صنعتی که جنگل زدایی، نقض حقوق بشر و انقراض حیوانات را به هم پیوند میزند

روغن نخل یا روغن پالم گونه‌ای روغن گیاهی است که از مغز میوه نخل روغنی استخراج می‌شود. این درخت جزو درختان بومی غرب آفریقا میباشد. از آنجاییکه روغن پالم به عنوان سوخت گیاهی و در به کارگیری محصولات مختلف غذایی کاربرد فراوان دارد، موجب افزایش تقاضای جهانی بهخصوص در سرتاسر آفریقا و همچنین آسیا، آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی و همچنین افزایش قیمت آن شده است. در هر حال افزایش تقاضای روغن پالم هزینه های مخربی را همچون تغیرات آب و هوایی، ظلم به حیوانات، جنگل زدایی و درنهایت نقض حقوق بشر به دنبال دارد.
طبق مطالعات بنیاد جهانی طبیعت (WWF) در هر یک ساعت به طور متوسط وسعتی برابر با ٣٠٠ زمین فوتبال از جنگلهای بارانی جهت تولید روغن پالم پاکسازی (تخریب) میشود. بی شک تخریب زیستگاه با چنین مقیاس بزرگی بدون هزینه نیست. قربانیان زیادی وجود دارند که از تولید روغن پالم رنج میبرند.
برای بررسی کردن تاثیرات تولید روغن پالم بر اکوسیستم نگاهی به وضعیت محیط زیست، حیوانات، و انسانها میاندازیم.

جنگل زدایی و تغییرات اقلیمی

اندونزی، کشوری که در آن تولید روغن پالم همچنان رو به افزایش است در حال حاضر دارای بیشترین میزان جنگل زدایی در جهان و همچنین بزرگ ترین تولید کننده روغن پالم فراتر از مالزی در سال ۲۰۰۶ است که تولید آن بیش از ۹/۲۵ میلیون تن میباشد. بخشهای زیادی از جنگلهای بومی این کشور جهت تبدیل شدن به مزارع تولید روغن پالم نابود شده که این خود یکی از دلایل اصلی سر به فلک کشیدن انتشار گازهای گلخانه ای در این کشور است. نزدیک به ٨۵ درصد انتشار گازهای گلخانه ای در اندونزی ناشی از فعالیتهای جنگل زدایی به منظور ایجاد فضا برای کشت خالص روغن خرما و همچنین سوزاندن تورب میباشد.
جنگلهای بارانی که به سرعت در حال نابودی است به ریه های زمین شهرت دارد و اساسا” این نابودی رنج همگی ما را در پی خواهد داشت. از بین رفتن این جنگلها نه تنها منجر به انتشار میلیون ها تُن دی اکسید کربن در اتمسفر میشود بلکه میزان توانایی طبیعی زمین در جذب گازها را نیز کاهش میدهد. همین جنگلها بالاترین منابع جذب دی اکسید کربن، تنظیم کنندۀ حرارت، میزان بارندگی، باد و خصوصیات آب و هوایی مناطق هستند. ممکن است با خود بگویید جنگل زدایی در اندونزی چه اتباطی به زندگی من دارد؟! اما درحقیقت همین جنگلهای بارانی که از سیاره ما محافظت میکنند با گرمتر شدن زمین و تغیر شرایط اقلیمی به جای جذب دی اکسید کربن، عمل عکس این قضیه و در واقع شروع به انتشار دی اکسید کربن در هوا را میکنند.

