«حسین سجادی»، مهم‌ترین چهره «انجمن حجتیه» در دو دهه اخیر، شامگاه یک‌شنبه در ۷۵ سالگی در تهران درگذشت. نگاهی به کسانی که بلافاصله در رثای مرگ او یادداشت و پیامی نوشتند نشان می‌دهد، بر خلاف آن‌چه گفته می‌شود، میراث فکری حجتیه همچنان زنده است و با وجود خاموشی ظاهری و استحاله آن در دیگر جریان‌های سیاسی، حجتیه اصلی‌ترین آبشخور تفکر آخرالزمانی جمهوری اسلامی است.
بهایی‌ستیزی ترکه انجمن حجتیه است
نگاه مسموم حجتیه به نهاد آموزش نیز از دیگر میراث‌های حجتیه است که به جمهوری اسلامی راه یافت.
در تمامی سال‌های پس از انقلاب اصرار آن‌ها در این خلاصه می‌شده است که مهم نیست مناصب سیاسی داشته باشیم یا نه، ولی بی‌تردید باید در نهادهای آموزشی حضوری بی‌رقیب پیدا کنیم.
آموزش عمومی فعلی در ایران محصول چنین نگاهی است. خبرهای گاه به گاهی که مثلا از برنامه‌های غریب «علی ذوعلم» برای نظام آموزشی و کتاب‌های درسی منتشر می‌شود ریشه در همین تفکر دارد.
همچنین این نکته را نباید از یاد برد که به جز تفکر سیستماتیکی که آموزش و پرورش در حال تزریق آن است، در چند سال اخیر اعضای حجتیه بر تلاش‌های شخصی خود نیز افزوده و مدارس و مراکز فرهنگی متعددی در نقاط مختلف ایران راه‌اندازی کرده‌اند.
زمانی تنها نقطه در نظام آموزشی ایران که می‌شد سراغی از این تفکر گرفت «مدرسه علوی تهران» بود؛ امروز شعبه‌های چنین مراکزی پرتعداد است و کافی است کسی فقط سری به یکی از آن‌ها، مثلا در منطقه لواسان، بزند.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.