« گردش یک دره »

« گردش یک دره »
می کشد دامن پُر نور خودش را خورشید
کم کمک تا سَرِ کوه
آب چشمه ز بلندای یکی صخره فرو می ریزد
آبشاری شده رسم
دسته ای پونهء وحشی؛ در میانِ رخ آب
حسِ بویایی هم؛ ز نصیبش بی تاب
زیر لمس دستان
هر یکی سنگ ز خشمناکی خورشید تاثر دارد
هم آنچنان آب سرازیر رَوَد
می پرسم؛ چه شتابی داری؟
شُرشُرِ آب چنین می گوید: تشنه ای منتظر است
میروم پایینتر؛
صخره ایی صیلقی از سایش آب
و میانِ اندک فاصله بین ِ دو کوه
دو درخت بید؛ پشت را داده به هم
فارغ از حسرت هر جلگه و دشت
زردی چند گیاه
می نویسد اینجا
نم نمک پاییز است.
گر چه تابستانست
گلکی هست اینجا؛ غنچه هایی هم هست
پس امیدِ شکفتن با قیست
بوتهء یک گزنا
از پسِ تیزی یک سنگ
سر برون آوردست: های ز من هم بنویس
از بلندای یکی صخره به این صخره دمی مینگرم
گاهی زیباتر از آنست که باور دارم
می رود کم کمک این نور و به من میگوید:
که زمین؛ دور خورشید و خودش میگردد
و تو از گردشِ یک دره چنین مدهوشی
می روم من بالا
آفتاب هم چون من
سینه کش را اکنون
می رود او بالا.