کار کودکان و فقر

مزارع روغن پالم اثرات منفی زیادی بر زندگی مردم در مناطق روستاییِ جزیره بورنئو و سوماترا برجای گذاشته. امید و دلگرمیِ مردمان بومیِ این مناطق همین جنگلهای در حال نابودی است. این افراد امروزه تبدیل به کارگران مزارع نخل شده اند چرا که هیچ انتخاب دیگری ندارند. شرکت های قدرتمند و بزرگ کشاورزی با شروع کشت نخل در این مناطق موفق به تصرف بخش وسیعی از زمینهای روستایی شده اند که عملا” افراد روستایی هیچ حق قانونی‌ای دربرابر آن ندارند.
افراد این مناطق قبل از تصرف زمینهایشان توسط این شرکتها، بیشتر با اتکا بر کاشت برنج و گردآوری کائوچو در زمینهای خود امرار معاش میکردند. اما زمانی که توسط کاشت نخل و تولید روغن پالم تحت فشار قرار گرفتند، آنها ناچار به انتخاب تنها گزینه باقیمانده شدند.
٣ تا ۴ سال طول میکشد تا درخت نخل میوه بدهد؛ به این معنا که در طول این مدت هیچ منبع درآمدی برای این افراد وجود ندارد. البته گفتنی است تا زمانی که مزارع شروع به کسب درآمد از فرارورده ها کنند، شرکتها روزانه ۵/٢ دلار به هر کارگر پرداخت می کنند.
همین صنعت با موضوع کار کودکان نیز در ارتباط است. در اندونزی و مالزی کودکان را ساعتها به صورت خم شده وادار به جمع آوری میوه و همچنین حمل بارهای سنگینِ میوه میکنند. برای این کار دستمزدهای بسیار ناچیز به کودکان پرداخت میشود. و یا گاها” دستمزدی پرداخت نمی شود.
حدود ۵/٢ میلیون نفر در جزیره بورنئو از سال ١٩٧٠ با توجه به گسترش مزارع روغن پالم آواره شده اند. اندونزی بزرگ ترین تولید کننده روغن پالم فراتر از مالزی در سال ۲۰۰۶ است که تولید آن بیش از ۹/۲۵ میلیون تن میباشد. این کشور انتظار دارد که تا پایان سال ۲۰۳۰ تولید خود را دو برابر کند. داده‌های FAO نشان می‌دهد که تولیدات روغن پالم بین سال‌های ١٩٩۴ تا ٢٠٠۴ به میزان %۴۰۰ افزایش یافته است که به بیش از ۶۶/۸ میلیون تن می‌رسد. طبق آمار وزارت کشاورزی ایالات محده (USDA) در این کشور ٧/۶۵٠/٠٠٠ هکتار زمین در سال ٢٠١٠ به باغهای نخل اختصاص داده شده.

انقراض حیوانات

همه ما می دانیم که جنگل زدایی برای گونه های حیوانی یک تهدید اصلی به حساب می آید. امروزه در جنگل های بورنئو و سوماترا تنها قضیه جنگل زدایی برای حیوانات یک تهدید نیست. بلکه شکارچیان و قاچاقچیانِ حیات وحش نیز از طریق پیشرفت همین صنعت(تولید روغن پالم) راحتر از هر فرصت دیگری میتوانند به حیوانات دسترسی داشته باشند. اینجا “اورانگوتان”ها قربانیان واقعی هستند. این حیوانات یا زنده به گور میشوند، یا با قمه های تیز مورد هجوم قرار میگیرند. طی ٢٠ سال گذشته بیش از ۵٠٠٠٠ اورانگوتان از طریق جنگل زدایی از بین رفته اند. ٩٠ درصد از زیستگاه های اورانگوتان ها نابود شده است. بنابراین حق زندگی کردن از این بیگناهان گرفته شده است. آنها به دلیل پاکسازی همین جنگلها بدون غذا مانده اند و برای تامین غذای روزانه خود چاره ای جز وارد شدن به روستاهای اطراف را ندارند. در نتیجه اورانگوتان مادر به راحتی طعمه دست شکارچیان شده و کُشته می شود. از طرفی دیگر نوزاد اورانگوتان هم به سرقت میرود و به پارک های حیات وحش فروخته میشود یا اینکه به عنوان حیوان خانگی نگهداری میشود.
هرسال نزدیک به ۵٠٠٠ اورانگوتان در اثر نابودی جنگل کشته میشود و این یک معضل زیست محیطی است. لازم به ذکر است که اورانگوتان ها با انتشار یا پخش دانه ها در جنگل های انبوه به حفظ سلامتی اکوسیستم کمک میکنند. ما برای بقای جنگلها به آنها متکی هستیم! بهای از دست دادن اورانگوتان به مراتب سنگینتر از هزینه نیاز به روغن پالم است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)