گلشیری از معدود نویسندگانی بود که احاطهء بی نظیری به خلق و خوی, و روحیات جمعی ما ایرانیان داشت.
اما وی تنها نویسنده ی منحصر بفرد ایرانی است که چنین تسلط بی نظیری را در ساحت تاریخ اجتماعی نیز حفظ می کند.
تز مطرحه در اینجا بر این مبنا است که, خوانندهء گلشیری می تواند با خوانش پنج داستان او به روایتی کمابیش منسجم و متسلسل از تحولات اجتماعی وطن, از سالهای پایانی سلطنت تا قیام ژینا بدست آورد.
این پنج داستان به ترتیب زیر است:
– “مردی با کراوات سرخ” (۱۳۵۶) – روایت یک مامور ساواک از تعقیب سوژه خود
– “معصوم اول” از کتاب “نمازخانه کوچک من” (۱۳۵۴) – “مترسک ترسناک”
https://www.epubfa.ir/%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D9%88%D8%AA%D8%A7%D9%87-%D9%85%D8%B9%D8%B5%D9%88%D9%85-%D8%A7%D9%88%D9%84-%D9%85%D8%AA%D8%B1%D8%B3%DA%A9-%D8%AA%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%DA%A9-%D9%86/
-“فتحنامهء مغان” (۱۳۵۹) – رکوئیمی برای انقلاب
خوانش داستان فتحنامه مغان اثر هوشنگ گلشیری
https://podcasters.spotify.com/pod/show/farnevesht/episodes/ep-e
-“با ما چه رفته است باربد” (۱۳۶۳) – با نام مستعار منوچهر ایرانی
http://www.iran-archive.com/sites/default/files/2021-09/aleba-1363-zemestan-0005.pdf
– “انفجار بزرگ” (۱۳۷۲)
یادش جاودان!
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.