

از زمانی که انسان به مرحله تکاملی جامعه رسید و این تکامل در خاورمیانه با اهلی کردن حیوانات و کشاورزی همراه بود زنان در کنار مردان ساختار اقتصاد تولیدی را تقویت کردند.

در گوشه وکنار تاریخ میبینیم که زن نقشی پر رنگ داشته و حضوری ارزشمند.

حال اگر این زن دانش این را داشته باشد که زندگی را مدرن و بروز پیش ببرد و هم پای مردان به درجات عالیه برسد آیا ننگ میباشد؟!

چرا فراموش میشود که زن هم گاهی مادر است و هم پدر؟

چرا فراموش میشود که زن هم خواهر است هم دختر؟

چرا فراموش میشود که با لا تا از همه او هم انسان است و آزاد ؟

چرا زیبا یی هایش با یید در حصار حجاب پوشیده شود به بهانه حفظ امنیتش؟

چرا بایید اسیر چهار دیواری ساخته پدر و برادر و نهایت شوهر و پسر شود؟

این چرا ها همه از آنچه امروز بر مادران و خواهران من میگذرد می آید . دیدن این که هر روز دختری سوخته با اسید یا خود سوزی کرده و یا زنی از درخت خود را آویزان و یا مسمومیتهای متعدد در مدارس دخترانه رنج آور و تاسف بار است.

این که روزی همه زنان میهنم مانند من آزادانه به آنچه می خواهند دست یابند بزرگترین آرزوست .

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)