تشدید و تداوم ویروس کرونا در شهر لنگرود و حومه

دربرابر ویروس مرگ آفرین کرونا، هر کدام مان باید پرستار خود باشیم!
یادمان باشد؛ فاصله ها هیچ وقت دوست داشتن را کمرنگ نمی کند بلکه خسران آن ،دلتنگی هامان را بیشتر می کنند . پس بهتر آنکه به خود آییم و خود نگهبان حال و روز خویش باشیم !
یاد بگیریم برای جمع زندگی کنیم و به سلامت جامعه ما بیاندیشیم !
با تاکید می گویم : هیچ فریاد رسی جز خودمان در این فضای ناسالم کرونایی ، به داد مان نمی رسد!
همه چیز می گذرد، اما در این میان، همه چیز فراموش نمی شود !
با سپاس و امتنان از توجه شما
کوچک همه تان
ا. ج.ل

همشهریان عزیزم
در خبری که به دستم رسید . دیگر بار موج جدید کرونا بدلیل بی مبالاتی و ضرورت پاسخگویی به نیازمندی های زندگی و شرایط دشوار گرمای هوا در منطقه زندگی ما در لنگرود و حومه وسعت یافته است . شهرستان لنگرود دربرابر موج دهشتناک دوم کرونا هنوز بیمارستان دوم شهر راه اندازی نشده است وهیچ معلوم نیست بودجه ای را که ماههای پیشین برای تکمیل بیمارستان منظور شده بود؛ در کجا هزینه گردید ؟ و مردم شهر در اساس همچنان بی خبر مانده اند. ما ایم و یک بیمارستان امینی!
این روز ها کل گیلان و مازنداران و خاصه شهر های شرق گیلان در وضعیت قرمز افتاده اند … و آنچه در رابطه با لنگرود می توان گفت:شهردروضعیت «هشدار» است
شهر ما هنوز که هنوز است داغ دردناک از دست دادن بیشمارانی را که از زمره فرهنگیان و نخبگان جامعه ما بودند را بعنوان یک زخم فراموش نشدنی با خود داشته و دارد. آن روزهای بس سخت و دشوار از یاد هامان نرفته است .
امروزبیمارستان امینی باردیگر درشرایط دشواری به سرمی برد . دراین خبر رسانی مسئولانه؛ از میزان آمار بالای بیماران و شرایط دشوار مداوای آنها نیز با مسئولیت سخن به میان آمده است.
همشهریان عزیز !
هیچ فریاد رسی نیست . این تنها خود ما هستیم که باید رعایت حال همدیگر را بکنیم و بیش از همه با همیاری، همپشتی و همدلی و خبر رسانی به موقع و با رعایت همه دستورالعمل های بهداشتی به نظم عمومی جامعه مان ( لنگرود ) یاری رسانیم .
نیک دریابیم که پزشکان و پرستاران ، کادر درمانی و فنی و تمامی پرسنل بیمارستان امینی؛ فرزندان همان جامعه و انیس و مونس ما هستند . برای رعایت حال آنان ، منطقی ترین راه ، رعایت حال جامعه است .
با هم صحبت بداریم که چگونه می توانیم به پزشکان و پرستاران ، این چشم و چراغ جامعه لنگرود و آسایش خاطر آنان به خودمان و آنها یاری برسانیم .
اگر به وظایف فردی و جمعی ما در سطح خانواده ها بیاندیشیم ، به مانند دفعه پیش می توانیم از پس دشوار این مرحله نیز عبور نماییم . رعایت موازین اولیه رودرویی با این ویروس را که موارد چندیست ، همواره بخدمت گیریم:
*- شستن مرتب دست ها
*- دست ندادن با هم
*- همراه داشتن ماسک
*- همراه داشتن دستکش
*- رعایت فاصله گذاری
*- قطع موقت مهمانی های فامیلی و رفت و آمد های تولد و ختنه سوران و غیره …
* حضور در مجالس عروسی، مهمانی و سوگواری ، کنسرت ها در فضای باز و فضای بسته ، همه و همه وسیله نقل و انتقال وسیع تر ویروس می گردد، از آنها پرهیز کنیم!
*- به زبانی ساده تر؛ پرهیز از برگزاری همایش ها و جشن ها و عزاداری های عمومی که می تواند آسیب های بسیاری در پی داشته باشد و افزایش بحران کرونا و ویروس آنرا انتقال دهد!چرا که هر یک مان می توانیم ناخواسته ناقل این ویروس کشنده باشیم!
*- بر پایه شواهد موجود در مواردی شاهد ابتلای ۲۰۰ نفر در یک مراسم عروسی و یک هزار نفر مبتلا در یک مراسم ترحیم بوده‌ایم و حتی برگزاری مجالس و دورهمی های خانوادگی مهم‌ترین علت افزایش آمار مبتلایان کرونا ‌گزارش شده است.
دربرابر ویروس مرگ آفرین کرونا، هر کدام مان باید پرستار خود باشیم!
یادمان باشد؛ فاصله ها هیچ وقت دوست داشتن را کمرنگ نمی کند بلکه خسران آن ،دلتنگی هامان را بیشتر می کنند . پس بهتر آنکه به خود آییم و خود نگهبان حال و روز خویش باشیم !
یاد بگیریم برای جمع زندگی کنیم و به سلامت جامعه ما بیاندیشیم !
با تاکید می گویم : هیچ فریاد رسی جز خودمان در این فضای ناسالم کرونایی ، به داد مان نمی رسد!
همه چیز می گذرد، اما در این میان، همه چیز فراموش نمی شود !
با سپاس و امتنان از توجه شما
کوچک همه تان
ا. ج.ل