با بازگشت گسترده ی معترضین به خیابان ها در این روز ۲۷ بهمن ۱۴۰۱ بخش تغییر طلب جامعه نشان داد که نه سرکوب خشن رژیم او را از حرکت باز می دارد و نه انفعال اکثریت خاکستری. پیام امشب بسیار روشن است: حرکت انقلابی، یک بار که شروع شد، دیگر توقف ندارد تا به مقصد برسد. مقصد کجاست؟ سرنگونی نظام و جایگزینی آن با یک ساختار دمکراتیک و مدرن.
در عین حال، نبود اثری از پشتیبانی یا اعلام حمایت از دست و پا زدن های خارج از کشوری وکالتی و جرج تاونی باید پیام روشنی باشد برای کسانی که تصور می کردند با سرمایه گذاری چند صد میلیون دلاری روی چند رسانه ی بودار و آوردن عده ای بادمجان دور قاب چین می توانند مردم ایران را فریب داده و یک کودتای ۲۸ مردادی روایت مدرن را سامان دهی کنند.
حرکت امشب خیلی ها را تعیین تکلیف کرده و به فکر وا می دارد: نخست رژیم و دستگاه امنیتی آن را تا ببینند تمام یاوه هایی که در مورد پایان دادن و «جمع کردن» حرکت از کف خیابان شهرهای کشور گفته بودند، رویایی بی پایه بیشتر نبوده است و جنبش، زنده و سرحال در مسیر منطقی خود در حال تقویت و تحکیم و تکامل خویش است تا به موقع، ضربه ی نهایی را به این جسد متعفن، که رژیم جمهوری اسلامی نام دارد، وارد سازد.
در عین حال، تجمعات امشب پیامی روشن را به خارج نشین های شکم سیر و معطل هم فرستادند: شما آن جا می توانید هر سیرک و نمایشی که خواستید به راه بیاندازید و برای خود دفتر وکالت و نشست جرج تاون و غیره برگزار کنید تا سرگرم باشید، اما یادتان باشد که این جا، خیابان در دست ماست و ما هم کار و وظیفه و مسیر خود را داریم و به بازی های چهل و چهار ساله ی خودسرکارگذاری شما توجهی نداریم.
حرکت عظیم اعتراضی امشب، در فردای انتشار یک منشور مطالباتی پرمعنی و تحسین برانگیز از جانب «منشور مطالبات حداقلی ۲۰ تشکل مستقل صنفی و مدنی ایران»، تبدیل به مکمل دیگری شد: منشور، خط فکری و نظری حرکت انقلابی مردم را نمایندگی و زیربنای محتوایی آن را به زیبایی و دقت ترسیم می کند و بچه های کف خیابان نیز نیروی اجرایی و پیش برنده ی این خط محتوایی برای به ثمر رساندن آن می باشند.
به این ترتیب، رویدادهای این دو روز ۲۶ و ۲۷ بهمن ۱۴۰۱، یک جهش تکاملی در مسیر حرکت جنبش اعتراضی-انقلابی محسوب می شوند و شاید بتوان از این تاریخ به بعد را «فاز دوم جنبش» نام برد. اگر در فاز اول آشفتگی هایی بود و گنجشک رنگ کن ها و خودرهبردانان هنوز فرصتی برای مانوور توئیتری و وکالتی و جرج تاونی و امثال آن داشتند، اینک در فاز دوم، اوضاع شفاف تر شده و این گونه نیروها به کناری زده خواهند شد.
تمرکز از این پس باید باید در چارچوب یک اتحاد اجتماعی بر روی خود حرکت انقلابی و ضرورتهای اصلی آن باشد: ۱) اعتراضات سراسری ۲) اعتصابات سراسری و ۳) تهاجم به ماشین سرکوب و مالی رژیم. این ها سه اقدامی است که باید ۱۰۰ درصد تمرکز نیروهای انقلابی را روی خود داشته باشند. در سایه ی این تمرکز است که می توان به تقویت و تامین دو عنصر سازماندهی و رهبری پرداخت.
پس می بینیم که نگرانی و ناامیدی جایی در یک جنبش انقلابی مجهز به ۱) شعور اجتماعی انقلابیون و ۲) اراده ی و شجاعت مبارزین ندارد. هر یک از ما باید خود را در راستای این مسیر پیدا کنیم و بدون توجه به نمایش های رنگارنگ خارج کشوری، در خدمت حرکت در داخل بوده و به آن یاری رسانیم.
در این تردید نیست که اتحاد اجتماعی موجود در دل جنبش و لایه های فعال آن، در موقع خود و با رسیدن به مرحله ای پیشرفته از جنبش، به صورت طبیعی به یک اتحاد سیاسی نیز منجر خواهد شد. اتحاد سیاسی نه در میان نیروهای آشفته سر شبه اپوزیسیون خارج از کشور، بلکه میان بازیگران واقعی جنبش که با یاری رسانی به سازماندهی و آموزش و پیشبرد آن نشان داده اند که جز خدمت گذاری به حرکت رهایی ملت شریف ایران در جستجوی چیزی نیستند.#
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.